Gezamenlijke training Alpe d'HuZes

Er is nog veel te doen.

 

Zondag 17 maart: de wekker gaat af om kwart over zes. Vandaag vroeg eruit om op tijd aanwezig te zijn op de gezamenlijke training van de Alpe d'HuZesrunners. De tweede training in de Drunense duinen heb ik overgeslagen. Tijdens de derde training liep ik de halve marathon van Egmond.

Om even voor half 8 rijd ik weg naar Beek-Ubbergen. Dit ligt onder de rook van Nijmegen nabij de Duitse grens. Het is rustig op de weg en ik arriveer op tijd in hotel 't Spijker.

 

Om even over negen heet Arman ons van harte welkom en geeft het woord en de regie vandaag over aan Roel. Hij heeft vandaag het parcours uitgestippeld: 3 verschillende ronden met pauze in 't Spijker tussendoor om zodoende een beetje het gevoel te krijgen van hetgeen ons op 5 of 6 juni te wachten staat. Er zijn ook wandelaars aanwezig die vandaag hun eigen programma hebben. Toch zullen we elkaar na iedere ronde weer ontmoeten.

 

Al snel staan we buiten en lopen we met de gehele groep op weg naar ons eerste trainingsrondje. Het inlopen gaat door het bos over heuvelachtig terrein. Saamhorigheid staat voorop. Dus loop je voorop dan is het na verloop van tijd 'stofzuigen' en de laatste loper(s) weer ophalen. Na ongeveer 2,5 à 3km komen we aan bij onze eerste echt heuvel die we deze dag moeten nemen: de Oude Holleweg. We komen vanuit het bos op de helft van de heuvel aan. Naar rechts kijk je omhoog, naar links kijk je naar beneden. Beide kanten op is het steil. Gezamenlijk lopen we naar beneden en dan start de eerste beklimming. Roel geeft ons nog mee dat de beklimming 500 meter lang is en het stijgingspercentage zo'n 10% bedraagt. Een redelijke vergelijking met Alpe d'Huez is te maken. Ik loop samen met Geert naar boven. Als we bij het punt zijn aangekomen waar we enkele minuten het bos uitkwamen, voel ik dat mijn hartslag al aardig is opgelopen. Dat is ook te zien op mijn horloge. Ik had me voorgenomen om niet te snel te vertrekken, maar het tempo dat ik nu loop, is eigenlijk al te hoog. Niet veel later moet ik op 2/3 deel van de heuvel opgeven. Ik wandel naar boven. Geert loopt van me weg, maar zie en hoor ik boven op de heuvel nog harder hijgen dan ik. We lopen samen naar de plek waar we weer afdalen: een mooie route door het bos.

Het bos uitkomend weer naar beneden en de tweede beklimming gaat van start. Geleerd van de eerste keer start ik rustiger. Dat voelt en loopt ook beter. Ik heb het warm en besluit mijn jas uit te doen. Iets wat ik maar sporadisch doe. Het zonnetje laat zich inmiddels zo af en toe even zien. Maar als ik op 2/3 deel ben, moet ik het weer opgeven. Ik voel het nu vooral in mijn benen. Met name de bovenbenen. Er valt nog veel te doen de komende maanden. Geert houdt het wederom langer vol. Gezamenlijk lopen we de route door het bos waar we menig wandelaar met of zonder hond tegenkomen. Iedereen is vriendelijk en groet elkaar. De derde beklimming loop ik nog rustiger omhoog en.....eindelijk haal ik die 500 meter omhoog in één keer. Wederom loop ik samen met Geert naar de start van de bosroute. Dennis zet ons op de gevoelige plaat. Lachend nog wel. Als hij dat een rondje eerder had gedaan, had er onder de foto 'afzien' kunnen staan. Het mooie van zo'n klein rondje is dat je de groep regelmatig tegenkomt en ziet dat jij niet de enige bent die het moeilijk heeft. Je moedigt elkaar aan met woord of gebaar. Er zijn ook runners die het ogenschijnlijk weinig moeite kost om deze hindernis te nemen. De vierde keer loop ik beter omhoog. Vermoeiend, pijn in de benen, maar toch maar weer gehaald. Als we voor de vijfde keer omhoog gelopen zijn, wachten we degenen die achter ons lopen op en lopen gezamenlijk naar onze ontmoetingsplaats terug. De snelleren onder ons zijn inmiddels al vooruit gelopen. Dat voelt eerlijk gezegd niet als saamhorigheid.

 

Pauze.....welkome rust......verdiend. Tijd om iets te eten. Als ik lange afstanden aan het hardlopen ben, neem ik meestal een gelletje in. Maar de training van vandaag is een mooi moment om te experimenteren. Ik neem krentenbrood en een bakje koffie. We zien wel of het goed valt. Even gezellig met elkaar een praatje en dan op weg naar de tweede ronde van vandaag. Roel deelt ons 'mee dat we eerst zo'n 4km moeten lopen, voordat we op de juiste trainingsplaats zijn aangekomen. Dit keer slaan we vanuit het hotel linksaf en de route gaat al vrij snel omhoog. Ik kan het aardig volgen. Op 2/3 deel van de heuvel nemen we een steile trap naar beneden en komen daar een aanduidingsbord tegen die laat zien dat we in het grensgebied lopen. We blijven in Nederland en lopen door het heuvelachtige bosgebied over soms modderige en glibberige paden naar onze tweede trainingsheuvel: de Duivelsberg. Wat later heb ik begrepen dat dit een onderdeel is van het Pieterpad. We lopen met elkaar de berg op. Geen verhard pad, maar een glibberig steil pad omhoog. Al snel ben ik geen runner, maar een wandelaar. De rust lijkt me niet goed gedaan te hebben. Mijn bovenbenen voelen zwaar, doen zelfs pijn als ik omhoog loop. Het laatste deel probeer ik weer rennend....nou ja.....sukkelend omhoog te gaan, de steile trap op naar de top waar je een schitterend uitzicht hebt op de omgeving. Er wordt een groepsfoto gemaakt. Het valt me op dat de groep van samenstelling is veranderd. Er zijn een aantal runners afgehaakt, een aantal zijn erbij gekomen. Na de groepsfoto lopen we de trap af naar beneden en komen uiteindelijk uit op het pad dat ons zojuist omhoog bracht. Ieder gaat nu in zijn/haar eigen tempo, net als in de eerste trainingsronde, deze duivelse berg beklimmen. Ook nu kom je elkaar onderweg weer tegen, maar de aanmoedigingen zijn niet meer hoorbaar. Wel de zware ademhaling van een aantal die je tegenkomt als ze omhoog lopen. Zo af en toe een duim omhoog, maar de meesten hebben het moeilijk. Het is zwaar. Het is pittig. Naar beneden loopt het op zich wel goed, maar je moet goed opletten op de boomstronken die her en der op het pad naar boven komen. De tweede keer omhoog......ik wil het graag halen......maar ook nu red ik het niet om als runner omhoog te komen. De benen willen niet echt, de ademhaling is zwaar, het hartritme hoog. Toch maar weer wandelen. Het lukt me weer om het laatste deel en de trap naar het uitkijkpunt in redelijk tempo omhoog te lopen. Ik rust uit, hijgend en blijkbaar teken ik ook in mijn gezicht. Armand geeft aan dat ik moet letten op mezelf. Het gaat met name om het ervaren. Nou....die zit....ik heb vandaag ervaren dat ik nog veel te doen heb op weg naar 6 juni. Ik loop weer naar beneden. Het pad wordt glibberiger door al ons getrappel. De derde keer omhoog gaat zoals de tweede keer. Als ik bijna boven ben, komt de groep al weer naar beneden en kan ik met de groep mee teruglopen naar onze ontmoetingsplaats. Ik wil eigenlijk nog die laatste treden omhoog, zodat ik de Duivelsberg drie keer omhoog gelopen ben. Maar het lichaam zegt dat het zo goed is en liever gaat afdalen. We lopen een andere route door het bos terug. Een mooie heuvelachtige route maar o zo zwaar. Ik ben niet de enige, maar zie een groot aantal voor me vrij eenvoudig van me weglopen. Het maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Ik loop in m'n eentje in mijn eigen tempo. Op een aantal plaatsen wachten we op elkaar. Achter mij lopen nog een aantal runners die het rustiger aandoen of  het ook moeilijk hebben. De laatsten worden ontvangen met applaus. Dat voelt als saamhorigheid.

Tijdens één van de wachtpauzes blijkt mijn Runkeeper, in navolging van mijn horloge, gestopt te zijn. Het precieze aantal kilometers van deze ronde kan ik niet echt bepalen. Op zich niet zo'n probleem, maar ik wil vandaag ook mijn trainingskilometers maken voor de marathon: ruim 30km.

 

Onderweg naar onze ontmoetingsplaats heb ik al besloten om de derde ronde niet mee te doen en mijn overtollige kilometers hier in de buurt op vlak terrein te gaan lopen. Noem het maar uitlopen. M.b.v. mijn Runkeerper probeer ik te berekenen hoeveel ik nog moet lopen om aan mijn aantal kilometers te komen, maar het hoofd laat me even in de steek. De totalen bij elkaar optellen gaat niet zo eenvoudig terwijl ik normaal gesproken snel uit mijn hoofd kan rekenen. Ik wil eten en drinken, maar het lukt me niet om iets naar binnen te krijgen. Het lijkt me goed om naar buiten te gaan. Ik neem afscheid van een Armand en een aantal runners en loop naar mijn auto. Het wandelingetje naar mijn auto in de frisse lucht doet me goed. Het zonnetje doet goed zijn best om er een mooie dag van te maken. Bij de auto kleed ik me om en lukt het me om iets te drinken en een gelletje te nemen. Rustig aan mijn herstelloopje doen, mijn marathontrainingskilometers vol maken. Maar waar naar toe? Ik ken het hier niet goed genoeg. Eén ding is zeker. Ik loop het vlakke gedeelte op. Het lijkt me leuk om Duitsland in te lopen, maar weet niet zo goed hoever dat nog weg is. Ik loop Beek-Ubbergen uit en zie het bordje met 'Ooij' erop staan. In de verte zie ik de Waalbrug van Nijmegen en probeer te berekenen hoe lang het rondje zal zijn. Te doen in mijn ogen. Vooral in een heel rustig tempo. De benen zijn zwaar, maar naarmate ik mijn kilometers maak, gaat het lopen beter. Het voelt ook goed. Vanuit Ooij loop ik richting de Waalbrug. Ik kom veel wandelaars tegen. Zal er een wandeltocht zijn? In ieder geval gezellig. Ik loop niet alleen over de route langs de uiterwaarden van de Waal. Een bochtig parcours dat lijkt op de route in de Meije. Je ziet de Waalbrug, maar na elke bocht lijkt de brug weer verder weg te zijn. Het zonnetje heeft zich inmiddels verstopt achter de wolken, de wind neemt toe en het wordt frisser. Tussen kilometer 7 en 8 wandel ik even een stukje om iets te drinken en de benen even rust te geven. Evenals tussen kilometer 9 en 10, maar dan om een gelletje te nemen. Het is me dan duidelijk dat mijn trainingsrondje iets langer zal zijn dan de 12km die ik nog wilde lopen, maar die 3 à 4 kilometer over het fietspad langs de A325 kan ik nog wel hebben. Wel tegen de wind in. Het eerste deel gaat weer omhoog en het lukt me goed om het rustige tempo vast te houden. Hierna gaat het alleen maar naar beneden. Na een kilometer of twee zie ik in de verte het verkeerslicht op de kruising waar ik Beek-Ubbergen in mag lopen. De benen voelen zwaar....mijn voet is nu pijnlijk.....het tempo gaat omlaag.....geen probleem.....ik ben er bijna......nog één bocht naar links......straat uitlopen......en........de auto. Een zware trainingsdag zit er op. Terwijl ik wederom omkleed, besef ik me dat ik vandaag wel een hele prestatie heb geleverd. De 30km training doe ik in de voorbereiding op iedere marathon, maar nu ook nog eens bijna 20km heuveltraining erbij. Een schouderklopje voor mezelf. De kilometers zullen het probleem niet zijn. Het gaat met name om de kracht te vinden om langdurig omhoog te lopen. De keuze voor de sportschool is dus goed geweest. Daar heb ik nog veel te doen......en......na vandaag nog meer spirit gekregen om er tegenaan te gaan.