dinsdag 25 juni 2013

Aanmoedigen en bijkomen van de schrik

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scroll naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is woensdag 5 juni.
Als we wakker worden, zien we dat het weer opgeklaard is. Na terugkomst gisteravond is het stevig gaan regenen. Laat op de avond ben ik in de stromende regen nog naar het Palais des Sports gelopen om de brandende kaarsen op de foto te zetten. De verf van de s' middags op de berg geverfde teksten stroomde de berg af. Maar nu schijnt de zon volop. Het geeft je zin om naar buiten te gaan.
 
Om 9 uur is de berg afgesloten voor het dalend autoverkeer en start de begeleide afdaling voor de wielrenners die in Alpe d'Huez verblijven. Onder begeleiding van motards fietsen grote groepen naar beneden. Vandaag geldt een maximale daalsnelheid van 45 km/u. De laatste dagen hebben we gezien dat het dubbele van deze snelheid gehaald wordt. Vanaf het balkon aanschouw ik het lange lint dat naar beneden rijdt en het verschil in behendigheid dan wel durf is goed te zien. Om 9.30 uur is de berg afgesloten voor het autoverkeer.
Tegen 10.00 uur, als in Bourg d'Oisans het startsein wordt gegeven, sta ik op het finishplein.
Ik wil vandaag zo veel mogelijk meekrijgen van de sfeer als toeschouwer. Het is nog rustig bij het Palais des Sports. De eerste familieleden en vrienden zoeken een plaatsje langs de dranghekken, staand of zittend. Diverse teams hebben in de buurt van het finishplein langs het parcours partytenten geplaatst waarvan sommigen ingericht met een massagetafel. Andere tenten dienen nu al als ontmoetingsplaats.
 
Ik besluit weer terug te lopen naar het begin van Alpe d'Huez om daar de ontvangst van de eerste wielrenner mee te maken. Als ik aan kom lopen, kiezen velen ook hier hun positie. Het is drukker dan bij de finish. Een gezellige drukte. Aan één van de terrassen zijn trossen met oranje ballonnen opgehangen. Ze dansen
door het lichte briesje van hoog naar laag. Net alsof ze een glimp op willen vangen van al die deelnemers die nu de berg opgaan. Het is even wachten, maar uiteindelijk wordt de eerste fietsende wielrenner vol enthousiasme ontvangen. Bij deze 'winnaar' zou ik een, hoe gek het misschien ook klinkt, professioneel uitziende fietser verwachten zoals in wielerwedstrijden, maar dat valt tegen. Hij heeft alleen zijn Alpe d'HuZeswielershirt aan met zijn blauwe windjack erover heen. Hij toont niet als een echte deelnemer van vandaag. Ik bedenk zelf dat een echte deelnemer het gehele tenue van Alpe d'HuZes aan moet hebben. Hij heeft geen contact met al die toeschouwers die hem aanmoedigen. Gefocust op zoveel mogelijk keer de berg op? Vermoeidheid? De reden waarom hij hier op de berg aanwezig is? Het is ook niet zo belangrijk, maar ik heb mezelf voorgenomen om morgen dankbaar te zijn voor al die mensen die daar toch speciaal voor het aanmoedigen zijn gekomen. Langzamerhand druppelt de één na de andere fietser Alpe d'Huez binnen en na ongeveer 10 à 15 minuten is het een lang lint van fietsers die richting de finish rijden.

De rest van de dag moedigen we de deelnemers aan. We zitten voor het oprijgedeelte van ons
appartement, even onder de gezellige 'top' met de terrasjes.  Het spandoek staat langs de kant, vastgemaakt aan twee bezemstelen die we uit het appartement hebben gehaald. De witte strandstoeltjes die we vanaf het balkon hebben gehaald en een plaid uit de auto zijn onze zitplaatsen. De eerste tijd zijn we in het deelnemersveld op zoek naar Joop Zoetemelk en Bernard Hinault die één beklimming meedoen. Als het 12 uur is geweest, geven we dat maar op. Die sportieve oudjes doen toch geen 2 uur over die 15km? Later blijkt dat ze ons toch wel zijn gepasseerd.
Ik ben er vandaag voor iedereen, maar de runners en wandelaars krijgen vandaag van mij extra aanmoedigingen. Tegen kwart over 11 komt ik de eerste bekende runner tegen, Theo Streng. Ik loop een stukje mee naar de top. Hij houdt er een behoorlijk tempo op na. Rond de klok van 12 uur zie ik Corné aankomen wandelen. Even samen op de foto en dan loop ik een stukje met hem mee. Hij vindt het zwaar en gaat na het tunneltje weer in wandeltempo verder.
Even onder de top staat een man (bijna) de hele dag op zijn trom te slaan, soms tot vervelens toe. Maar ja....het helpt om iedereen een boost te geven om boven te komen.
Tegenover ons staat de hele dag een echtpaar in het Delftsblauw gekleed waarvoor ik ontzettend veel respect heb gehad. Zij met een lepel en een bakvorm, hij met een megafoon. Zij zorgt voor zijn natje en droogje en als ze dat gedaan heeft, slaat
ze ter aanmoediging met de lepel op de bakvorm. Hij praat iedereen binnen met een persoonlijke aanmoediging. Als hij de namen ziet, moedigt hij ze met naam aan: "Oh wat fijn om jou hier te zien ....", "We hadden je al verwacht ....", "...., wij gaan je vandaag nog wel een keertje zien.", "Welkom op de top ....".  Later op de dag, als menig deelnemer al voor de tweede of derde keer boven arriveert, weet hij dat vaak ook nog te benoemen: "Dat is de tweede keer.....", "Wat goed .... dat ik je hier nu al voor de derde keer hier zie.", Ik had het al gedacht .... dat ik je nog een keertje zou zien." Komen er kinderen boven dan laat hij een sirenegeluid afgaan. Het is bij iedereen dan ook snel duidelijk dat er na dit geluid nog meer en flinker aangemoedigd moet worden. Op die momenten krijg ik kippenvel en moedig ze ook extra aan. Wat is het een fantastisch gezicht om jong en oud, groot en
klein gezamenlijk naar boven te zien rijden en lopen. Waar nodig geef ik een fietser een duwtje in de rug: een Hermannetje. Voor de zekerheid vraag ik het nog wel en iedereen beantwoordt dat met een vermoeide "ja" of verlichtende "graag" behalve die ene man die aan het einde van de middag boos achterom kijkt en schreeuwt dat hij niet geduwd wil worden. "Door niemand". Maar ja .... aan hem heb ik het dan ook niet gevraagd. Denk eerlijk gezegd dat anderen niet gehoord hebben dat hij door niemand geduwd wilde worden.

Aangezien Marianne, Lichelle en Esmee zich als vrijwilliger hebben opgegeven bij de catering verlaten we om kwart voor vijf onze plek. We bedanken het echtpaar in het Delftsblauw voor hun support van alle deelnemers en het creëren van gezelligheid voor ons. Om 17.00 uur begint hun werk. Ze hebben zich aangemeld voor het smeren van broodjes, maar deze blijken al gesmeerd te zijn.  Het vrijwilligerswerk wordt echt tot op detail geregeld en bijgehouden. Nu worden ze ingezet voor het uitserveren van het eten.

Ik zou in eerste instantie ook meehelpen, maar aangezien ik gisteren niet als vrijwilliger kon worden ingepland (het is geen excuus, echt waar), besluit ik om het laatste uur van de eerste koersdag bewust mee te maken. Nabij de finish staat de Roze Vlek. Dit zijn Betty en Bea die de hele dag de deelnemers naar binnen loodsen. Ze hebben dit jaar een lied hebben gemaakt en deze op cd gezet. De opbrengst gaat naar Alpe d'HuZes. Ik sta er nog maar net of het lied wordt gezongen. Het is een gezellige sfeer. Tijdens hun lied komen vele deelnemers, ieder met zijn/haar eigen emotie voor de laatste keer over de finishlijn. Iemand vrolijk over de finish zien gaan, is altijd een mooi gezicht. Maar de meeste indruk maakt toch wel de deelnemer die huilend, met een foto van een dierbare hoog in de lucht houdend, over de finish rijdt. Op zo'n moment vraag je je af wat er door zijn hoofd heen gaat. Achter de finish zie ik hem van zijn fiets vallen in de armen van zijn dierbaren. Zichtbaar verdriet dat samen gedeeld wordt.
aangemeld (nee, het is echt geen excuus) begeef ik me nu naar de finish om daar kennis te maken met de sfeer van het laatste uur van de eerste koersdag. De roze vlek staat nabij de finish. Dit zijn Betty en Bea die, zoals ieder jaar, de deelnemers staan binnen te praten, zingen en bewegen. Ze hebben dit jaar ook een
Door alle indrukken die ik opdoe, is het me niet eens opgevallen dat het wolkendek zich als een deken over ons heen heeft gebogen. Een dikke deken, want al snel begint het te regenen. Ik blijf bij de finish staan. Voor een beetje regen loop ik niet weg, maar als het even later flink doorregent, besluit ik toch maar om te gaan schuilen. Mijn dunne jasje kan mijn foto- en videocamera niet beschermen tegen de nattigheid. Al snel klaart het weer op en schijnt een waterig zonnetje over het finishterrein. Ik sta al snel weer achter het dranghek de laatste deelnemers aan te moedigen. Het zijn opvallend veel wandelaars die nu binnenkomen waaronder Corné die zijn tweede beklimming heeft afgerond. Het is bijna 18.00 uur. In principe zou dit de sluiting van de dag betekenen, maar er wordt hier soepel mee omgegaan. Maarten Peters en Margriet Eshuijs staan klaar om voor de laatste keer vandaag hun lied te zingen. Het Alpe d'HuZeslied dat zoveel zegt en door alle deelnemers in het hart is gesloten.
Ook tijdens dit lied komen deelnemers wandelend en fietsend over de finish. Alleen, tweetallen,
kleine groepen, grote groepen. Als ze met meerderen zijn, wordt vaak de hele breedte van het parcours gebruikt. Gezamenlijk over de finish met alle emotie die daarbij hoort. In de tussentijd zingen alle aanwezigen het lied uitbundig mee. Wat moet het mooi zijn om tijdens dit lied binnen te komen. Het doet me denken aan mijn aankomst op de Coolsingel tijdens mijn eerste marathon in Rotterdam toen 'We are the champions' uit de luidsprekers galmde. Als laatsten komen de runners en wandelaars tegen die de saamhorigheidsklim hebben gedaan. Deze loop is om 15.30 uur in het dal begonnen en het doel is om met allen die gestart zijn ook daadwerkelijk de finish te halen. Het is dan ook een fantastisch gezicht om deze grote groep onder luid applaus binnen te zien komen.

Het is inmiddels al half zeven geworden. Over een half uurtje zijn Marianne, Lichelle en Esmee al klaar met hun 'werk' van vandaag. Eigenlijk is het al veel te laat volgens mijn voorbereidende planning. Ik zou namelijk om zeven uur op bed willen liggen. Snel naar het appartement. Daar leg ik eerst mijn kleding, drinken en voeding klaar. Vier stapeltjes. Voor elke beklimming één. Het is moeilijk om te bepalen wat je aan wilt dan wel nodig hebt. Als ik bijna klaar ben met deze voorbereidingen en het tijd wordt om te eten, gaat de deurbel. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al zeven uur is geweest. De dames komen terug van hun werk in de grote tent. Ik doe de deur open ......
in de gang staat mijn loopmaatje Jeroen. Alsof ik hem verwacht heb dan wel de deur bij ons thuis opendoe, ontvang ik hem met een normale "Hoi Jeroen!!". Maar terwijl ik dat zeg, besef ik me dat het helemaal niet kan zijn dat Jeroen hier voor de deur staat. Het is hier Frankrijk, Alpe d'Huez. Hè? Hij hier? Stomverbaasd begroet ik hem nog een keer. Ik kijk de gang in en zie daar Petra staan. Met een welgemeende welkomstkus begroet ik haar. Marianne staat aan de andere kant van Jeroen te genieten van deze verrassingsontmoeting.  Ik blijf in de opening van de deur staan.....verbouwereerd.....waarop Jeroen vraagt of ze binnen mogen komen....."Uhhh, ja natuurlijk, kom binnen". Als we eenmaal binnen zijn, wordt snel duidelijk dat ik de enige van onze loopgroep ben die niet wist dat Jeroen en Petra me aan zouden komen moedigen. Het idee is ontstaan tijdens het gezellige avondje ter ere van mijn 50ste verjaardag. Iedereen heeft  het geheim kunnen houden. Zelfs Marianne die vrij snel haar mond voorbij praat of waaraan ik kan merken dat ze iets voor me achterhoudt. Ook Lichelle en Esmee wisten er vanaf. Het blijkt de laatste tijd, met name de voorbije dagen in Alpe d'Huez, niet altijd even makkelijk te zijn geweest om het geheim te houden. Langzamerhand dringt tot me door dat deze twee het voor mij overhebben om uren en tig kilometers te rijden. Dat zijn geen loopmaatjes, dat zijn vrienden. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd: ze hebben de afgelopen weken al zo met mij meegeleefd, meegegaan naar mijn laatste duintraining, naar de generale in Maarn en nu zijn ze hier. Te gek!!! Wat leuk!! Wat gaaf!!! Meer dan een uur later vliegen mijn gedachten en emoties nog alle kanten op. Ik word in de tussentijd verblijd met een t-shirt en een hardlooppet met daarop aanmoedigingen van al mijn loopmaatjes. Erg leuk. De pet leg ik direct op de stapel voor mijn tweede beklimming. Petra houdt intussen de loopmaatjes in Nederland op de hoogte van deze verrassingsaanval en die genieten vanzelfsprekend met groot enthousiasme en pret mee. Tegen 10 uur verlaten Petra en Jeroen ons appartement om in een uur terug te rijden naar Grenoble waar ze in een hotel verblijven. Ze beloven de volgende ochtend bij de start aanwezig te zijn. Wetende dat ze dan weer een uur moeten rijden, is het duidelijk dat ook zij een korte nacht voor de boeg hebben. Nog steeds verbaasd leg ik mijn laatste spullen klaar en ga naar bed, ruim drie uur later dan gepland. Over drie en een half uur gaat mijn wekker en start mijn koersdag. Een korte nacht. Ik heb er zin in. Ik ben er klaar voor.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten