Aangename verrassing in de pers

Artikel in AD Groene Hart van 24 december

We wisten dat er een artikel over de Linschotenloop in het AD Groene Hart editie Woerden zou komen te staan. We zijn tenslotte zaterdag jl. op de foto gezet en kort geïnterviewd. Maar dat de kop van het artikel helemaal op mij gericht zou zijn, is een grote aangename verrassing. Een mooi artikel voor Alpe d'Huzes.

Linschotenloop

Mijn eerste deelname
Vandaag doe ik voor het eerst mee aan de Linschotenloop. Een loop waar ik al veel positieve geluiden over heb gehoord. Een loop met aanzien waaraan lopers uit de wijde omtrek aan deelnemen.
Ik heb me al eerder via internet opgegeven om vandaag de halve marathon te lopen. Lichelle en Marianne doen vandaag mee aan de 5km-loop. Het is maar goed dat we ons vooraf hebben aangemeld. Het regent namelijk. Sommige lopers zweren bij dit weer, maar ik loop toch liever zonder natte voeten.

Als we de site van de Linschotenloop moeten geloven, is er een grote toeloop en wordt geadviseerd om de bus vanaf Woerden te nemen. We zetten de auto neer op de parkeerplaats achter het station en krijgen daar, dichtbij de bushalte, het laatste plaatsje toegewezen. Het begrip ‘wijde omtrek’ moet bijna als Europees gezien worden, want uit de Duitse auto naast ons stappen 4 deelnemers uit. Degenen die achterin deze sportbolide hebben gezeten, moeten volgens mij extra warming-upoefeningen hebben gedaan.

Interview

Als we de tassen uit de auto hebben gehaald en we richting de bus lopen, worden we aangesproken door een journalist en fotograaf van AD Groene Hart. Ze maken een reportage over de Linschotenloop en willen graag een foto van deelnemers die hun materiaal (inclusief paraplu) uit de auto halen. De achterklep wordt weer opengedaan, alle spullen (nou ja…die van Lichelle en Marianne) weer in de auto en, terwijl de fotograaf haar SD-kaart voor een deel volschiet, weer uit de auto gehaald. We raken in gesprek en leggen uit welke afstanden we lopen en dat ik in training ben voor Alpe d’HuZes. Marianne is goed voorbereid, want zij kan de journalist zelfs nog een kaartje met mijn webblognaam overhandigen.

Kaartje in je auto bewaren……komt altijd van pas….zo zie je maar….. waarom heb ik daar zelf nog niet aan gedacht.

Later blijkt dat de journalist van het AD de titel van zijn artikel op mij heeft afgestemd. Een mooie reclame….

De pendelbus rijdt in ongeveer 10 minuten naar Linschoten. We zijn op tijd, maar het is al behoorlijk druk. Binnen wachten we op Jeroen en Petra. Jeroen gaat de 10km lopen. Nadat Lichelle nog even een flinke kattenhaar achter mijn lens heeft verwijderd……………..wat een dochter al niet voor haar vader overheeft, maak ik me gereed voor de halve marathon. Klaar en naar buiten waar de regen niet van ophouden weet.

De wedstrijd
Het aantal deelnemers voor de halve marathon is groot. Als het startschot klinkt, doe ik er ruim 2½ minuut over voordat ik over de startstreep loop. De eerste kilometers gaan niet zo snel. Het is moeilijk in je eigen tempo te komen met zo’n groot aantal deelnemers in smalle straten. Op zich niet zo’n probleem aangezien dit mijn eerste halve marathon is na de marathon van Amsterdam en ik deze loop als trainingsloop gebruik.
Ik vind uiteindelijk twee lopers die de weg voor mij vrijmaken……natuurlijk allereerst voor henzelf, maar ik kan mooi in de slipstream meelopen. Als we Linschoten uitlopen, het polderlandschap in over de Haardijk, de Noord-Linschoterdijk en de Noord-Linschoterzandweg richting Oudewater, smeert het deelnemersveld zich enigszins uit waardoor er meer ruimte op het parcours vrijkomt.
Ik kan mijn twee ‘hazen’ aardig volgen. Terwijl ik uitgegaan was van een gemiddelde van 5.30 per kilometer zie ik dat de snelheid toch behoorlijk hoger ligt. Maar ik loop, ondanks de regen, lekker. En waarom dan inhouden?
Dat ik dat beter wel had kunnen doen, blijkt wel na ongeveer 8km. Eén van mijn ‘hazen’ versnelt en ik ben blij dat ik de langzaamste nog kan volgen.

Het parcours is mooi. Als we het polderlandschap voor even achter ons laten, lopen we via de Noor-Linschoterzandweg en de Noord-Linschoterkade Oudewater binnen. Het te nemen bruggetje voel ik al aardig in de benen. Via de Zuid-Linschoterkade en het modderige pad op de Nieuwe Singel lopen we richting de Waardsedijk die ons naar Snelrewaard en Montfoort voert.

Een gelletje net voor de verversingspost doet wonderen. Ik herpak me enigszins en kan op een redelijk doch sneller gemiddelde dan gepland blijven lopen. Vanaf het 10km-punt is het grotendeels tegenwind. Mijn overgebleven ‘haas’ heb ik inmiddels ook moeten laten gaan. Ik zoek een groepje op waar ik redelijk in de luwte kan lopen. Maar als iedereen uit de wind wil lopen, wordt het moeilijk om een plekje te vinden. Met enig wringwerk meng ik me in een groepje dat een iets lager tempo heeft. Maar liever nu even uit de wind lopen dan zelf de wind vol op de kop. Het voelt als ‘even bijkomen’.

Iets na het 15km-punt lopen we, met aan de rechterhand de Hollandse IJssel, Montfoort binnen.

In het groepje waar ik loop kan niet iedereen het tempo volgen en besluit men langzamer te gaan lopen. Ik besluit om in mijn eigen tempo door te gaan en dat tempo is toch langzamer dan aan het begin van de wedstrijd. Maar nog altijd een sneller gemiddelde dan mijn uitgangspunt was.

Nabij het 16km-punt is een verversingspost. Wederom een gelletje voor de laatste kilometers van Montfoort naar Linschoten die gelukkig voor de wind gaan. Hierdoor kan ik mijn tempo aardig volhouden, maar zie ik mij links en rechts ingehaald worden door deelnemers die hun race anders opgebouwd hebben. Gelukkig weet ik ook deelnemers in te halen en dat geeft de burger weer moed. De laatste 3km weet ik weer aardig mijn tempo te vinden richting de finish. Als ik op Het Jaagpad loop, zie ik een lange rij wachtenden voor de pendelbus en herken ik in de bocht al snel Marianne, Lichelle, Jeroen en Petra die in de stromende regen op mij staan te wachten. Wat een kanjers!!! In een nettotijd van 1.51.29 eindig ik redelijk fit maar kletsnat op plaats 351 (van de 468 deelnemers).

Hierna snel omkleden in de sporthal……loodzware natte kleding uit…………droge kleding aan…..je voelt je weer een nieuw mens…….alhoewel……de pijn in mijn heup en rug die ik de hele weg gevoeld heb, is nu toch wel heviger.

We lopen richting de bushalte…………..het regent gestaag door……………en dan blijkt dat we met Petra en Jeroen mee kunnen rijden die een parkeerplek voor hun auto hebben kunnen vinden in Linschoten……………TOP!!!!......niet op de bus hoeven te wachten in de regen.

Ik ben moe maar tevreden.
Lichelle en Marianne zijn dat minder. Zij hebben op de 5km niet goed door kunnen lopen door het (te?) grote aantal deelnemers, de smalle straten en de vele opstoppingen die er waren. Jammer!!!

Dan maar lekker lopen in de volgende loop van het Zorg en Zekerheidcircuit. Die is op de eerste zondag van 2013. Ik loop dan de 10km.

De eerste trainingsbijeenkomst

Eerste gezamenlijke training

Vandaag was de eerste gezamenlijke training voor (alleen) de runners in de Drunense Duinen.

Het was vroeg dag: om 6 uur ging mijn wekker en om even over zevenen zat ik in de auto op weg naar de eerste training op weg naar 6 juni.
Ruim op tijd kom ik aan bij Café De Rustende Jager in Biezenmortel. Ik ben duidelijk niet de enige. Als ik mijn auto uitstap, zie ik een enkele sportieveling in hardlooptenue, maar het aantal mountainbikers heeft de overhand. Niet gek als je bedenkt dat hier in de Drunense Duinen een schitterend mountainbikeparcours ligt. Met een deel van dat parcours zouden we even later kennismaken.
Het valt wel op dat de sporters op twee wielen allemaal het hazepad kiezen als ik richting het café loop. Je zou bijna iets denken.
Binnenkomend in het café, nou ja....in de serre van het café, staan een aantal hardopers te wachten. Een aantal personeelsleden komen haastig naar binnen met een blik van 'Het is dat ik moet, maar na zo'n zware nacht was ik toch liever op bed blijven liggen'.
Als snel neemt Armand Laven (teamleider Alpe d'HuZes runners) het woord en wordt er enkele minuten later ingelopen over het heuvelachtige modderige en glibberige mountainbikeparcours waarna de groep in tweeën werd gedeeld: de goed-getrainde ateleten gingen met Armand de zandheuvels beklimmen.

Ik kies ervoor om bij de startgroep te blijven. Met z'n zevenen worden een aantal warming-upoefeningen gedaan zoals ik gewend ben bij AAV, dan heen-en-terug over het fietspad richting Café De Drie Lindenen tenslotte het bochtige mountainbikeparcours weer terug: heuveltje op, heuveltje af, bocht naar links, bocht naar rechts, opletten op kuilen, boomstronken, takken, plassen en vooral hardrijdende mountainbikers. Uiteindelijk hebben we ruim 9 km gelopen.  Na terugkomst besluiten drie deelnemers, waaronder ik zelf, om nog een stukje verder te gaan. Uiteindelijk blijven Geert en ik over en hebben we de route van de ochtend nog een keer gelopen, zodat we op ongeveer 15 km cross- en duintraining uitkomen. Een mooi resultaat voor een eerste keer.
Hierna is het nog even gezellig napraten onder het genot van een kopje koffie/thee waarbij het saamhorigheidsgevoel direct opvalt. Je zit bij elkaar en het voelt als één groep.

Wat neem ik mee van deze dag: mijn eerste echte crosservaring, maar vooral de saamhorigheid onder de deelnemers. Allen in training voor hetzelfde doel.
Je zou denken dat ik vermoeid terug moet zijn gekomen. Het tegendeel is echter waar.
Ik ben op dit moment wel lichamelijk moe, maar dat is na een nachtje slapen wel weer over.....alhoewel ze me gewaarschuwd hebben voor de stijve benen die ik morgen zal hebben. Ik heb er vooral energie aan overgehouden: zin om verder te gaan met trainen op weg naar 6 juni. Mooi!!

Moonlightshopping

Het is vrijdag 7 december. Al vroeg belt een collega op met de vraag of ze mee mag rijden naar school. Het sneeuwt nl. behoorlijk. Ik heb nog niet naar buiten gekeken, maar als ik eenmaal naar butien kijk, zie ik dat onze straat al bedekt is met een behoorlijk wit tapijt. De weersvoorspelling klopt zowaar een keer. Ik vraag me af of de Moonlightshopping vanavond onder deze condities nog wel door kan en zal gaan. Toch niet alle moeite voor niets gedaan?

In de loop van de dag worden de weerscondities beter, maar er is kans dat een nieuw sneeuwgebied het westen van het land zal bereiken. We hopen maar het beste. Als de school om 15.00 uur uit gaat, zijn de kinderen snel naar huis en zorg ik dat de laatste zaken snel geregeld zijn. Naar huis waar ik de vorige avond de voorraad al klaar heb gezet. Dozen met prijzen, dozen met wijn, reclamebord en decoratiemateriaal.....blij dat ik een auto heb waar het allemaal in kan.

Op het Lindeplein zijn de kramen al neergezet en tussen de kramen is een mooi sneeuwvrij parcours gemaakt. Een rondje langs de kramen om te zien waar ik mijn spullen neer kan zetten. Het is een mooi plekje tegenover de DA-drogisterij van dhr. en mev. Roos die mij op het idee brachten van de Moonlightshopping. Het valt me op dat er nog niet zoveel mensen aanwezig zijn. Misschien ook wel door de ijskoude wind die over het plein waait. M'n handschoenen heb ik hard nodig.
Enige tijd later komen Marianne, Lichelle en Esmee assisteren om de kraam klaar te maken.
Lichelle heeft de doos met vouchers voor een geluksmuntje bij zich. Die zijn zojuist voor de deadline op tijd door Joeri van www.eenkadovoor bij ons thuis afgeleverd.
Langzamerhand vult het plein zich, worden de kramen 'aangekleed' en wordt het sfeervol. De middenstand van winkelcentrum De Linde en omgeving zijn aanwezig, evenals een aantal plaatselijke verenigingen.

Al ruim voor aanvang van de Moonlightshopping zijn we klaar, maken we een praatje met onze buren die kerststukjes verkopen en ook een loterij houden. De kraam staat er mooi bij: sfeervol aangekleed met witte doeken met daarop de loterijprijzen aan de ene kant en de wijn aan de andere kant. Reclamebord van onze wijnleverancier Kok-au-Vin, een poster van Alpe d'HuZes, de zakjes met de vouchers voor de geluksmuntjes en mijn hardloopschoenen maken de aankleding compleet. Van mevr. Roos krijgen we nog een klein maar heerlijk glaasje glühwein om "de pijn" enigszins te verlichten van het hier in de kou moeten staan (het was tenslotte haar idee). Nog snel een tosti die Lichelle en Esmee in de tussentijd hebben gemaakt en dan klaar om te beginnen.......

Al ruim voor aanvang komen de eerste bezoekers het plein op en spreken we de eerste mensen aan. De eerste enveloppen worden opengemaakt, de eerste prijsjes worden weggegeven, de eerste troosprijsjes in ontvangst genomen. Al snel raak ik in gesprek met mensen die een verhaal hebben over kanker. Ook nu wordt weer duidelijk dat (bijna) ieder te maken heeft met kanker, hetzij dichtbij of veraf. De één brengt het als een mededeling, de ander wil er graag over praten. Het grijpt me aan.
Zeker het verhaal van die mevrouw die twee enveloppen koopt en terwijl ze deze openmaakt vertelt dat ze in korte tijd na contstatering afscheid moet nemen van haar dochter op 18-jarige leeftijd. Lichelle is even oud, ik kijk haar even aan....zal deze mevrouw hetzelfde denken als ik......"gelukkig heb ik haar nog".
Of de mededeling van mijn buurmeisje....nou ja buurmeisje.....ze is ouder dan ik.....die vertelt dat haar man ook deze ziekte heeft.....het slaat in als een bom......hij (naam).....dat kan toch niet.....dus wel!!!
Gaat het dan de hele avond over kanker? Nee hoor, gelukkig niet. Mijn loopmaatjes Ingrid, Jeroen met zoon Tom en Corine met haar man komen ons opzoeken en doen mee met onze verloting. Familie, collega's, vrienden en bekenden.....we hebben heel veel mensen voorbij zien komen.
Tijd om even bij te praten hebben we (bijna) niet. Het is druk aan de kraam. Een enkel flesje wijn wordt verkocht, maar de verloting gaat als een trein. Lichelle en Esmee hebben het er maar druk mee: enveloppen trekken, wisselgeld regelenen de prijzen opzoeken. Vooral dat laatste neemt soms wel even tijd in beslag ondanks het in onze ogen logische systeem van prijzen ordenen die niet zo logisch blijkt te zijn als we dachten. En voor degenen die denken dat dit aan de glühwein ligt.....nee....de prijzen hebben we al neergelegd voordat we het warme drankje tot ons namen. Een aantal bezoekers zoekt naarstig mee naar het nummertje op hun lootje en zijn evenals wij aangenaam verrast als we hetzelfde nummer op een ingepakt prijsje tegenkomen. Weet je nu wat je gewonnen hebt?.....uhh....nee...  De meeste bezoekers nemen het prijsje ingepakt mee. Een enkeling pakt het uit bij de kraam.
Rond half negen zijn al onze enveloppen verkocht. Te gek zeg!!!
Tegen negen uur gaan we opruimen. Dan pas valt het me weer op dat er een koude wind is. Ik heb het de hele avond niet doorgehad. Daarvoor heb ik het (te) druk gehad. Gelukkig maar!! De eerste actie voor Alpe d'HuZes is een succes....

Dank aan de middenstand van winkelcentrum De Linde voor het gratis beschikbaar stellen van een kraam. Dank aan de sponsors (zie de link sponsors aan de rechterkant). Dank aan alle bezoekers van onze kraam.



Voorbereidingen voor de eerste acties

Nadat ik op 4 november te horen heb gekregen dat ik met Alpe d'HuZes mee mag doen, ben ik de middenstand gaan benaderen om hen te vragen op de één of andere manier mee te werken aan mijn acties. De vrouw van de plaatselijke drogist wijst mij op de Moonlightshopping die ieder jaar op de eerste vrijdag na 5 december gehouden wordt.
Tijdens deze ‘Moonlightshopping’ presenteert de middenstand en een aantal plaatselijke verenigingen zich in kerstsfeer met allerlei acties. Het zou mogelijk zijn om voor het goede doel een kraam in te richten. Ik ben direct enthousiast en allerlei ideeën borrelen al naar boven. Toch wil ik even overleggen met het thuisfront. Ook daar worden direct allerlei suggesties op tafel gelegd, voor- en nadelen worden opgesomd. Maar over één ding zijn we het eens: we reserveren een kraam voor de Moonlightshopping.
In de daaropvolgende week wordt ons plan steeds duidelijker: we gaan wijn verkopen en een loterij houden.

De wijnactie
Na geïnformeerd te hebben bij de plaatselijke slijterij en op internet gezocht te hebben, kom ik zaterdag 24 november op Facebook een melding van Kok-au-Vin tegen:

Alles staat klaar om er een sfeervolle proeverij van te maken!  Najaarsproeverij van Kok-au-Vin:
zaterdag 24 en zondag 25 november van 13.00-17.00 uur aan de Kamerlingh Onnesweg 5 in Alphen a/d Rijn.

Nu wordt er hier wel eens wijn gedronken (ik niet zozeer, alhoewel ik het wel heerlijk vindt), maar kenners zijn wij totaal niet. Een proeverij? Daar komen toch van die mensen die ruiken aan en kijken naar een glas, dan een slokje nemen en dat weer uitspugen?
Niet echt mijn ding, maar toch zegt mijn gevoel dat ik moet gaan. Daar aangekomen valt ons (Marianne, Lichelle en ik zelf) allereerst op dat er toch wel heel veel mensen op de proeverij zijn aangekomen. En als je denkt dat het alleen om het proeven van wijn zou gaan....nou....ook allerlei heerlijke hapjes die passen bij een glas wijn worden aangeboden en geproefd.
We worden heel vriendelijk ontvangen door Karin die wij eerder tijdens een verjaardag van ons loopmaatje Ingrid ontmoet hebben. Zij stelt ons voor aan Wilma Laarman van Kok-au-Vin, die direct enthousiast is en graag haar medewerking wil verlenen.
In de daaropvolgende week hebben we in overleg met Wilma een heerlijke Italiaanse witte en Argentijnse rode wijn besteld. De wijnactie krijgt vorm.

De loterij
Een loterij....maar hoe....welke prijzen.....hoe duur maak je een lot? Maar drie van de vele vragen waar in de voorbereiding antwoord op moest worden gegeven. Het zoeken van de prijzen is een hele opgave en het was voor ons al snel duidelijk dat we de plaatselijke middenstand wel konden vragen, maar dat wij de volgende in de rij zouden zijn. We besluiten om inkopen te gaan doen waarbij we rekening houden met de prijs van ons lot. Tevens doen we een oproep op Facebook, op ons werk en bij familie en vrienden.
In de daaropvolgende weken wordt een hoek in onze woonkomer steeds meer gevuld met de prijzen die we krijgen en gekocht hebben.
We besluiten in het weekend voor de Moonlightshopping om de prijzen mooi in te pakken, zodat het net lijkt alsof de bezoekers een cadeautje kunnen winnen. In de daaropvolgende week hebben we menig avond tot in de nacht alle cadeautjes keurig ingepakt en genummerd. In de nacht van donderdag 6 op vrijdag 7 december wordt er tot  in de late uurtjes nog doorgewerkt om de puntjes op de bekende i te zetten.  Moe maar voldaan en wetende dat het een kort nachtje wordt, gaan we slapen. Het resultaat mag er zijn.
En nu maar hopen dat het weer ons niet tegenwerkt, want er wordt veel sneeuw verwacht.

Eerste deelnemersbijeenkomst

Ik weet waarvoor ik het doe
Het is zaterdag 1 december. Vroeg uit de veren om naar Veldhoven te gaan. Daar vindt vandaag de eerste deelnemersbijeenkomst plaats van Alpe d'HuZes. Marianne gaat ook mee. Alhoewel ons (niet bijgewerkte) navigatiesysteem ons even in de steek liet zijn we net op tijd aanwezig in het NH Conference Centre Koningshof.
Na een aantal grote en kleine posters 'gescoord' te hebben, lopen we naar onze eerste sessie: de inspiratiesessie door Peter Kapitein en Coen van Veenendaal. De sessie is al begonnen als wij binnenkomen. Aangezien alle zitplaatsen al vergeven zijn, nemen we plaats op één van de brede treden en luisteren we naar de presentatie van Coen die allereerst op luchtige wijze uitlegt dat je wel gek moet zijn om een berg te gaan beklimmen met:
* 21 haarspelbochten (onderaan begint bocht 21, boven aan de berg bocht 1)
* een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9%
* 1061 hoogtemeters
* een afstand van start tot finish van ongeveer 14km
Maar al snel maakt hij ook duidelijk waarom je het doet / gaat doen en dat er op de berg een gevoel van saamhorigheid aanwezig is die je samenbrengt en door je moeilijke momenten heenbrengt. De toon is gezet. Je weet waarvoor je hier in Veldhoven en straks daar in Frankrijk aanwezig bent.

Daarna vertelt de ambassadeur van Alpe d'HuZes Peter Kapitein zijn eigen aangrijpende levensverhaal: 46 jaar, was topsporter (triathlon), sinds 2005 lymfeklierkanker, Non-Hodgkin, zijn chemokuren, zijn vermoeidheid, zijn strijd, zijn kracht, de gevolgen voor hemzelf en zijn omgeving.
De ziekte en alles wat het met zich meebrengt, kan je niet beseffen / voelen als je het niet zelf hebt meegemaakt, maar de wijze waarop Peter het vertelt komt behoorlijk dichtbij en binnen. Herinneringen van mijn vaders ziekteperiode komen naar boven. Ik denk terug aan de tijd tussen 4 december 1992, de dag waarop hij te horen kreeg dat hij maag-darmkanker had, en 12 september 1993, de dag van zijn overlijden: in vogelvlucht schieten herinneringen door je hoofd en gevoelens door je lijf, de gedachte en het gegeven dat je er toen alleen maar kon zijn....voor hem....en dat je machteloos toe moest zien hoe de ziekte hem langzamerhand en op het laatst in snel tempo overmeesterde.

Het laatste half uur komen de bezoekers in de zaal aan het woord: waarvoor ben jij hier en doe je mee aan Alpe d'HuZes 2013. Deelnemers, (partners en kinderen van) patiënten, vrijwilligers vertellen, vaak met emotie hun reden om mee te doen. Soms hartverscheurende, soms hoopgevende verhalen.
Na 2 uur verlaten we de zaal. Vaak vergt 2 uur luisteren veel van je concentratie en is dit erg vermoeiend. Maar dit keer niet. Ik kom er met inspiratie vandaan. Ik weet waarvoor ik het doe.

De tweede sessie is speciaal voor de lopers: Runners en zo bereid ik me voor als niet-fietser.
Armand Laven, zelf Alpe d'HuZesrunner en sinds 2008 nauw betrokken bij de organisatie, geeft op geheel eigen wijze zijn positieve kijk op de berg: leg je linkeroor op je rechterschouder en kijk dan naar de berg....je ziet dat de berg dan overwegend vlak is met een aantal kleine stukjes omhoog. Als je je mind daarop inzet en daarop traint, is deze berg te beklimmen. De sfeer, het saamhorigheidsgevoel, het Hermannetje (een duwtje in de rug van een deelnemer / toeschouwers als teken van steun) doen de rest. Maar ook de gevaren van de beklimming: de weers- en temperatuurverschillen per jaar of op de dag zelf komen aan bod. Tot aan 6 juni zal er veel getraind moeten worden. Niet alleen individueel, maar ook als groep tijdens speciale trainingsmomenten.
Na een uur is me nog eens duidelijk gemaakt dat de beklimming van deze berg goed moet worden voorbereid en trainingstijd en -arbeid zal kosten, maar Ik weet waarvoor ik het doe.

De rest van de dag bezoek ik nog twee sessies: sponsorwerving en sportmedisch onderzoek.
Tenslotte bezoek ik nog de winkel met Alpe d'HuZes-producten: portkleding, casual kleding, attributen, sponsormateriaal. Ook de opbrengst van de verkoop gaat naar 'Opgeven is geen optie'.
En dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Rijk aan informatie en inspiratie rijden Marianne en ik weer terug naar huis.

Van wachtlijst gehaald voor Alpe d'HuZes 2013

Op de deelnemerssite van de website 'Opgeven is geen optie' staat in de aanmeldingsprocedure voor Alpe d'HuZes 2013 beschreven dat ik na de bevestiging van mijn aanmelding op de wachtlijst komt te staan en moet wachten op de loting.
Sinds 28 oktober, de laatste dag waarop je je aanmelding kon bevestigen, controleer ik elke dag mijn mail.
Veel mail komt binnen waaronder een groot aantal Facebookmeldingen van mijn loopmaatjes, maar geen mail van de organisatie. Ik vraag me af hoe het eigenlijk zal gaan: krijg je nu wel of geen bericht als je niet ingeloot bent? Wanneer krijg je bericht? Voor 11 november moet er betaald zijn....dus zeker voor die datum.
 
Het is zondag 4 november. De laatste gasten zijn weg. We hebben zojuist de verjaardag van Marianne gevierd. Het is al laat en ik besluit mijn mail toch nog maar even te controleren. In de lange lijst met mailberichten springt er eentje uit met als onderwerp 'Van wachtlijst gehaald voor Alpe d'Huzes 2013'.
Enkele seconden schieten allerlei gedachten door mijn hoofd: ....jammer....dan maar in 2014.....er zijn ook zo veel deelnemers.....je moet ook erg veel geluk hebben om mee te kunnen doen. Teleurstelling!!! Ik klik de mail aan en lees verder:

Beste Hans,

Je inschrijving voor Alpe d'HuZes 2013 is van de wachtlijst gehaald en je kunt meedoen op donderdag 6 juni. LET OP, indien op woensdag, dit is een kortere koersdag! Ik lees de mail nog eens over...nog een keer....en nog een keer. Andere gedachten schieten door mijn hoofd: YES......dit kan niet waar zijn.....ik......ik ingeloot......te gek.....ik....ik mag meedoen...ik ga mijn loopmaatje Ingrid opvolgen om die Hollandse berg te gaan trotseren. Een onbeschrijflijk gevoel dat ik wil delen met mijn familie, maar waar is iedereen? Lichelle en Esmee liggen al in bed op weg naar hun eerste REM-slaap, maar zitten beiden rechtop in bed als ik ze het nieuws vertel. Het zal wel even geduurd hebben voordat zij de slaap weer hebben kunnen vatten. Marianne deelt onze blijdschap direct op Facebook. Ik doe hetzelfde. Maar het is al laat, de meesten liggen al in bed om hopelijk op tijd wakker te worden voor weer een nieuwe werkweek. Ik lig nog lange tijd wakker en mijn blijdschap maakt langzaam plaats voor de gedachte waarom ik zo graag deel wil nemen: het is volgend jaar precies 20 jaar geleden dat mijn vader overleden is aan maag-darmkanker. Negen maanden na de constatering is hij overleden. In al die maanden hebben we machteloos moeten toekijken hoe de ziekte snel meester van hem maakte. Verschrikkelijk om te zien, beelden die nog elke dag op mijn netvlies staan. Die machteloosheid van toen wil ik volgend jaar heel graag omzetten in daadkracht en doorzettingsvermogen. Twee eigenschappen die ik zo waardeerde in pa.