De koersdag

Het is kwart voor twee. Donderdag 6 juni is nog geen twee uur oud. De wekker van mijn telefoon gaat. Niet veel later herinnert de telefoon van Marianne er me aan dat het tijd is om uit bed te gaan. Het is zover. Daar, waar ik lang ruim 8 maanden naar toe heb gewerkt, staat op het punt te beginnen. Het normale ochtendritueel van scheren en aankleden is even bijzonder als die van een dag waarop ik een marathon ga lopen. Rond twee uur zit ik aan volgende kant en klare pannenkoek met honing.  Het

eten valt me tegen. Mijn hoofd en lijf zeggen dat het niet lekker is en verklaren mij voor gek dat ik op deze tijd koolhydraten naar binnen aan het werken ben.  Het glaasje melk helpt me om toch nog drie pannenkoeken op te eten. Marianne, Lichelle en Esmee zijn inmiddels ook uit bed. Ook voor hen een kort nachtje. De laatste voorbereidingen worden getroffen:  tanden poetsen, bidonhouder om , startnummer erop spelden, mijn nieuwe sporthorloge om, fototoestel en telefoon in de tasjes van de bidonhouder. Om kwart voor drie verlaten we het appartement. Op het moment dat ik buiten loop, besef ik me dat bij terugkeer in het appartement Alpe d’HuZes erop zal zitten. De vraag is alleen hoeveel keer ik dan de berg ben opgelopen…. ..

We lopen onze vaste route naar het Palais des Sports. De steile helling oplopend zie ik al enkele fietsers afdalen. Zij willen blijkbaar vooraan staan en snel kunnen vertrekken.  Nabij de kerk staat een touringcar warm te draaien, klaar om deelnemers naar beneden te brengen. Bij het Palais des Sports

staat een klein personenbusje. De eerste runners stappen in. Er is nog plek voor één persoon. De twee dames die staan te wachten, willen graag samen naar beneden waardoor er al direct plek is voor mij. Heel snel neem ik afscheid en voor ik het weet ben ik op weg naar het dal. Later hoor ik dat Lichelle, Esmee en Marianne niet voorbereid waren op zo’n snel afscheid (ik ook niet) en het eigenlijk helemaal niet leuk vonden hoe het was gegaan. We rijden Alpe d’HuZes uit en voor het eerst vannacht zie ik de bovenste bochten. In de bocht 1 zijn ze de laatste kaarsjes nog aan het aansteken. Vrijwilligers zijn uren bezig geweest om er voor te zorgen dat al die kaarsen voor het startschot branden. Een fantastisch gezicht om de kaarsen in iedere bocht te zien branden. Het geeft een aparte sfeer voor zo’n bijzondere dag. Een klein half uur na ons vertrek worden we afgezet.

 

Als één van de eersten stappen we de tent in en is het wachten tot we over een uurtje mogen vertrekken. Aan de lange tafel is het gezellig. Terwijl iedereen goed aan de inwendige mens denkt, wordt er met elkaar gesproken over de voorbereiding, de beklimming, de berg en alle dingen die verder voorbij komen. Gezelligheid zoals ik die tijdens iedere Alpe d'HuZesrunnerstraining heb mogen ervaren. Langzamerhand stromen er meer wandelaars en runners binnen. Het wordt gezellig druk. In de tussentijd zijn ook Petra en Jeroen gearriveerd. Ik blijk het zo druk met alles en iedereen te hebben dat ik ze niet eens heb binnen zien komen. Ze zijn blij dat ze de omgeving gisteren hebben verkend bij daglicht. In het donker ziet het er allemaal toch anders uit. Een omleiding zorgde er voor dat ze flink om hebben moeten rijden over een bergweg die je in het donker liever niet zou nemen. Maar gelukkig en leuk ..... ze zijn er. Toch nog supporters in het dal. Armand komt ons meedelen dat we vijf minuten eerder zullen starten dan gepland. Geen probleem. We zijn er nu toch, dus laten we dan maar gaan beginnen, maar ja ..... het is pas 4 uur. Nog even wachten dus. Een gezellig praatje met Jeroen en Petra en in de tussentijd nadenken hoe ik me zal kleden: het is buiten niet koud, maar door het onderbroken nachtritme reageert je lichaam echt anders op de temperatuur. Of zullen het de zenuwen zijn?  Ik besluit mijn jasje aan te doen. Maar als ik deze een tijdje aan heb, vind ik het weer te warm. Toch maar weer uit. Zo'n vijf minuten voor vertrek ben ik er dan toch eindelijk uit: ik start met m'n jasje aan.

 

En dan is het zover.....eindelijk....we krijgen het teken om naar buiten te gaan....maar goed dat ik mijn

jasje aan heb, want het is toch frisser dan gedacht. Het is nevelig, op sommige plaatsen mistig. Met de oranje gloed van de openbare verlichting geeft dat een aparte sfeer. We verzamelen voor de tent, de eerste renners voor de boog waar ik de komende dag nog een aantal keer onderdoor hoop te gaan lopen. De sfeer onder de lopers is niet te vergelijken met die van een normale hardloopwedstrijd. Iedereen is wel bezig met zijn horloge of telefoon, her en der wordt een praatje gemaakt, maar toch heerst er een bedrukte sfeer. Niet negatief, maar je voelt dat iedereen ... of de meesten .... weten waar het nu om gaat en als je dat nog niet door zou hebben dan zijn de woorden die Armand spreekt van grote waarde. In zijn korte toespraak vraagt hij aan ons om even stil te staan waarom we hier nu zijn. Een brok schiet in mijn keel. Ja....ik ben hier om een speciale reden...mijn vader. Ruim 20 jaar geleden was hij medio juni ziek, zijn 65e verjaardag hebben we in april nog gevierd, een nieuwe fiets die hij nog zo graag wilde hebben, hij kon toen gelukkig nog fietsen, maar we wisten dat het niet meer goed zou komen. En nu sta ik hier om figuurlijk nog iets voor hem te kunnen doen. De gedachte maakt me verdrietig, maar geeft me ook kracht....nee power.

 

Na de laatste woorden van Armand is het stil ..... heel stil .... even heel stil .... vredig ... en dan wordt er afgeteld en wordt met het afsteken van een vuurpijl het startschot gegeven. Ik zwaai nog naar Petra en Jeroen en zet dan mijn eerste stappen op weg naar de berg, onder de startboog, het startplein af, rechtsaf, over de mat met de tijdsregistratie en dan in een rechte lijn naar de berg. Aan beide kanten van de weg staan veel mensen die allemaal vroeg hun bed zijn uitgekomen om ons aan te moedigen. Het valt me op dat er niet met woorden aangemoedigd wordt. De mensen klappen alleen maar in hun handen. Af en toe een rustige "succes", maar daar blijft het dan ook bij. Ook de runners en wandelaars die ik passeer zijn rustig. Het geeft een aparte sfeer .... je merkt dat iedereen, op of langs het parcours, doorheeft waar het om gaat .... allemaal om hoog met een speciale reden. Het voelt anders dan normaal .... het voelt goed .... rust .... stilte ..... In mezelf gekeerd draai ik de bocht naar links, de donkerte in. Voor me zie ik de schimmen van enkele runners zonder verlichting en de rode lampjes van de snellere lopers. Het is direct steil. Ik weet het, want ik heb de hele berg maandag gelopen. Maar toch is de berg anders. Logisch, het is donker. Maar nee, de weg voelt anders. Elke stap die ik loop, lijkt de berg me wel terug te willen duwen. Naar de eerste bocht toe voelt het zwaar en ik vraag me af of ik niet te veel bergop getraind heb deze week. Ik passeer de eerste bocht, dicht langs de brandende kaarsen. De rillingen gaan over mijn rug. Elke kaars staat voor iemand: een zieke, een overledene. Op naar de volgende bocht. Het wordt nu nog donkerder. Ik hoor het volgende startschot. De eerste vuurpijl voor de fietsers die in het dorp starten. Het zal niet lang duren of de eerste fietsers zullen me passeren. Ik besluit het licht van mijn pet even uit te doen om echt in het donker te lopen en de sfeer van deze donkere nacht in me op te nemen. Het lijkt me wel kracht te

geven. De benen voelen beter en ik loop naar een groepje toe die ik enkele bochten goed kan volgen. Ik heb mezelf vooraf voorgenomen om de aparte sfeer van in het donker starten en omhoog lopen goed in me op te nemen en zo nu en dan het dal in te kijken. De groep laat ik gaan en neem even de tijd om over de betonnen rand te turen. De oranje gloed van het dorp, de mist die zich hiermee mengt. Een deel van de route die ik zojuist gelopen heb, wordt gevuld met rode en witte verlichting van de fietsers. Eén lange sliert verlichting zonder ophouden. Indrukwekkend als je bedenkt dat elk lampje één fietser betekent. Hier word ik even stil van, maar besef me al snel dat ik toch ook door moet lopen wil ik mijn bus in het dal straks halen.

Wordt vervolgd.