donderdag 28 februari 2013

Met elke fles steunt u Alpe d'HuZes.

Wat een mooi initiatief van Jumbo supermarkt in Nieuwkoop.

Van 1 t/m 31 maart kunnen in de supermarkt lege flessen ingeleverd worden. Het statiegeld van deze flessen gaat naar mijn actie.

Jumbo supermarkt Nieuwkoop - Dank je wel!!

maandag 25 februari 2013

Terug naar Egmond aan Zee

De tweede deelnemersbijeenkomst
 
Het is zondag 10 februari. Vier weken na de halve marathon keer ik terug naar Egmond aan Zee. Dit keer voor de tweede deelnemersbijeenkomst van Alpe d'HuZes in hotel Zuiderduin.
Het heeft vannacht gesneeuwd. Gelukkig niet zo veel waardoor de reis naar de badplaats redelijk vlot verloopt. Ik rijd Egmond aan Zee binnen. De opstapplaats voor de bussen, de sporthal en de boulevard zijn nu niet zo speciaal. Egmond aan Zee is vandaag een normale badplaats zoals al die andere langs de kust. Aan hotel Zuiderduin, tijdens de  halve marathon het episch centrum voor de atleten, valt niets op dat wijst op een bijeenkomst van Alpe d'HuZes.
Reed ik in Veldhoven nog in de file naar een parkeerplaats , nu is deze snel en in de nabijheid van het hotel gevonden.
 
Eenmaal binnen valt de centrale ontmoetingsplaats in de grote hal direct op. Het lijkt minder druk dan in Brabant. Ik verzamel eerst nog een aantal posters. Ook de posters van Alpe d'HuKids liggen klaar. Mooie posters die ik op school kan gebruiken ter voorbereiding op de sponsorloop van 28 maart.
Dan is het tijd voor de eerste informatiesessie. Vooraf heb ik me voor deze sessies op moeten geven.
De eerste 'hart-lopend de berg op' is speciaal voor runners. Armand Laaven geeft aan de hand van foto- en filmbeelden een goede impressie van wat ons op 6 juni te wachten staat. De informatie overlapt deels die van Eindhoven, maar is zinvol.
 
Het tweede uur meld ik me bij 'Voeding en training en hoe bereid ik me goed voor op Alpe d'HuZes. Dit is op zich zinvolle informatie van Sportzorg over voeding tijdens de training en tijdens de beklimming. Daarnaast krijgen we informatie over de verschillende trainingszones en de trainingsopbouw. Alleen jammer dat de informatie eigenlijk alleen maar gericht is op fietsen. Ik haal mijn informatie er wel uit, maar aan alles valt op dat de organisatie de fietsers als insteek nemen en de runners een apart verhaal zijn.
 
Na twee informatiesessies is het tijd om informatie te vergaren over hetgeen er te doen is boven op de berg tijdens de koersweek. Een tegenvallende ronde gepresenteerd door de koersdirecteur. Het grootste deel van de informatie ging over wat er allemaal nodig is om de koersweek te organiseren. interessante informatie, maar niet passend bij de titel waarvoor ik gekozen heb. Hierna kort wat er in de omgeving te doen is (niet alleen Alpe d'Huez is mooi) en in de laatste 10 minuten krijgen we dan in snel tempo opgesomd wat er tijdens de koersweek op het programma staat.
De meest interessante melding had betrekking op de terugreisdag. Zaterdag 8 juni wordt de berg en haar omgeving aangedaan door de wielerkoers 'Criterium du Dauphiné'. De berg en de enige weg naar Grenoble wordt een groot deel van de dag op zijn Frans afgezet. Waar je ook bent op de route....tijd is tijd.....je wordt door de politie aan de kant gezet......en moet wachten tot zij vinden dat je weer door kan gaan. We zullen waarschijnlijk vroeg in de ochtend moeten vertrekken.
 
Om 13.00 uur ben ik toe aan de laatste informatieronde: 'Vrijwilligerswerving - Hoe kan ik helpen'. De meest inspirerende van vandaag. De film waarmee gestart wordt, heeft niet alleen betrekking op het thema van deze ronde, maar laat in 10 minuten zien dat vreugde, verdriet en saamhorigheid dicht bij elkaar liggen. Het wordt duidelijk dat de organisatie er vanuit gaat dat je tijdens de koersweek niet alleen een sportieve prestatie levert, maar je ook zoveel mogelijk als vrijwilliger probeert in te zetten.
De organisatie hierachter wordt uitgelegd. Op de homesite van Alpe d'HuZes komt een speciale tool te staan. Hier kan ieder zich opgeven voor grote en kleine klussen. Handig en overzichtelijk als het werkt zoals ze zeggen.
De meeste indruk maakte mij de jarige Hetty van Hoof. die ons vertelt dat ze vanuit interesse voor het organiseren bij Alpe d'HuZes is betrokken geraakt. Een jaar geleden is haar vader op haar verjaardag overleden. Nu precies een jaar geleden. Top dat je er vandaag dan toch maar staat.
 
Net zoals in Veldhoven is ook nu de shop weer open. Allerlei Alpe d'HuZes artikelen zijn te koop, een aantal afgeprijsd. Er is meer keus dan de eerste bijeenomst. Op diverse plekken wordt gezocht en gepast. Na overleg met het thuisfront besluit ik om twee vesten en joggingbroeken mee te nemen.
 
Met een tas vol posters, tassen met Alpe d'HuZeskleding, een hoofd en papier vol met informatie neem ik afscheid van hotel Zuiderduin, afscheid van Egmond aan zee. Terug naar huis.

Na de midwintermarathon lopen we door....

De zware Midwintermarathon van zondag heeft een aantal dagen in mijn benen gezeten. Ik heb spieren in mijn kuit gevoeld waarvan ik al vergeten was dat ik ze tijdens het hardlopen gebruikte. De day-after is de pijn nog vrij hevig aanwezig. Op maandag trainen bij de atletiekvereniging zit er niet in. Een herstelloopje durf ik ook niet aan. Mijn voetzool protesteert, maar de pijn valt op zich mee. Na mijn benen drie dagen rust te hebben gegeven, besluit ik om woensdag zelf een herstelloopje te doen. De drive om mijn 'loopmaatjes' aan te doen, is niet zo aanwezig. Dat gevoel heb ik eigenlijk sinds mijn voet niet zo mee wil werken. Ik beschouw het maar als een tijdelijke dip, maar voel aan de andere kant toch ook wel de druk bij mezelf om door te trainen. Alpe d'HuZes is nog wel een eindje weg, maar de marathon van Rotterdam van 14 april komt toch wel dichtbij.
 
Het herstelloopje gaat me goed af. Met een gemiddelde snelheid van 5.42 per kilometer loop ik mijn rondje van 10km. De reactie van mijn voet de dagen daarna valt mij waardoor ik besluit om zaterdag de duurlooptraining die in mijn schema staat op te pakken en mee te doen met de loopgroep. Er staat 18km op het programma.
 
Het is zaterdag 9 februari. Zoals gewoonlijk verzamelen we om 09.00 uur bij AAV en overleggen we met elkaar waar we heen zullen lopen. We wachten nog even op Frank die dit keer wat later is. Om kwart over 9 vertrekken Corine, Ellemieke, Jeroen, Frank en ik zelf. Besloten is om richting Ter Aar te lopen. Het is droog maar koud. Allereerst lopen we langs de sportvelden richting het Aarkanaal. Deze volgen we tot in Ter Aar. Op dit lange stuk heeft Ellemieke het moeilijk, besluiten we om even te wandelen en daarna door te lopen naar mijn huis voor een sanitaire stop.
Marianne, die al weken lang geblesseerd thuis moet blijven tijdens ons wekelijkse loopje, is aangenaam verrast als ze de groep binnen ziet komen. De grote vraag is nu: is het tijd voor koffie/thee? Tsja....wat doe je dan?.....de bedoeling was toch eigenlijk een sanitaire stop en dan weer door te lopen? De verleiding om iets warms tot ons te nemen, blijkt groter te zijn dan de drang om door te lopen. En we hebben een goed excuus.....want we moeten ook nog wachten op Lichelle. Als  we namelijk binnen komen, halen we haar direct over om het laatste stuk naar AAV met ons mee te lopen.....precies 10km die in haar schema gepland staan.
Voor de meesten van onze loopgroep is het de eerste kennismaking met ons huis. Frank besluit om daar een inwijdingsritueel aan vast te koppelen door het aangeboden kopje koffie uit zijn handen te laten vallen. Dat de oorzaak lag in het lepeltje in het kopje (hetgeen Frank niet gewend blijkt te zijn) neem ik ook graag aan.
 
Als Lichelle startklaar staat en de koffie/thee naar binnen is gewerkt, wordt de route vervolgd richting Woubrugge. Een flink stuk door de polder. Als je hier wind tegen hebt, is dit een lastig stuk om te lopen. Gelukkig is dit nu niet het geval. Lichelle weet de groep, ondanks het snellere tempo dan zij gewend is, aardig te volgen.
Bij de Kruisweg slaan we linksaf richting Alphen aan den Rijn: de parallelweg langs de Herenweg. Lichelle besluit om de route in haar eigen tempo te vervolgen en de groep te laten gaan. Ik besluit om bij Lichelle te blijven. Nabij de Zegerbaan slaan we rechtsaf de Eisenhowerlaan op. Deze weg met allerlei verkeerslichten volgen we tot de kruising nabij de Albert Schweizerbrug. De groep wacht als het licht op rood staat. Hierdoor komen Lichelle en ik weer bij de groep. Ik houd er niet zo van om elke keer te stoppen en weer aan te zetten. Bij het volgende stoplicht loop ik dan ook door rood. Lichelle volgt.....want tsja.....als vader het doet.....dan ik ook? Nee hoor!!! Ook Lichelle blijft liever in één tempo doorlopen en moppert dan ook als we voor de oversteek naar De Burgemeester Bruinslotsingel moeten wachten voor het rode licht.
Als we overgestoken zijn, volgen we een deel van het parcours van de 20 van Alphen. Lichelle heeft het moeilijk. Halverwege de Burgemeester Bruinslotsingel kijkt Lichelle op haar telefoon en ziet dat Runkeeper aangeeft dat ze al meer dan 10km gelopen heeft in een gemiddeld tempo dat ze nog nooit gelopen heeft. Ze besluit te stoppen, kan ook eigenlijk niet meer. Ik besluit om bij haar te blijven en geef aan de groep aan dat ze door kunnen lopen.
We laten de loopmaatjes gaan. Na ongeveer 5 minuten toont Lichelle karakter en besluit ze om in haar eigen tempo door te lopen. Nabij de Ridderhof vervolgen we de route van de 20 van Alphen op de President Kennedylaan. Lichelle herpakt ze zich. Nabij de bowlingbaan steken we over en lopen de Sportlaan op. Ze ruikt de 'finish' en verhoogt het tempo. Ik loop richting de 20 gelopen kilometers, dat is te voelen en moet dan ook flink aanzetten om haar te kunnen volgen. Vraag me af hoe lang het nog zal duren voordat zij deze 50-plusser eruit zal lopen.
Bij AAV staan de loopmaatjes ons op te wachten en wordt Lichelle met applaus ontvangen. Een opkikker van jewelste voor haar. Een mooie ervaring.......motivatie......daarom is het zo leuk om in een groep te lopen. Ik bof toch maar met zo'n groep trouwe sportieve gezellige loopmaten. Ik kan ze niet meer missen.
 

zondag 3 februari 2013

Centraal Beheer Achmea Midwintermarathon 2013 | Uitslag Hans Zevenhoven

Deze medaille verdien ik echt

Het is 3 februari. Vandaag staat de Asselerronde tijdens de Midwintermarathon op het programma, een heuvelachtig parcours van 27,5km in Apeldoorn . Sinds de halve marathon van Egmond op 13 januari heb ik niet meer gelopen. De pijn aan mijn voetzool waar ik sinds de Sylvestercross last van heb gekregen, is nog steeds aanwezig. Toch lijkt het er de laatste dagen op dat het beter gaat.
 
Het is de 40e editie van deze winterklassieker, een mooie opwarmer voor de marathon van Rotterdam. De vorige twee edities was ik aardig op weg in mijn trainingsschema naar deze marathon, maar door mijn blessure is van opbouw in mijn huidige schema geen sprake.
Met te weinig trainingskilometers start ik om 12 uur op de Loolaan, bijna achterin startvak C. Het verjaardagscadeau van Lichelle, een hesje zonder mouwen, aan om de frisse wind tegen te houden. Marianne is vandaag mijn enige supporter en heeft besloten om tijdens mijn looptijd te gaan winkelen. Het is tenslotte koopzondag in Apeldoorn. Ze heeft een rustig plekje opgezocht, ongeveer 400 meter na de start. Nou ja rustig......als het om het aantal toeschouwers gaat. Aan de overkant doet een percussieband flink zijn best om het geluid van de speaker te overtreffen. De meters daarvoor staat het vol met toeschouwers. Ik zwaai en krijg nog de aanmoedigingen door van Lichelle die haar studie de voorkeur geeft. Het is voor haar een moeilijke keuze om thuis te blijven, maar wel een terechte.
 
De route voert ons door een klein deel van Apeldoorn (Berg en Bos) en een stukje van Apenheul richting Hoog Soeren, de Asselsche Heide en de Hoog Soerense Bossen om uiteindelijk uit te komen op de Amersfoortseweg waar het pas echt gaat beginnen.



De eerste kilometers zijn, zoals altijd in een wedstrijd, druk en hectisch. Veel runners op altijd te weinig ruimte. Ieder zoekt zijn tempo, maar deze is moeilijk te vinden als je met zovelen bij elkaar loopt. Ieder zoekt zijn/haar plekje, de één duwend, de ander vermoeiend zigzaggend.
Vorig jaar wilde ik een mooie tijd neerzetten en ergerde het me dat ik de eerste kilometers niet lekker door kon lopen. Maar vandaag is dat niet het geval. Alhoewel...... die ene vrouw.....die denkt dat ze van het midden van het deelnemersveld de route wel af kan snijden naar rechts en mij 'pardoes' een duw geeft omdat ik haar geen voorrang wil verlenen. Hoezo rekening houden met. Als ik haar meedeel dat ze toch echt niet de enige op het parcours is, krijg ik de meest verschrikkelijke verwensingen naar mijn hoofd. Nu kende ik al aardig wat scheldwoorden, maar in korte tijd heb ik er toch wel een aantal bijgeleerd. Misschien had ik nog kunnen vragen of ze de woorden wilden vertalen.......

Ik heb besloten om er een rustige duurloop van te maken en loop daarna dan ook redelijk ontspannen door Berg en Bos. De eerste stijgingen gaan redelijk soepel. Ik voel wel spanning in mijn hamstrings, maar dat gevoel trekt snel weg. Het 5km-punt in Apenheul passeer ik in een nettotijd van
0.29.25. Als we domein van de apen uitkomen wacht het eerste hoempapa-orkest ons op met vrolijke noten op. Honderd meter verderop is de eerste drankpost. Aangezien ik vorig jaar last van mijn buik en darmen heb gekregen van de koude energydrank besluit ik om warme thee te drinken....nou ja.....het was....icetea.
 
De route wordt vervolgd naar Hoog Soeren. De eerste serieuze 'beklimmingen'. Ik loop redelijk soepel omhoog. Het valt me op dat ik omhoog redelijk wat runners inhaal. Op de vlakkere delen word ik door hen weer ingehaald. Het 10km-punt passeer ik in 0.59.30. Als ik dit kan volhouden, kom ik uit op een, naar omstandigheden, mooie tijd van onder de 3 uur.
 
Tussen de 10 en 11 kilometer staat de volgende drankpost. Wederom kies ik voor thee. Dit keer heerlijk warm en zelfs met suiker. Wat kan thee dan heerlijk smaken. Ik neem de tijd om rustig te drinken en merk dat mijn lichaam om meer vocht vraagt. Ik neem nog een bekertje met energydrank, me niet beseffend dat koud op warm wel eens darmproblemen kan veroorzaken. Gelukkig is dat niet het geval. De route gaat nu richting de Asselsche Heide. Wat ik me nog herinner uit de vorige twee edities is de open vlakte waar je altijd last hebt van de wind. Ook nu is dat weer het geval. Na het 11km-punt merk ik dat ik vrij eenvoudig naar een groepje toeloop. Als ik ze ingehaald heb, besluit ik om bij ze te blijven zolang we tegen de wind inlopen. Een rustiger tempo en enigszins in de luwte lopen langs de spoorlijn.
Als de bocht naar rechts draait, voel ik aandrang om naar het toilet te gaan. De marathon van Rotterdam in 2012 spookt direct door mijn  hoofd. Toen moest ik de pacers nl. laten gaan, omdat ik naar het toilet moest.
De route naar de 15km-punt gaat over een bospad of een fietspad. Van de vorige edities kan ik me herinneren dat het fietspad egaler is en soepeler loopt. Wil je inhalen, dan is het beter het bospad te nemen. Ik besluit het groepje te blijven volgen. De benen voelen zwaarder aan, maar het gelletje dat ik bij het 13km-punt heb ingenomen, geeft mij wel energie.
Ongeveer 200 meter voor het 15km-punt is de volgende drankpost. Ik besluit om toch maar naar het toilet te gaan. Maar je zal het zien...net als ik richting het toilet loop....is een andere runner me voor.
Balen....dat kost me toch snel zo'n 5 minuten. Ondanks dat ik er een rustige duurloop van zou maken, speelt de tijd toch in mijn achterhoofd mee. Mijn horloge maar stilzetten, zodat ik in ieder geval weet hoelang ik er netto over  heb gedaan.
Na ongeveer 5 minuten neem ik nog snel een bekertje warme thee en vervolg mijn route naar het 15km-punt die ik in een nettotijd van 1.29.44. Nog keurig op schema. Nu op weg door het bos naar de Amersfoorsteweg. Het valt me op dat ik, ondanks de verloren tijd, nog niet in de achterhoede van het deelnemersveld zit. De verplichte korte stop heeft mijn benen niet goed gedaan. De benen voelen loodzwaar aan. Ik houd me zelf voor dat ik dat zware stijve gevoel er wel weer uit zal lopen.
 
Als ik het bos uit kom, loopik de Amersfoortseweg op. Hier begint het pas echt. De volgende kilometers gaan omhoog richting het hoogste punt van de Asselerronde. De deelnemers voor me hebben het zwaar. Voor mij valt het, ondanks de benen, nog mee. Ik geef zelfs één van hen een schouderklopje en moedig hem aan. Als ik op 6 juni Alpe d'Huez oploop, heet dan een Hermannetje.
Bij het 17km-punt voel ik de krachten verloren gaan. Ik besluit om een gelletje te nemen. Het is daar ook weer tijd voor (elke 5km). Het gelletje is een nieuwe formule met een ongelooflijk smerige smaak. Dat ze dat durven te verkopen. Het innemen van het gelletje lukt niet goed en ik heb pijn in mijn benen....echt pijn.  Ik besluit om te gaan wandelen en mijn gelletje afgewisseld met slokjes water in te nemen.
De man die ik zojuist een Hermannetje heb gegeven, loopt mij nu voorbij. Hij kijkt me aan met een blik van 'Zojuist ging jij fris omhoog, maar nu ga ik jou wel lekker voorbij'. We zeggen niets tegen elkaar. Ook al had ik iets willen zeggen dan nog zou ik de kracht er niet voor hebben gehad. Ik probeer hem te volgen. De  route gaat richting het 20km-punt nog steeds omhoog. Ik moet helaas nog een keer gaan wandelen. Zelfs dribbelen lukt niet. In een nettotijd van 2.03.42 passeer ik het 20km-punt. Als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat dit mijn langzaamste 5km is. Ik relativeer: het grootste deel is wel omhoog gegaan. Wederom een kopje warme thee bij de drankpost en dan de route vervolgen.
 
Op het fietspad naast de Amersfoortseweg lopen de eerste marathonlopers mij voorbij. Vorig jaar  heeft de koploper me nog ingehaald. Die is nu waarschijnlijk al over de finish heen.
Ik passeer het halve marathon-punt in een nettotijd van 2.11.31.
Naar het 25km-punt loopt het nog een klein stukje omhoog. Ik moet weer gaan wandelen, de ene na de andere deelnemer passeert me. Op het hoogste punt kijk ik achterom. Er zijn gelukkig nog deelnemers achter mij. Laatste wil ik niet worden. Ik praat op mezelf in: kracht heb je bijna niet meer, alles doet zeer, opgeven is geen optie, je gaat door op karakter, zo ga je de finish halen.
Met de man van het Hermannetje houd ik een soort van inhaalrace. Hij heeft nog tweevrouwelijke deelnemers als steun gevonden. Samen lopen ze op. Ik kan ze niet volgen, ik moet ze laten gaan. Plots valt de natte sneeuw uit de lucht. Ook dat nog. De sneeuw gaat over in regen. Ik probeer weer in mijn tempo te komen. Het lukt redelijk. Mijn benen doen pijn. Als we de Amersfoortseweg verlaten richting het Soerense plein haal ik Hermannetje weer in. Eén van de vrouwelijke deelnemers heeft meer kracht over en is in een hoger tempo doorgelopen.
Het geeft de burger weer moed dat ik ze in heb gehaald. Waar kan je je toch aan optrekken als je het moeilijk hebt. Maar nu speelt mijn maag op. Ik moet echt stoppen, omdat ik anders over moet geven.
Mijn mede deelnemers die het ook zo moeilijk hebben, halen me weer in. Het kan me niets schelen.
De verkeersregelaar bij het Soerense Plein ziet blijkbaar dat ik het moeilijk heb en vraagt of het gaat. Ik geef aan dat ik last van mijn maag heb en geen hulp nodig heb van de Rode Kruis medewerkers die langs de kant staan. Hij moedigt me aan met de mededeling dat het nu alleen nog maar een paar kilometer naar beneden is. Goed bedoeld, maar hij moet eens weten.....elke kilometer voelt als het 10-voudige.  Aan de andere kant van de weg zijn de marathonlopers bezig aan hun tweede kortere ronde.
Misschien halen zij me nog wel in.
Het 25km-punt passeer ik in 2.41.42. Ruim 38 minuten over 5km. Het kan me echt niet schelen. Als ik de finish maar haal. Om me heen heeft de ene na de andere deelnemer het moeilijk. Ik ben gelukkig niet de enige. Wandelen en dribbelend loop ik naar de laatste drankpost. Het laatste kopje thee tijdens de route doet mij maag goed. Ik kan me enigszins herpakken en als we de Amersfootseweg wederom oplopen besluit ik om achter twee deelnemers aan te lopen in de gedachte dat ik in hun slipstream de laatste twee kilometer kan volbrengen. Maar ook hen moet ik laten gaan. Ik houd mijn tempo aan die voor mij nu aangenaam voelt. De pijn in mijn benen wordt minder. Het zal wel komen, omdat ik weet dat de eindstreep nabij is. Als ik de Loolaan oploop, zie je de finish in de verte, maar is er nog een kilometer te lopen. Aan de andere kant van de weg lopen de deelnemers van de 8km die zojuist weggeschoten zijn in de regen. Op het lange rechte stuk naar de finish met de vele toeschouwers langs de kant houd ik mijn vizier op drie deelnemers voor mij. Ik haal één van hen nog in. Oh...oh...oh, wat heeft hij het ook zwaar. Ik ben nog nooit zo blij geweest om  het woord FINISH groter te zien worden, ten teken dat deze dichterbij aan het komen is. Marianne staat in de menigte vooraan. Normaal gesproken ben ik enthousiast als ik haar zie, maar nu telt alleen maar die eindstreep. Ik maak een voor mij bekend gebaar dat het niet meer lukt en loop door. Boven de eindstreep staat de klok op ruim boven de drie uur (3.08.18), maar is mijn nettotijd 2.59.49. Toch nog binnen de drie uur gebleven, maar wat is dit zwaar geweest.
 
Tot 17km ging het redelijk tot goed. Daarna ging het kaarsje figuurlijk gesproken uit en was het met een mix van lopen, hardlopen op karakter de finish halen.  De medaille die ik omgehangen krijg, voelt als een echt verdiende. Hier heb ik echt mijn best voor moeten doen, want opgeven was geen optie vandaag.