Lang naar uitgekeken

Eindelijk is het dan zover……

Het is zaterdag 1 juni. Eindelijk is het dan zover. Op weg naar Frankrijk…..op weg naar Alpe d’Huez.  Een goede nachtrust voor zo’n lange reis is van groot belang.  Aangezien de laatste voorbereidingen meer tijd vergden dan gepland en we later op bed liggen dan gepland, vertrekken we ook later. Om kwart voor vijf rijden we Ter Aar uit en rijden we via Utrecht – Maastricht – Luik – Metz – Dijon – Lyon – Grenoble naar Bourg d’Oisans en Alpe d’Huez. Vanaf Luik zien we als de eerste Alpe d’HuZesdeelnemers op de snelweg, meestal te herkennen aan de fietsen achter of op de auto dan wel de grote stickers die goed opvallen. Op de parkeerplaatsen waar we even pauzeren of de bezinestations waar we de auto van brandstof voorzien, is het een gaan en komen van Hollanders. Nederland loopt uit voor Alpe d’HuZes. Alpe d’HuZes hear we come!!! Vanaf Bourg d’Oisans rijden we in een kleine colonne van Nederlandse auto’s de berg op. Zover mij bekend zijn de eerste kilometers het meest steil, maar waar we ook rijden op de berg, het lijkt en is overal steil. De auto heeft het op sommige momenten moeilijk. Als hij maar in gestaag tempo door kan rijden, heeft hij het prima naar zijn zin. Om even voor 18 uur arriveren we bij ons appartement. Gelukkig hoefden we niet lang te zoeken. We verblijven in de buurt van bocht 1, aan het begin van Alpe d’Huez. Een eenvoudig appartement op de zesde verdieping met een fantastisch uitzicht op Bourg d’Oisans , Huez en de omgeving.

Nadat we alle bagage naar boven hebben gebracht en gegeten hebben, besluiten we nog even een stukje te gaan wandelen. Esmee nestelt zich al heerlijk in haar bedje om er een extra lange nacht van te maken. Marianne,  Lichelle en ik lopen nog even naar het Palais des Sport en verkennen de omgeving van de finish en het winterdorp. Tijdens de wandeling probeer ik me voor te stellen hoe het hier in de winter  met alle sneeuw uit zal zien: de chalets en hotels vooral met hout opgezet, brede wegen, weinig parkeerplaatsen, veel skiliften die ook door en over het dorp heengaan, (kerst)sfeerverlichting die nog (in de bomen) hangt. Als het al donkerder wordt en de verlichting aangaat, krijg ik iets van dat wintersportgevoel mee en kan me een mooi winters tafereel voorstellen.

Voor het eerst lopend de berg op

We gebruiken de eerste ochtend om lekker uit te slapen na een zware reisdag. Ons appartement heeft een luik om de ramen af te sluiten. Als we deze omhoog doen, lijkt het wel alsof we kijken naar een theaterstuk dat op het punt staat te beginnen. Langzamerhand wordt een mooi vergezicht getoond die er nog mooier uitziet dan gisteravond. Het zonnetje doet hiervoor zijn werk. Na al dat slechte weer in Nederland doet dat een mens goed. Gelukkig hebben de thuisblijvers het ook goed, want ook in Nederland doet het zonnetje vandaag goed zijn best.

Marianne en ik lopen naar de kleine supermarkt die we gisteravond

al gevonden hebben om brood te halen. Diverse mensen zitten al op terrasjes in de zon en de luwte. Het is een gezellige drukte. Op het programma staan vandaag twee bezoekjes aan het Palais des Sport: vanmorgen informatie opvragen over de busregeling op de koersdag en vanavond de opening van de  Alpe d’HuZesweek. Tiijdens het ontbijt besluiten we om vandaag ook beneden in het dal te gaan kijken en daarna nog een deel van de berg te gaan beklimmen. Niet allemaal. Lichelle wil graag met me mee lopen. Vanaf ons balkon zien we vooral wielrenners en een enkele runner of wandelaar naar boven gaan. Niet alleen vlakbij ons appartement, maar we kunnen ook verder de berg afkijken. Het is een gaan en komen. Ook op de koersdag hebben Marianne, Lichelle en Esmee vanaf hier een heel mooi uitzicht. Zeker als de deelnemers in het donker naar boven komen.

Op weg naar het Palais du Sport zien we al menig wielrenner naar boven rijden. De één zwoegend, de ander met ogenschijnlijk gemak. De één met korte mouw en korte broek. De ander dik aangekleed. Na het bezoek aan de receptie waar ik eigenlijk niet veel wijzer ben geworden over de busregeling is het een gaan en komen van wielrenners. Nabij de goed gevulde terrasjes voor het tunneltje worden diverse wielrenners met hard gejuich en enthousiaste aanmoedigingen verwelkomd. Later op de dag spreken we iemand op de berg die ons vertelt dat het gaat om een school die vandaag hun koersdag hebben en woensdag en donderdag op de berg staan om als vrijwilliger te vlaggen. Leerlingen, leerkrachten en begeleiders. Een fantastisch initiatief dat ook nog veel geld heeft opgeleverd.

We rijden met de auto naar beneden met als doel Bourg d'Oisans te gaan bekijken. Het is druk op de berg, erg druk. Veel aankomend verkeer, veel fietsers op en af de berg, aan de zijkanten van de weg die meestal omhoog lopen en veel toeschouwers. Het is dan ook heel goed uitkijken. De dalende fietsers schieten soms als straaljagerpiloten de berg af, kriskras tussen de auto's door. Onverantwoordelijk en gevaarlijk. Later op de avond wordt hier door de koersdirectie ook iets over gezegd. Terecht.

Nog voordat we in Huez zijn (tussen bocht 6 en 7) stel ik voor om niet helemaal naar het dal te gaan, maar alvast al omhoog te gaan lopen. We parkeren de auto tijdelijk in Huez en nog geen vijf minuten later lopen Lichelle en ik de berg op. Marianne en Esmee achterlatend met de foto- en videocamera. Al snel kom ik erachter dat ik mijn bidon met water vergeten ben en die kan ik nog wel eens nodig hebben. Dus....ga terug naar start....gelukkig maar een klein stukje. Lichelle loopt door de berg op. Stoer van haar om ongeoefend omhoog te lopen. De eerste stappen valt het al op dat dit deel steil is.....en dan bedoel ik echt steil. Niet te vergelijken met welke 'Nederlandse berg' dan ook. En dit is nog niet eens het hoogste stijgingspercentage. Als je denkt dat je je normale Nederlandse vlakke tempo zou kunnen lopen dan zou je daar bij de eerste meters al direct van afzien. Ongeveer 400 meter nemen we de eerste bocht en merkt ook Lichelle op dat die berg wel erg omhoog gaat. We lopen met kleine stapjes in een rustig runnerstempo. Zorgen dat je ademhaling niet te zwaar wordt en dat valt niet mee aangezien je hier al in de ijlere lucht terecht komt hetgeen vooral te merken is aan de droge mond. Na bocht 5 besluit Lichelle te gaan wandelen. Ik kan in een rustig tempo door blijven lopen tot de Marmot. Daar staan Marianne en Lichelle ons op te wachten. Al snel raken we in gesprek met twee mannen die luierend in de zon liggen te wachten op diverse fietsmaatjes die omhoog komen en hier meer moeite mee hebben dan zij. Zij behoren tot de grote groep van de middelbare school. Eén van hun maatjes heeft nog volop praatjes als hij hen nadert. Hij wil met alle mooie vrouwen op de foto en heeft, zoals hij zelf zegt, de dag van zijn leven. Dit keer is het de look-a-like van Floortje Dessing en ook later, als ik al weer naar boven loop, is Marianne ook aan de beurt.

Het kenmerkt de sfeer op de berg. Ons kent ons, saamhorigheid, gezelligheid, een warme sfeer.
We vervolgen onze weg naar boven. Lichelle eerst runnend, maar al snel in wandeltempo. Een berg oplopen vergt veel van je benen en Lichelle krijgt steeds meer respect voor wat ik ga doen. Van bocht 3 is het niet zo ver tot bocht 2. Daar staan Marianne en Lichelle ons weer op te wachten. Lichelle is een behoorlijk stukje achterop geraakt en ik loop haar weer tegemoet. In bocht staat ook een fotograaf, zoals bij meerdere bochten in het bovenste deel van de berg, om uitgeputte zwoegende zwetende deelnemers op de gevoelige plaat vast te leggen.  Maar wat hij kan, kan Marianne ook met een mooie foto als resultaat.  Als we omhoog kijken zien we Alpe d'HuZes al duidelijk voor ons, maar toch moeten we nog één à anderhalve kilometer....en wat voor één. We lopen weer door, de eerste meters samen en daarna weer in ons eigen tempo. In bocht 1 waar nog een klein beetje sneeuw ligt, wacht ik Lichelle op. We raken in gesprek met een jongen en een meisje die samen de berg oprijden. Hij wil donderdag 6x omhoog, zij is zijn supporter en laat het bij deze ene beklimming. Ze kunnen het niet geloven dat ik 4x lopend omhoog wil en met elkaar komen we tot de conclusie dat het er niet om gaat hoeveel keer je lopend of fietsend omhoog gaat, maar het doel waarvoor we hier zijn centraal moet s

taan. We wensen elkaar succes en vervolgen onze weg. Het laatste deel omhoog.....het zwaarste stuk met een stijgingspercentage van 14%.....richting de terrasjes waar iedereen je aan staat te moedigen. En dat doen ze. We worden met applaus en gejuich verwelkomd alsof we de hele berg beklommen hebben. Lichelle komt een stukje achter me aan en geniet met volle teugen van dit ontvangst. Een kippenvelmoment waar er nog velen van zullen volgen. Na dit gezellige deel neemt Lichelle de kortste route naar  het Palais des Sports en vervolg ik de route zoals ik deze donderdag zal gaan lopen: onder het tunneltje door, omhoog naar bocht 0 (de Bas Mulder bocht), nog een stuk omhoog, uitkomend bij de rotonde rechtdoor dalend tot de weg waar de finishlijn ligt van de Tour de France, rechtsaf dalend naar de volgend rotonde en dan de laatste bocht ..... op weg naar de finish die er nu nog niet is. Lichelle staat me al op te wachten. Samen hebben we de eerste beklimming en parcoursverkennig voltooid.

Na het eten gaan we naar de opening van de Alpe d’HuZesweek.

De totaalgevulde zaal in het Palais des Sports luistert naar allerlei toespraken:  een openingswoord door de voorzitter van Alpe d’HuZes, mededelingen van de koersdirectie, de voorzitter van het KWF, de voorzitter van de raad van bestuur van het Anthoni van Leeuwenhoek ziekenhuis en drie mooie gedichten van de dagvoorzitter. Vooral informatief waarbij de informatie van het Anthoni van Leeuwenhoek ziekenhuis toch wel de meeste indruk heeft gemaakt: 1 op de 3 mensen overlijden aan kanker, 19.000 mensen die per jaar sterven aan longkanker vooral omdat ze op jonge leeftijd zijn begonnen met roken, de 2 miljard die het kost om mensen met longkanker medisch te verzorgen  tegenover de 2,5 miljard euro die de staat binnenkrijgt door de accijns op tabak. Ik begrijp waarom Alpe d’HuZes dit jaar voor een rookvrije berg wil gaan en dat het goed is dat de horeca rookvrij moet worden. Roken is ongezond……dat hoef je mij…..ons niet te vertellen. Wij weten het al.. Maar ook wij kunnen met kanker te maken krijgen, want zoals het vanavond gezegd is: als je het krijgt ben je de ongelukkige winnaar in een loterij omdat één van jouw cellen zich niet ontwikkeld heeft zoals het zou moeten. Door de onderzoeken kunnen mensen nu al langer en beter leven met kanker, maar willen we deze ziekte chronisch maken dan moet er nog veel gebeuren. En daarom zijn we hier op de berg. Om geld in te zamelen voor deze onderzoeken. Maar belangrijk is ook mijn eigen motivatie die mij en ons hierheen heeft gebracht.