vrijdag 21 juni 2013

Voorbereiden voor de koersdag

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scrol naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is dinsdag 4 juni.
Vandaag staat in het teken van enkele voorbereidingen.
Marianne en ik halen bij de bakker heerlijk vers stokbrood en lopen daarna een stukje om. Op de parkeerplaats tegenover ons appartement raken wij in gesprek met een echtpaar die hun camper op het mooiste plekje hebben neergezet. Tussen twee gebouwen door kijken ze precies op één van de bochten. Op het grasveldje voor hun camper hebben ze een groot kleed verspreid voor hun twee grote honden. Ze komen al enkele jaren achtereen naar Alpe d'HuZes, hun zoon beklimt de berg op donderdag, hij (vroeger profwielrenner) heeft twee jaar geleden deelgenomen en fietst nu alleen voor zijn plezier omhoog. Als ik aan hem vraag hoe lang  hij erover doet om de hele beklimming te voltooien, vraag ik me af of dat wel voor zijn plezier is.
Een gesprek zoals ze zoveel op de berg worden gehouden: je kent elkaar niet en toch wordt in (bijna) elk gesprek een persoonlijke snaar geraakt. Het geeft alleen maar weer dat iedereen hier één of meerdere verhalen met zich meedraagt.

De meiden zijn inmiddels wakker als we weer terug zijn in ons appartement. Na het ontbijt is het tijdom enkele voorbereidingen te treffen. Na twee hele zonnige dagen is er vandaag iets meer bewolking, maar toch doet het zonnetje goed zijn best. Na twee nachten met vorst (zelfs in het dal hebben we gehoord) is de temperatuur aangenaam. Na het ontbijt plak ik de gemaakte etiketten op de kaarsen terwijl Lichelle en Esmee
werken aan hun huiswerk. Hierna is het tijd om aan het spandoek te werken. Ik kijk toe hoe er in het zonnetje op de parkeerplaats voor ons complex met vereende krachten aan het spandoek gewerkt wordt terwijl er vanaf de bovenste verdieping goed bedoelde tips worden gegeven.
 
Het wordt langzamerhand drukker op de berg. Fietsend, wandelend, maar vooral volle auto's die allemaal omhoog gaan. Het is inmiddels middags geworden en tijd om op de foto te gaan. Als we bij het Palais des Sports aankomen, worden de eerste aanwijzingen gegeven om te verzamelen. Er zijn dit jaar 7800 deelnemers van de 8000 die ingeloot zijn. Niet alle 8000 zijn aanwezig, maar het is wel een hele grote groep deelnemers die straks op de gevoelige plaat worden vastgelegd. De fotograaf die het plaatje moet gaan maken, staat al op een hoogwerker. Diverse andere fotografen van de organisatie nemen foto's vanuit een ander standpunt. Familieleden en vrienden staan eerst tussen de deelnemers, maar verplaatsen zich langzamerhand naar de zijkant om ook dit moment vast te leggen. Een gezellige chaos waar langzamerhand toch structuur in komt. Terwijl ik sta te wachten, kom ik Corné tegen. Als we het teken krijgen om klaar te staan, blijk ik opeens helemaal vooraan te staan, naast de kinderen. Corné is
op de tweede lijn naast andere bekenden gaan staan. Ik besluit maar op mijn hurken te gaan zitten. Langzamerhand wordt iedereen die links naast mij staat, naar achteren gedirigeerd. Op het moment dat ik op wil staan om ook naar achteren te gaan, geeft de fotograaf op de hoogwerker aan dat iedereen op de foto past en het tijd is de 'echte foto' te gaan maken. Diverse keren aftellen in de groep wordt niet echt door de fotograaf gewaardeerd, maar het maakt de sfeer er wel gezelliger op. Dan is het moment dan eindelijk daar: voor het echie. Eerst een aantal in de stille stand (goed kijken naar de camera en lachen maar) en daarna één vol enthousiasme. De laatste wordt de mooiste. Binnen het uur staat de enthousiaste foto op Facebook en krijgen we een berichtje van Jeroen binnen dat hij mij gespot heeft op de foto. Niet zo moeilijk, want ik sta helemaal vooraan.

Inspiratieavond
 ’s Avonds gaan we naar de inspiratieavond. We willen op tijd zijn.
Een half uur voor aanvang zijn we dan ook in het Palais des Sports. We worden tegengehouden en verwezen naar de tent buiten. De zaal zit vol. Lichelle merkt op dat bij de andere ingang nog wel mensen naar binnen worden gelaten. Het is te proberen en we hebben geluk. We zijn binnen, moeten weliswaar op de grond zitten, maar we zijn er live bij. Toch iets anders als je het via een videostream in de tent moet volgen. 

In een bijeenkomst van ruim anderhalf uur wordt er aandacht besteed aan gedenken/herdenken, hoop, kracht en passie.

Muziek, een inspirerende toespraak van Koen Veenendaal, een liefdevolle toespraak van een vrouw die haar man zo mist, een emotievol interview met een vrouw die doorzettingsvermogen en kracht laat zien na de zoveelste negatieve boodschap en tot slot het samen zingen van het lied ‘Dichter bij de hemel kom je niet’.

Een lach ……
vele tranen ……
blijdschap …..
verdriet ……
ontroering.....
pijn .....
saamhorig .....
nederig .....
dankbaar .....
gemis .....
liefde .....
kracht ….. 

We gaan er voor. Morgen is de eerste koersdag voor de deelnemers die 1,2 of 3 keer te berg gaan trotseren en donderdag ben ik aan de beurt. Vanmiddag na de training dacht ik nog maximaal drie keer ….. en nu ….. ook iemand met kanker kan niet opgeven …… dan mag ik ook niet …..
Klik hier voor een videoregistratie.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten