PWN Egmond Halve Marathon 2013

PWN Egmond Halve Marathon 2013 | Uitslag Hans Zevenhoven

Zondag 13 januari. 's Morgens op tijd opstaan, want vandaag staat de Halve marathon van Egmond op het programma. Het is 's morgens vroeg al zonnig en naar het zich laat uitzien koud. De voorspellingen voor vandaag zijn ook goed: zon en een temperatuur rondom het vriespunt.

We verzamelen op 9.30 uur bij De Vlinder. Ben, Frank, Olja, Nathalie, Ingrid en ik gaan lopen. Monique, de dochter van Ingrid zou ook gaan lopen, maar heeft haar startnummer in de verkoop gedaan vanwege een lopersknie. Na het niet doorgaan van de marathon van New York een nieuwe tegenvaller. Nu gaat ze mee als toeschouwer, cariër en verzorger van haar moeder, evenals Lichelle en Marianne.

Om 9.45 uur vertrekken we met twee auto's richting Alkmaar. Bij het sportpaleis willen we de auto parkeren om daarna met de pendelbus naar Egmond aan Zee te gaan. Daar aangekomen, lijkt het wel alsof iedereen dezelfde gedachte heeft. De parkeerplaats waar we de vorige keer onze auto konden parkeren staat al vol. Misschien zijn we ook wel ietsje later dan vorig jaar toen daar nog genoeg plaats was. Gelukkig worden we naar een kleine parkeerplaats nabij een sportzaal gestuurd en hoeven we niet ver te lopen. Een aantal van ons moet nog een kaartje kopen bij de geïmproviseerde kassa. Wij hebben de kaartjes al samen met mijn startbewijs gekocht.

De wachtrij voor de pendelbus valt heel erg mee. We kunnen eigenlijk direct in de eerste bus instappen. Het lijkt weer een schoolreisje te worden. Het voordeel van de pendelbus is, dat je binnen 15 minuten door de drukte wordt gedirigeerd. Dat hebben ze bij de Halve van Egmond wel goed voor elkaar: overal staan verkeersregelaars (ook bij de parkeerplaatsen) en voor de bus is deel van de weg afgezet, zodat er een geproviseerde busbaan ontstaat. Top geregeld.

Nadat we de bus verlaten hebben en goed gekeken hebben waar we na de wedstrijd weer in moeten stappen, is het tijd voor een sanitaire stop. De organisatie heeft daar al rekening mee gehouden, want bij de bushaltes staan urinezuilen en Dixie opgesteld. Evenals bij sporthal De Watertoren waar we omkleden en ons klaarmaken voor de wedstrijd. Gelukkig hebben we nog genoeg tijd om een bakkie koffie te drinken.

Nathalie is de eerste die om 12.15 uur  moet starten tussen de grote (qua prestatie dan) en snelle dames. Onze toeschouwers, Ingrid en ik besluiten om haar bij de start te gaan aanmoedigen. Voor Ingrid en mij eenvoudig, want wij kunnen onze kleding aan onze toeschouwers geven. Olja, Ben en Frank blijven nog even in de sporthal en komen later naar de startvakken.

Als Nathalie is vertrokken en we ook de wedstrijd van de mannen hebben zien vertrekken, trekken Ingrid en ik onze warme bovenkleding uit en hopen we nog op enige bescherming van de kou door het aantrekken van een poncho die Ingrid gekocht heeft bij de Halfords.

De route die we bedacht hebben naar ons startvak wordt abrupt afgebroken als een vrijwilligster ons er vriendelijk maar kordaat op wijst dat de wedstrijd is begonnen en wij het parcours niet meer mogen betreden. Terecht overigens. We moeten nu over de drukke boulevard lopen waar een hele smalle doorgang is die de stroom wandelende toeschouwers behoorlijk ophoudt. We begrijpen nu de runners die wij tegenkwamen en ons bijna omver liepen vanwege de haast. Waarschijnlijk ook daar in de file gestaan. Gelukkig kunnen we snel passeren en worden we in de loop naar ons startvak door een vrijwilliger van de organisatie er op gewezen dat we nog in het startvak kunnen. Een sneller startvak wel te verstaan. We blijven eerlijk en zeggen dat we in een ander startvak moeten starten.

Na Ingrid naar het paarse startvak te hebben gebracht, kan ik in het zwarte startvak (één vak voor die van Ingrid) plaatsnemen. Eerst nog even een plasje. Ja, ook in het startvak staan toiletten. Natuurlijk ben ik weer niet de enige. Een lange wachtrij, het lijkt wel de toiletrij die meestal bij de dames staat.

Na de sanitaire stop wil ik Frank bellen. We hebben afgesproken om elkaar in het startvak te ontmoeten. Maar op het moment dat ik dat wil doen, beweegt ons startvak zich al naar voren. Bellen heeft nu geen zin meer. Ik loop met de grote schare runners mee en enkele minuten later klinkt voor ons het startschot.

Van de boulevard afdraaiend zie ik mijn supporters langs het parcours staan. Mijn poncho gooi ik af. De eerste 4km gaan door Egmond aan Zee, het is regelmatig de bocht om en keren. Bij dergelijke evenementen is het de eerste kilomters altijd moeilijk op gang komen. Toch kan ik nog een gemiddelde van 5.30 min. per kilometer lopen.

Alhoewel de temperatuur rondom het vriespunt is, warmt het zonnetje en het lopen me voldoende op. Ik hoop Marianne en Lichelle op het strand te zien, zodat ik mijn eerste laag handschoenen en mijn sjaaltje af kan geven. Voordat ik het strand oploop heb ik dit al in mijn handen. Een grote menigte toeschouwers staat langs de afgang naar het strand en ook op het strand is het druk. Veel drukker dan vorig jaar. Je kan wel zien dat het mooie weer de mensen naar deze wedstrijd hebben gelokt. Gelukkig zie ik Marianne met haar fel blauwe jas en kan ik mijn overtolligheden afgeven. De route gaat nu over het strand richting Castricum. Ongeveer 7km strand. Het is niet moeilijk om te zoeken naar de ideale lijn. Of je nu nabij de vloedlijn loopt of iets verder op het strand, het zand is hard. Toch ook wel rulle plekken, maar die zijn eenvoudig te vermijden. De wind is ons gunstig gezind: zijvoor. Deze kilometers zijn dan ook warm.  De voet speelt op. Ik was hier al bang voor. Een week is te weinig hersteltijd. Mijn gemiddelde tijd per kilometer loopt op. Ik besluit op het strand dat ik niet voor een snelle tijd ga, maar vrij constant op mijn marathontempo naar de finish loop. Op zich is dat al een training als je bedenkt dat de laatste 11km door de duinen gaan.

Bij Castricum staan veel toeschouwers. De duin op in het rulle zand is zwaar. Toch kan ik met kleine pasjes nog in een redelijk tempo omhoog lopen. Ook mijn hartslag geeft aan dat het niet al te zwaar voor me is. Dit in tegenstelling tot verschillende deelnemers die hevig hijgend, zwetend, proestend of wandelend naar boven gaan. Boven aan de duin gaat het linksaf de duinen in. Het 10,5km-punt passeer ik in 57.40. Altijd een moeilijk punt aangezien de vele deelnemers over een vrij smal pad moeten lopen. Op borden staat het verzoek om de snellere lopers vrij baan te geven door rechts te gaan lopen. Maar zoals in de maatschappij heel normaal is, zijn er maar weinig deelnemers die zich daar aan houden. Het is dan ook op sommige plaatsen dringen en opkomen voor jezelf. De twee kilomter op-en-neer gaand schelppad kan ik dan ook niet helemaal mijn tempo lopen. Maar als we eenmaal weer op het verharde parcours zijn aangekomen, kan ik de volgende 4km mijn marathontempo terugvinden. het 15km-punt passeer ik in 1.22.42. De laatste kilometers gaan op zich zonder problemen, maar mijn tempo loopt toch op. Mijn conditie is van invloed. Ook het parcours speelt hierin een rol: de steile klim op de Bloedweg en het allerlaatste stuk naar de boulevard gaat ook flink omhoog, zeker als je vermoeid bent. Ongeveer 700 meter voor de finish staan onze toeschouwers en die hebben het heel druk. Ik moet ze dan ook roepen als ik langsloop.

Ik kom uiteindelijk met een stralende zon in mijn rug aan op de boulevard. In een tijd van 1.56.46 passeer ik de finish. Met de tijd ben ik tevreden. Toch 3 minuten sneller dan vorig jaar. Gelukkig heeft mijn voet zich redelijk gehouden.

Mijn halve marathon is ten einde, maar niet die van Ingrid. Ik heb beloofd om haar tegemoet te komen en de laatste kilometers met haar mee te lopen. Aangezien ik na de finish vrij lang in de rij moet staan voor mijn medaille en drinken verstrijkt er behoorlijk wat tijd. Als ik bij Monique, Marianne en Lichelle aankom, lever ik direct mijn spullen in om Ingrid tegemoet te lopen. Ze zal niet ver weg zijn, maar belofte maakt schuld. Ik observeer de deelnemers die met hun laatste kilometer(s) bezig zijn, maar Ingrid zie ik niet. Uiteindelijk krijg ik bij het 19-kmpunt boven aan de Bloedweg een sms-je van Marianne dat Ingrid al gepasseerd is. Dus toch gemist. Dan maar weer terug. Een deelenemer spreekt mij aan over mijn shirt met de vraag of ik daar wel eens aan meegedaan heb. Het shirt van de Midwintermarathon. Terwijl ik met hem oploop tot de laatste kilometer, raken we in gesprek over deze loop die hij op 3 februari voor het eerst gaat lopen. Terwijl hij zijn weg vervolgt, loop ik als toeschouwer langs het parcours richting de finish waarna ik met de toeschouwers richting  de verwarmde sporthal loop. Daar hebben de andere loopmaatjes zich al verzameld.

Na een gezamenlijke foto wordt er nog een patatje en/of erwtensoep gegeten en gezellig nagepraat. De wachtrij voor de bus naar Alkmaar is gelukkig niet zo groot als die naar Heiloo. Net als op de heenweg zitten we al vrij snel in de bus, die vanwege de drukte een omweg moet maken om ons bij de auto af te leveren. Na bij de auto afscheid te hebben genomen, vertrekken we moe, voldaan en koud naar huis. Weer een halve marathon gelopen.