Het is zaterdag 1 december. Vroeg uit de veren om naar Veldhoven te gaan. Daar vindt vandaag de eerste deelnemersbijeenkomst plaats van Alpe d'HuZes. Marianne gaat ook mee. Alhoewel ons (niet bijgewerkte) navigatiesysteem ons even in de steek liet zijn we net op tijd aanwezig in het NH Conference Centre Koningshof.
Na een aantal grote en kleine posters 'gescoord' te hebben, lopen we naar onze eerste sessie: de inspiratiesessie door Peter Kapitein en Coen van Veenendaal. De sessie is al begonnen als wij binnenkomen. Aangezien alle zitplaatsen al vergeven zijn, nemen we plaats op één van de brede treden en luisteren we naar de presentatie van Coen die allereerst op luchtige wijze uitlegt dat je wel gek moet zijn om een berg te gaan beklimmen met:
* 21 haarspelbochten (onderaan begint bocht 21, boven aan de berg bocht 1)
* een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9%
* 1061 hoogtemeters
* een afstand van start tot finish van ongeveer 14km
Maar al snel maakt hij ook duidelijk waarom je het doet / gaat doen en dat er op de berg een gevoel van saamhorigheid aanwezig is die je samenbrengt en door je moeilijke momenten heenbrengt. De toon is gezet. Je weet waarvoor je hier in Veldhoven en straks daar in Frankrijk aanwezig bent.
Daarna vertelt de ambassadeur van Alpe d'HuZes Peter Kapitein zijn eigen aangrijpende levensverhaal: 46 jaar, was topsporter (triathlon), sinds 2005 lymfeklierkanker, Non-Hodgkin, zijn chemokuren, zijn vermoeidheid, zijn strijd, zijn kracht, de gevolgen voor hemzelf en zijn omgeving.
De ziekte en alles wat het met zich meebrengt, kan je niet beseffen / voelen als je het niet zelf hebt meegemaakt, maar de wijze waarop Peter het vertelt komt behoorlijk dichtbij en binnen. Herinneringen van mijn vaders ziekteperiode komen naar boven. Ik denk terug aan de tijd tussen 4 december 1992, de dag waarop hij te horen kreeg dat hij maag-darmkanker had, en 12 september 1993, de dag van zijn overlijden: in vogelvlucht schieten herinneringen door je hoofd en gevoelens door je lijf, de gedachte en het gegeven dat je er toen alleen maar kon zijn....voor hem....en dat je machteloos toe moest zien hoe de ziekte hem langzamerhand en op het laatst in snel tempo overmeesterde.
Het laatste half uur komen de bezoekers in de zaal aan het woord: waarvoor ben jij hier en doe je mee aan Alpe d'HuZes 2013. Deelnemers, (partners en kinderen van) patiënten, vrijwilligers vertellen, vaak met emotie hun reden om mee te doen. Soms hartverscheurende, soms hoopgevende verhalen.
Na 2 uur verlaten we de zaal. Vaak vergt 2 uur luisteren veel van je concentratie en is dit erg vermoeiend. Maar dit keer niet. Ik kom er met inspiratie vandaan. Ik weet waarvoor ik het doe.
De tweede sessie is speciaal voor de lopers: Runners en zo bereid ik me voor als niet-fietser.
Armand Laven, zelf Alpe d'HuZesrunner en sinds 2008 nauw betrokken bij de organisatie, geeft op geheel eigen wijze zijn positieve kijk op de berg: leg je linkeroor op je rechterschouder en kijk dan naar de berg....je ziet dat de berg dan overwegend vlak is met een aantal kleine stukjes omhoog. Als je je mind daarop inzet en daarop traint, is deze berg te beklimmen. De sfeer, het saamhorigheidsgevoel, het Hermannetje (een duwtje in de rug van een deelnemer / toeschouwers als teken van steun) doen de rest. Maar ook de gevaren van de beklimming: de weers- en temperatuurverschillen per jaar of op de dag zelf komen aan bod. Tot aan 6 juni zal er veel getraind moeten worden. Niet alleen individueel, maar ook als groep tijdens speciale trainingsmomenten.
Na een uur is me nog eens duidelijk gemaakt dat de beklimming van deze berg goed moet worden voorbereid en trainingstijd en -arbeid zal kosten, maar Ik weet waarvoor ik het doe.
De rest van de dag bezoek ik nog twee sessies: sponsorwerving en sportmedisch onderzoek.
Tenslotte bezoek ik nog de winkel met Alpe d'HuZes-producten: portkleding, casual kleding, attributen, sponsormateriaal. Ook de opbrengst van de verkoop gaat naar 'Opgeven is geen optie'.
En dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Rijk aan informatie en inspiratie rijden Marianne en ik weer terug naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten