The One And Only VIDEO van de Lange Galg Oost en Ryck marathon

De koersdag

Het is kwart voor twee. Donderdag 6 juni is nog geen twee uur oud. De wekker van mijn telefoon gaat. Niet veel later herinnert de telefoon van Marianne er me aan dat het tijd is om uit bed te gaan. Het is zover. Daar, waar ik lang ruim 8 maanden naar toe heb gewerkt, staat op het punt te beginnen. Het normale ochtendritueel van scheren en aankleden is even bijzonder als die van een dag waarop ik een marathon ga lopen. Rond twee uur zit ik aan volgende kant en klare pannenkoek met honing.  Het

eten valt me tegen. Mijn hoofd en lijf zeggen dat het niet lekker is en verklaren mij voor gek dat ik op deze tijd koolhydraten naar binnen aan het werken ben.  Het glaasje melk helpt me om toch nog drie pannenkoeken op te eten. Marianne, Lichelle en Esmee zijn inmiddels ook uit bed. Ook voor hen een kort nachtje. De laatste voorbereidingen worden getroffen:  tanden poetsen, bidonhouder om , startnummer erop spelden, mijn nieuwe sporthorloge om, fototoestel en telefoon in de tasjes van de bidonhouder. Om kwart voor drie verlaten we het appartement. Op het moment dat ik buiten loop, besef ik me dat bij terugkeer in het appartement Alpe d’HuZes erop zal zitten. De vraag is alleen hoeveel keer ik dan de berg ben opgelopen…. ..

We lopen onze vaste route naar het Palais des Sports. De steile helling oplopend zie ik al enkele fietsers afdalen. Zij willen blijkbaar vooraan staan en snel kunnen vertrekken.  Nabij de kerk staat een touringcar warm te draaien, klaar om deelnemers naar beneden te brengen. Bij het Palais des Sports

staat een klein personenbusje. De eerste runners stappen in. Er is nog plek voor één persoon. De twee dames die staan te wachten, willen graag samen naar beneden waardoor er al direct plek is voor mij. Heel snel neem ik afscheid en voor ik het weet ben ik op weg naar het dal. Later hoor ik dat Lichelle, Esmee en Marianne niet voorbereid waren op zo’n snel afscheid (ik ook niet) en het eigenlijk helemaal niet leuk vonden hoe het was gegaan. We rijden Alpe d’HuZes uit en voor het eerst vannacht zie ik de bovenste bochten. In de bocht 1 zijn ze de laatste kaarsjes nog aan het aansteken. Vrijwilligers zijn uren bezig geweest om er voor te zorgen dat al die kaarsen voor het startschot branden. Een fantastisch gezicht om de kaarsen in iedere bocht te zien branden. Het geeft een aparte sfeer voor zo’n bijzondere dag. Een klein half uur na ons vertrek worden we afgezet.

 

Als één van de eersten stappen we de tent in en is het wachten tot we over een uurtje mogen vertrekken. Aan de lange tafel is het gezellig. Terwijl iedereen goed aan de inwendige mens denkt, wordt er met elkaar gesproken over de voorbereiding, de beklimming, de berg en alle dingen die verder voorbij komen. Gezelligheid zoals ik die tijdens iedere Alpe d'HuZesrunnerstraining heb mogen ervaren. Langzamerhand stromen er meer wandelaars en runners binnen. Het wordt gezellig druk. In de tussentijd zijn ook Petra en Jeroen gearriveerd. Ik blijk het zo druk met alles en iedereen te hebben dat ik ze niet eens heb binnen zien komen. Ze zijn blij dat ze de omgeving gisteren hebben verkend bij daglicht. In het donker ziet het er allemaal toch anders uit. Een omleiding zorgde er voor dat ze flink om hebben moeten rijden over een bergweg die je in het donker liever niet zou nemen. Maar gelukkig en leuk ..... ze zijn er. Toch nog supporters in het dal. Armand komt ons meedelen dat we vijf minuten eerder zullen starten dan gepland. Geen probleem. We zijn er nu toch, dus laten we dan maar gaan beginnen, maar ja ..... het is pas 4 uur. Nog even wachten dus. Een gezellig praatje met Jeroen en Petra en in de tussentijd nadenken hoe ik me zal kleden: het is buiten niet koud, maar door het onderbroken nachtritme reageert je lichaam echt anders op de temperatuur. Of zullen het de zenuwen zijn?  Ik besluit mijn jasje aan te doen. Maar als ik deze een tijdje aan heb, vind ik het weer te warm. Toch maar weer uit. Zo'n vijf minuten voor vertrek ben ik er dan toch eindelijk uit: ik start met m'n jasje aan.

 

En dan is het zover.....eindelijk....we krijgen het teken om naar buiten te gaan....maar goed dat ik mijn

jasje aan heb, want het is toch frisser dan gedacht. Het is nevelig, op sommige plaatsen mistig. Met de oranje gloed van de openbare verlichting geeft dat een aparte sfeer. We verzamelen voor de tent, de eerste renners voor de boog waar ik de komende dag nog een aantal keer onderdoor hoop te gaan lopen. De sfeer onder de lopers is niet te vergelijken met die van een normale hardloopwedstrijd. Iedereen is wel bezig met zijn horloge of telefoon, her en der wordt een praatje gemaakt, maar toch heerst er een bedrukte sfeer. Niet negatief, maar je voelt dat iedereen ... of de meesten .... weten waar het nu om gaat en als je dat nog niet door zou hebben dan zijn de woorden die Armand spreekt van grote waarde. In zijn korte toespraak vraagt hij aan ons om even stil te staan waarom we hier nu zijn. Een brok schiet in mijn keel. Ja....ik ben hier om een speciale reden...mijn vader. Ruim 20 jaar geleden was hij medio juni ziek, zijn 65e verjaardag hebben we in april nog gevierd, een nieuwe fiets die hij nog zo graag wilde hebben, hij kon toen gelukkig nog fietsen, maar we wisten dat het niet meer goed zou komen. En nu sta ik hier om figuurlijk nog iets voor hem te kunnen doen. De gedachte maakt me verdrietig, maar geeft me ook kracht....nee power.

 

Na de laatste woorden van Armand is het stil ..... heel stil .... even heel stil .... vredig ... en dan wordt er afgeteld en wordt met het afsteken van een vuurpijl het startschot gegeven. Ik zwaai nog naar Petra en Jeroen en zet dan mijn eerste stappen op weg naar de berg, onder de startboog, het startplein af, rechtsaf, over de mat met de tijdsregistratie en dan in een rechte lijn naar de berg. Aan beide kanten van de weg staan veel mensen die allemaal vroeg hun bed zijn uitgekomen om ons aan te moedigen. Het valt me op dat er niet met woorden aangemoedigd wordt. De mensen klappen alleen maar in hun handen. Af en toe een rustige "succes", maar daar blijft het dan ook bij. Ook de runners en wandelaars die ik passeer zijn rustig. Het geeft een aparte sfeer .... je merkt dat iedereen, op of langs het parcours, doorheeft waar het om gaat .... allemaal om hoog met een speciale reden. Het voelt anders dan normaal .... het voelt goed .... rust .... stilte ..... In mezelf gekeerd draai ik de bocht naar links, de donkerte in. Voor me zie ik de schimmen van enkele runners zonder verlichting en de rode lampjes van de snellere lopers. Het is direct steil. Ik weet het, want ik heb de hele berg maandag gelopen. Maar toch is de berg anders. Logisch, het is donker. Maar nee, de weg voelt anders. Elke stap die ik loop, lijkt de berg me wel terug te willen duwen. Naar de eerste bocht toe voelt het zwaar en ik vraag me af of ik niet te veel bergop getraind heb deze week. Ik passeer de eerste bocht, dicht langs de brandende kaarsen. De rillingen gaan over mijn rug. Elke kaars staat voor iemand: een zieke, een overledene. Op naar de volgende bocht. Het wordt nu nog donkerder. Ik hoor het volgende startschot. De eerste vuurpijl voor de fietsers die in het dorp starten. Het zal niet lang duren of de eerste fietsers zullen me passeren. Ik besluit het licht van mijn pet even uit te doen om echt in het donker te lopen en de sfeer van deze donkere nacht in me op te nemen. Het lijkt me wel kracht te

geven. De benen voelen beter en ik loop naar een groepje toe die ik enkele bochten goed kan volgen. Ik heb mezelf vooraf voorgenomen om de aparte sfeer van in het donker starten en omhoog lopen goed in me op te nemen en zo nu en dan het dal in te kijken. De groep laat ik gaan en neem even de tijd om over de betonnen rand te turen. De oranje gloed van het dorp, de mist die zich hiermee mengt. Een deel van de route die ik zojuist gelopen heb, wordt gevuld met rode en witte verlichting van de fietsers. Eén lange sliert verlichting zonder ophouden. Indrukwekkend als je bedenkt dat elk lampje één fietser betekent. Hier word ik even stil van, maar besef me al snel dat ik toch ook door moet lopen wil ik mijn bus in het dal straks halen.

Wordt vervolgd.

Alpe d'HuKidsdag op De Rietkraag tijdens koersweek

Terwijl ik woensdag op de berg de deelnemers aan het aanmoedigen ben, houden de groepen 5 een extra actie voor Alpe d'HuZes. Opbrengst: €  333,89.
Hieronder een foto-impressie. Meer foto's volgen.

 

Aanmoedigen en bijkomen van de schrik

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scroll naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is woensdag 5 juni.

Als we wakker worden, zien we dat het weer opgeklaard is. Na terugkomst gisteravond is het stevig gaan regenen. Laat op de avond ben ik in de stromende regen nog naar het Palais des Sports gelopen om de brandende kaarsen op de foto te zetten. De verf van de s' middags op de berg geverfde teksten stroomde de berg af. Maar nu schijnt de zon volop. Het geeft je zin om naar buiten te gaan.

 

Om 9 uur is de berg afgesloten voor het dalend autoverkeer en start de begeleide afdaling voor de wielrenners die in Alpe d'Huez verblijven. Onder begeleiding van motards fietsen grote groepen naar beneden. Vandaag geldt een maximale daalsnelheid van 45 km/u. De laatste dagen hebben we gezien dat het dubbele van deze snelheid gehaald wordt. Vanaf het balkon aanschouw ik het lange lint dat naar beneden rijdt en het verschil in behendigheid dan wel durf is goed te zien. Om 9.30 uur is de berg afgesloten voor het autoverkeer.

Tegen 10.00 uur, als in Bourg d'Oisans het startsein wordt gegeven, sta ik op het finishplein.

Ik wil vandaag zo veel mogelijk meekrijgen van de sfeer als toeschouwer. Het is nog rustig bij het Palais des Sports. De eerste familieleden en vrienden zoeken een plaatsje langs de dranghekken, staand of zittend. Diverse teams hebben in de buurt van het finishplein langs het parcours partytenten geplaatst waarvan sommigen ingericht met een massagetafel. Andere tenten dienen nu al als ontmoetingsplaats.
 

Ik besluit weer terug te lopen naar het begin van Alpe d'Huez om daar de ontvangst van de eerste wielrenner mee te maken. Als ik aan kom lopen, kiezen velen ook hier hun positie. Het is drukker dan bij de finish. Een gezellige drukte. Aan één van de terrassen zijn trossen met oranje ballonnen opgehangen. Ze dansen

door het lichte briesje van hoog naar laag. Net alsof ze een glimp op willen vangen van al die deelnemers die nu de berg opgaan. Het is even wachten, maar uiteindelijk wordt de eerste fietsende wielrenner vol enthousiasme ontvangen. Bij deze 'winnaar' zou ik een, hoe gek het misschien ook klinkt, professioneel uitziende fietser verwachten zoals in wielerwedstrijden, maar dat valt tegen. Hij heeft alleen zijn Alpe d'HuZeswielershirt aan met zijn blauwe windjack erover heen. Hij toont niet als een echte deelnemer van vandaag. Ik bedenk zelf dat een echte deelnemer het gehele tenue van Alpe d'HuZes aan moet hebben. Hij heeft geen contact met al die toeschouwers die hem aanmoedigen. Gefocust op zoveel mogelijk keer de berg op? Vermoeidheid? De reden waarom hij hier op de berg aanwezig is? Het is ook niet zo belangrijk, maar ik heb mezelf voorgenomen om morgen dankbaar te zijn voor al die mensen die daar toch speciaal voor het aanmoedigen zijn gekomen. Langzamerhand druppelt de één na de andere fietser Alpe d'Huez binnen en na ongeveer 10 à 15 minuten is het een lang lint van fietsers die richting de finish rijden.

De rest van de dag moedigen we de deelnemers aan. We zitten voor het oprijgedeelte van ons

appartement, even onder de gezellige 'top' met de terrasjes.  Het spandoek staat langs de kant, vastgemaakt aan twee bezemstelen die we uit het appartement hebben gehaald. De witte strandstoeltjes die we vanaf het balkon hebben gehaald en een plaid uit de auto zijn onze zitplaatsen. De eerste tijd zijn we in het deelnemersveld op zoek naar Joop Zoetemelk en Bernard Hinault die één beklimming meedoen. Als het 12 uur is geweest, geven we dat maar op. Die sportieve oudjes doen toch geen 2 uur over die 15km? Later blijkt dat ze ons toch wel zijn gepasseerd.

Ik ben er vandaag voor iedereen, maar de runners en wandelaars krijgen vandaag van mij extra aanmoedigingen. Tegen kwart over 11 komt ik de eerste bekende runner tegen, Theo Streng. Ik loop een stukje mee naar de top. Hij houdt er een behoorlijk tempo op na. Rond de klok van 12 uur zie ik Corné aankomen wandelen. Even samen op de foto en dan loop ik een stukje met hem mee. Hij vindt het zwaar en gaat na het tunneltje weer in wandeltempo verder.
Even onder de top staat een man (bijna) de hele dag op zijn trom te slaan, soms tot vervelens toe. Maar ja....het helpt om iedereen een boost te geven om boven te komen.
Tegenover ons staat de hele dag een echtpaar in het Delftsblauw gekleed waarvoor ik ontzettend veel respect heb gehad. Zij met een lepel en een bakvorm, hij met een megafoon. Zij zorgt voor zijn natje en droogje en als ze dat gedaan heeft, slaat

ze ter aanmoediging met de lepel op de bakvorm. Hij praat iedereen binnen met een persoonlijke aanmoediging. Als hij de namen ziet, moedigt hij ze met naam aan: "Oh wat fijn om jou hier te zien ....", "We hadden je al verwacht ....", "...., wij gaan je vandaag nog wel een keertje zien.", "Welkom op de top ....".  Later op de dag, als menig deelnemer al voor de tweede of derde keer boven arriveert, weet hij dat vaak ook nog te benoemen: "Dat is de tweede keer.....", "Wat goed .... dat ik je hier nu al voor de derde keer hier zie.", Ik had het al gedacht .... dat ik je nog een keertje zou zien." Komen er kinderen boven dan laat hij een sirenegeluid afgaan. Het is bij iedereen dan ook snel duidelijk dat er na dit geluid nog meer en flinker aangemoedigd moet worden. Op die momenten krijg ik kippenvel en moedig ze ook extra aan. Wat is het een fantastisch gezicht om jong en oud, groot en

klein gezamenlijk naar boven te zien rijden en lopen. Waar nodig geef ik een fietser een duwtje in de rug: een Hermannetje. Voor de zekerheid vraag ik het nog wel en iedereen beantwoordt dat met een vermoeide "ja" of verlichtende "graag" behalve die ene man die aan het einde van de middag boos achterom kijkt en schreeuwt dat hij niet geduwd wil worden. "Door niemand". Maar ja .... aan hem heb ik het dan ook niet gevraagd. Denk eerlijk gezegd dat anderen niet gehoord hebben dat hij door niemand geduwd wilde worden.

Aangezien Marianne, Lichelle en Esmee zich als vrijwilliger hebben opgegeven bij de catering verlaten we om kwart voor vijf onze plek. We bedanken het echtpaar in het Delftsblauw voor hun support van alle deelnemers en het creëren van gezelligheid voor ons. Om 17.00 uur begint hun werk. Ze hebben zich aangemeld voor het smeren van broodjes, maar deze blijken al gesmeerd te zijn.  Het vrijwilligerswerk wordt echt tot op detail geregeld en bijgehouden. Nu worden ze ingezet voor het uitserveren van het eten.

Ik zou in eerste instantie ook meehelpen, maar aangezien ik gisteren niet als vrijwilliger kon worden ingepland (het is geen excuus, echt waar), besluit ik om het laatste uur van de eerste koersdag bewust mee te maken. Nabij de finish staat de Roze Vlek. Dit zijn Betty en Bea die de hele dag de deelnemers naar binnen loodsen. Ze hebben dit jaar een lied hebben gemaakt en deze op cd gezet. De opbrengst gaat naar Alpe d'HuZes. Ik sta er nog maar net of het lied wordt gezongen. Het is een gezellige sfeer. Tijdens hun lied komen vele deelnemers, ieder met zijn/haar eigen emotie voor de laatste keer over de finishlijn. Iemand vrolijk over de finish zien gaan, is altijd een mooi gezicht. Maar de meeste indruk maakt toch wel de deelnemer die huilend, met een foto van een dierbare hoog in de lucht houdend, over de finish rijdt. Op zo'n moment vraag je je af wat er door zijn hoofd heen gaat. Achter de finish zie ik hem van zijn fiets vallen in de armen van zijn dierbaren. Zichtbaar verdriet dat samen gedeeld wordt.
aangemeld (nee, het is echt geen excuus) begeef ik me nu naar de finish om daar kennis te maken met de sfeer van het laatste uur van de eerste koersdag. De roze vlek staat nabij de finish. Dit zijn Betty en Bea die, zoals ieder jaar, de deelnemers staan binnen te praten, zingen en bewegen. Ze hebben dit jaar ook een
Door alle indrukken die ik opdoe, is het me niet eens opgevallen dat het wolkendek zich als een deken over ons heen heeft gebogen. Een dikke deken, want al snel begint het te regenen. Ik blijf bij de finish staan. Voor een beetje regen loop ik niet weg, maar als het even later flink doorregent, besluit ik toch maar om te gaan schuilen. Mijn dunne jasje kan mijn foto- en videocamera niet beschermen tegen de nattigheid. Al snel klaart het weer op en schijnt een waterig zonnetje over het finishterrein. Ik sta al snel weer achter het dranghek de laatste deelnemers aan te moedigen. Het zijn opvallend veel wandelaars die nu binnenkomen waaronder Corné die zijn tweede beklimming heeft afgerond. Het is bijna 18.00 uur. In principe zou dit de sluiting van de dag betekenen, maar er wordt hier soepel mee omgegaan. Maarten Peters en Margriet Eshuijs staan klaar om voor de laatste keer vandaag hun lied te zingen. Het Alpe d'HuZeslied dat zoveel zegt en door alle deelnemers in het hart is gesloten.
Ook tijdens dit lied komen deelnemers wandelend en fietsend over de finish. Alleen, tweetallen,

kleine groepen, grote groepen. Als ze met meerderen zijn, wordt vaak de hele breedte van het parcours gebruikt. Gezamenlijk over de finish met alle emotie die daarbij hoort. In de tussentijd zingen alle aanwezigen het lied uitbundig mee. Wat moet het mooi zijn om tijdens dit lied binnen te komen. Het doet me denken aan mijn aankomst op de Coolsingel tijdens mijn eerste marathon in Rotterdam toen 'We are the champions' uit de luidsprekers galmde. Als laatsten komen de runners en wandelaars tegen die de saamhorigheidsklim hebben gedaan. Deze loop is om 15.30 uur in het dal begonnen en het doel is om met allen die gestart zijn ook daadwerkelijk de finish te halen. Het is dan ook een fantastisch gezicht om deze grote groep onder luid applaus binnen te zien komen.

Het is inmiddels al half zeven geworden. Over een half uurtje zijn Marianne, Lichelle en Esmee al klaar met hun 'werk' van vandaag. Eigenlijk is het al veel te laat volgens mijn voorbereidende planning. Ik zou namelijk om zeven uur op bed willen liggen. Snel naar het appartement. Daar leg ik eerst mijn kleding, drinken en voeding klaar. Vier stapeltjes. Voor elke beklimming één. Het is moeilijk om te bepalen wat je aan wilt dan wel nodig hebt. Als ik bijna klaar ben met deze voorbereidingen en het tijd wordt om te eten, gaat de deurbel. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al zeven uur is geweest. De dames komen terug van hun werk in de grote tent. Ik doe de deur open ......

in de gang staat mijn loopmaatje Jeroen. Alsof ik hem verwacht heb dan wel de deur bij ons thuis opendoe, ontvang ik hem met een normale "Hoi Jeroen!!". Maar terwijl ik dat zeg, besef ik me dat het helemaal niet kan zijn dat Jeroen hier voor de deur staat. Het is hier Frankrijk, Alpe d'Huez. Hè? Hij hier? Stomverbaasd begroet ik hem nog een keer. Ik kijk de gang in en zie daar Petra staan. Met een welgemeende welkomstkus begroet ik haar. Marianne staat aan de andere kant van Jeroen te genieten van deze verrassingsontmoeting.  Ik blijf in de opening van de deur staan.....verbouwereerd.....waarop Jeroen vraagt of ze binnen mogen komen....."Uhhh, ja natuurlijk, kom binnen". Als we eenmaal binnen zijn, wordt snel duidelijk dat ik de enige van onze loopgroep ben die niet wist dat Jeroen en Petra me aan zouden komen moedigen. Het idee is ontstaan tijdens het gezellige avondje ter ere van mijn 50ste verjaardag. Iedereen heeft  het geheim kunnen houden. Zelfs Marianne die vrij snel haar mond voorbij praat of waaraan ik kan merken dat ze iets voor me achterhoudt. Ook Lichelle en Esmee wisten er vanaf. Het blijkt de laatste tijd, met name de voorbije dagen in Alpe d'Huez, niet altijd even makkelijk te zijn geweest om het geheim te houden. Langzamerhand dringt tot me door dat deze twee het voor mij overhebben om uren en tig kilometers te rijden. Dat zijn geen loopmaatjes, dat zijn vrienden. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd: ze hebben de afgelopen weken al zo met mij meegeleefd, meegegaan naar mijn laatste duintraining, naar de generale in Maarn en nu zijn ze hier. Te gek!!! Wat leuk!! Wat gaaf!!! Meer dan een uur later vliegen mijn gedachten en emoties nog alle kanten op. Ik word in de tussentijd verblijd met een t-shirt en een hardlooppet met daarop aanmoedigingen van al mijn loopmaatjes. Erg leuk. De pet leg ik direct op de stapel voor mijn tweede beklimming. Petra houdt intussen de loopmaatjes in Nederland op de hoogte van deze verrassingsaanval en die genieten vanzelfsprekend met groot enthousiasme en pret mee. Tegen 10 uur verlaten Petra en Jeroen ons appartement om in een uur terug te rijden naar Grenoble waar ze in een hotel verblijven. Ze beloven de volgende ochtend bij de start aanwezig te zijn. Wetende dat ze dan weer een uur moeten rijden, is het duidelijk dat ook zij een korte nacht voor de boeg hebben. Nog steeds verbaasd leg ik mijn laatste spullen klaar en ga naar bed, ruim drie uur later dan gepland. Over drie en een half uur gaat mijn wekker en start mijn koersdag. Een korte nacht. Ik heb er zin in. Ik ben er klaar voor.

 

Vrijdag

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scroll naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Een weergave van de dag volgt nog.
Klik hier voor de videoregistratie van de laatste deelnemersbijeenkomst.

Voorbereiden voor de koersdag

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scrol naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is dinsdag 4 juni.

Vandaag staat in het teken van enkele voorbereidingen.

Marianne en ik halen bij de bakker heerlijk vers stokbrood en lopen daarna een stukje om. Op de parkeerplaats tegenover ons appartement raken wij in gesprek met een echtpaar die hun camper op het mooiste plekje hebben neergezet. Tussen twee gebouwen door kijken ze precies op één van de bochten. Op het grasveldje voor hun camper hebben ze een groot kleed verspreid voor hun twee grote honden. Ze komen al enkele jaren achtereen naar Alpe d'HuZes, hun zoon beklimt de berg op donderdag, hij (vroeger profwielrenner) heeft twee jaar geleden deelgenomen en fietst nu alleen voor zijn plezier omhoog. Als ik aan hem vraag hoe lang  hij erover doet om de hele beklimming te voltooien, vraag ik me af of dat wel voor zijn plezier is.

Een gesprek zoals ze zoveel op de berg worden gehouden: je kent elkaar niet en toch wordt in (bijna) elk gesprek een persoonlijke snaar geraakt. Het geeft alleen maar weer dat iedereen hier één of meerdere verhalen met zich meedraagt.

De meiden zijn inmiddels wakker als we weer terug zijn in ons appartement. Na het ontbijt is het tijdom enkele voorbereidingen te treffen. Na twee hele zonnige dagen is er vandaag iets meer bewolking, maar toch doet het zonnetje goed zijn best. Na twee nachten met vorst (zelfs in het dal hebben we gehoord) is de temperatuur aangenaam. Na het ontbijt plak ik de gemaakte etiketten op de kaarsen terwijl Lichelle en Esmee

werken aan hun huiswerk. Hierna is het tijd om aan het spandoek te werken. Ik kijk toe hoe er in het zonnetje op de parkeerplaats voor ons complex met vereende krachten aan het spandoek gewerkt wordt terwijl er vanaf de bovenste verdieping goed bedoelde tips worden gegeven.

 

Het wordt langzamerhand drukker op de berg. Fietsend, wandelend, maar vooral volle auto's die allemaal omhoog gaan. Het is inmiddels middags geworden en tijd om op de foto te gaan. Als we bij het Palais des Sports aankomen, worden de eerste aanwijzingen gegeven om te verzamelen. Er zijn dit jaar 7800 deelnemers van de 8000 die ingeloot zijn. Niet alle 8000 zijn aanwezig, maar het is wel een hele grote groep deelnemers die straks op de gevoelige plaat worden vastgelegd. De fotograaf die het plaatje moet gaan maken, staat al op een hoogwerker. Diverse andere fotografen van de organisatie nemen foto's vanuit een ander standpunt. Familieleden en vrienden staan eerst tussen de deelnemers, maar verplaatsen zich langzamerhand naar de zijkant om ook dit moment vast te leggen. Een gezellige chaos waar langzamerhand toch structuur in komt. Terwijl ik sta te wachten, kom ik Corné tegen. Als we het teken krijgen om klaar te staan, blijk ik opeens helemaal vooraan te staan, naast de kinderen. Corné is

op de tweede lijn naast andere bekenden gaan staan. Ik besluit maar op mijn hurken te gaan zitten. Langzamerhand wordt iedereen die links naast mij staat, naar achteren gedirigeerd. Op het moment dat ik op wil staan om ook naar achteren te gaan, geeft de fotograaf op de hoogwerker aan dat iedereen op de foto past en het tijd is de 'echte foto' te gaan maken. Diverse keren aftellen in de groep wordt niet echt door de fotograaf gewaardeerd, maar het maakt de sfeer er wel gezelliger op. Dan is het moment dan eindelijk daar: voor het echie. Eerst een aantal in de stille stand (goed kijken naar de camera en lachen maar) en daarna één vol enthousiasme. De laatste wordt de mooiste. Binnen het uur staat de enthousiaste foto op Facebook en krijgen we een berichtje van Jeroen binnen dat hij mij gespot heeft op de foto. Niet zo moeilijk, want ik sta helemaal vooraan.

Inspiratieavond

 ’s Avonds gaan we naar de inspiratieavond. We willen op tijd zijn.

Een half uur voor aanvang zijn we dan ook in het Palais des Sports. We worden tegengehouden en verwezen naar de tent buiten. De zaal zit vol. Lichelle merkt op dat bij de andere ingang nog wel mensen naar binnen worden gelaten. Het is te proberen en we hebben geluk. We zijn binnen, moeten weliswaar op de grond zitten, maar we zijn er live bij. Toch iets anders als je het via een videostream in de tent moet volgen. 

In een bijeenkomst van ruim anderhalf uur wordt er aandacht besteed aan gedenken/herdenken, hoop, kracht en passie.

Muziek, een inspirerende toespraak van Koen Veenendaal, een liefdevolle toespraak van een vrouw die haar man zo mist, een emotievol interview met een vrouw die doorzettingsvermogen en kracht laat zien na de zoveelste negatieve boodschap en tot slot het samen zingen van het lied ‘Dichter bij de hemel kom je niet’.

Een lach ……

vele tranen ……

blijdschap …..

verdriet ……

ontroering.....

pijn .....

saamhorig .....

nederig .....

dankbaar .....

gemis .....

liefde .....

kracht ….. 

We gaan er voor. Morgen is de eerste koersdag voor de deelnemers die 1,2 of 3 keer te berg gaan trotseren en donderdag ben ik aan de beurt. Vanmiddag na de training dacht ik nog maximaal drie keer ….. en nu ….. ook iemand met kanker kan niet opgeven …… dan mag ik ook niet …..
Klik hier voor een videoregistratie.