Alpe d'HuKidsdag op De Rietkraag tijdens koersweek

Terwijl ik woensdag op de berg de deelnemers aan het aanmoedigen ben, houden de groepen 5 een extra actie voor Alpe d'HuZes. Opbrengst: €  333,89.
Hieronder een foto-impressie. Meer foto's volgen.

 

Aanmoedigen en bijkomen van de schrik

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scroll naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is woensdag 5 juni.

Als we wakker worden, zien we dat het weer opgeklaard is. Na terugkomst gisteravond is het stevig gaan regenen. Laat op de avond ben ik in de stromende regen nog naar het Palais des Sports gelopen om de brandende kaarsen op de foto te zetten. De verf van de s' middags op de berg geverfde teksten stroomde de berg af. Maar nu schijnt de zon volop. Het geeft je zin om naar buiten te gaan.

 

Om 9 uur is de berg afgesloten voor het dalend autoverkeer en start de begeleide afdaling voor de wielrenners die in Alpe d'Huez verblijven. Onder begeleiding van motards fietsen grote groepen naar beneden. Vandaag geldt een maximale daalsnelheid van 45 km/u. De laatste dagen hebben we gezien dat het dubbele van deze snelheid gehaald wordt. Vanaf het balkon aanschouw ik het lange lint dat naar beneden rijdt en het verschil in behendigheid dan wel durf is goed te zien. Om 9.30 uur is de berg afgesloten voor het autoverkeer.

Tegen 10.00 uur, als in Bourg d'Oisans het startsein wordt gegeven, sta ik op het finishplein.

Ik wil vandaag zo veel mogelijk meekrijgen van de sfeer als toeschouwer. Het is nog rustig bij het Palais des Sports. De eerste familieleden en vrienden zoeken een plaatsje langs de dranghekken, staand of zittend. Diverse teams hebben in de buurt van het finishplein langs het parcours partytenten geplaatst waarvan sommigen ingericht met een massagetafel. Andere tenten dienen nu al als ontmoetingsplaats.
 

Ik besluit weer terug te lopen naar het begin van Alpe d'Huez om daar de ontvangst van de eerste wielrenner mee te maken. Als ik aan kom lopen, kiezen velen ook hier hun positie. Het is drukker dan bij de finish. Een gezellige drukte. Aan één van de terrassen zijn trossen met oranje ballonnen opgehangen. Ze dansen

door het lichte briesje van hoog naar laag. Net alsof ze een glimp op willen vangen van al die deelnemers die nu de berg opgaan. Het is even wachten, maar uiteindelijk wordt de eerste fietsende wielrenner vol enthousiasme ontvangen. Bij deze 'winnaar' zou ik een, hoe gek het misschien ook klinkt, professioneel uitziende fietser verwachten zoals in wielerwedstrijden, maar dat valt tegen. Hij heeft alleen zijn Alpe d'HuZeswielershirt aan met zijn blauwe windjack erover heen. Hij toont niet als een echte deelnemer van vandaag. Ik bedenk zelf dat een echte deelnemer het gehele tenue van Alpe d'HuZes aan moet hebben. Hij heeft geen contact met al die toeschouwers die hem aanmoedigen. Gefocust op zoveel mogelijk keer de berg op? Vermoeidheid? De reden waarom hij hier op de berg aanwezig is? Het is ook niet zo belangrijk, maar ik heb mezelf voorgenomen om morgen dankbaar te zijn voor al die mensen die daar toch speciaal voor het aanmoedigen zijn gekomen. Langzamerhand druppelt de één na de andere fietser Alpe d'Huez binnen en na ongeveer 10 à 15 minuten is het een lang lint van fietsers die richting de finish rijden.

De rest van de dag moedigen we de deelnemers aan. We zitten voor het oprijgedeelte van ons

appartement, even onder de gezellige 'top' met de terrasjes.  Het spandoek staat langs de kant, vastgemaakt aan twee bezemstelen die we uit het appartement hebben gehaald. De witte strandstoeltjes die we vanaf het balkon hebben gehaald en een plaid uit de auto zijn onze zitplaatsen. De eerste tijd zijn we in het deelnemersveld op zoek naar Joop Zoetemelk en Bernard Hinault die één beklimming meedoen. Als het 12 uur is geweest, geven we dat maar op. Die sportieve oudjes doen toch geen 2 uur over die 15km? Later blijkt dat ze ons toch wel zijn gepasseerd.

Ik ben er vandaag voor iedereen, maar de runners en wandelaars krijgen vandaag van mij extra aanmoedigingen. Tegen kwart over 11 komt ik de eerste bekende runner tegen, Theo Streng. Ik loop een stukje mee naar de top. Hij houdt er een behoorlijk tempo op na. Rond de klok van 12 uur zie ik Corné aankomen wandelen. Even samen op de foto en dan loop ik een stukje met hem mee. Hij vindt het zwaar en gaat na het tunneltje weer in wandeltempo verder.
Even onder de top staat een man (bijna) de hele dag op zijn trom te slaan, soms tot vervelens toe. Maar ja....het helpt om iedereen een boost te geven om boven te komen.
Tegenover ons staat de hele dag een echtpaar in het Delftsblauw gekleed waarvoor ik ontzettend veel respect heb gehad. Zij met een lepel en een bakvorm, hij met een megafoon. Zij zorgt voor zijn natje en droogje en als ze dat gedaan heeft, slaat

ze ter aanmoediging met de lepel op de bakvorm. Hij praat iedereen binnen met een persoonlijke aanmoediging. Als hij de namen ziet, moedigt hij ze met naam aan: "Oh wat fijn om jou hier te zien ....", "We hadden je al verwacht ....", "...., wij gaan je vandaag nog wel een keertje zien.", "Welkom op de top ....".  Later op de dag, als menig deelnemer al voor de tweede of derde keer boven arriveert, weet hij dat vaak ook nog te benoemen: "Dat is de tweede keer.....", "Wat goed .... dat ik je hier nu al voor de derde keer hier zie.", Ik had het al gedacht .... dat ik je nog een keertje zou zien." Komen er kinderen boven dan laat hij een sirenegeluid afgaan. Het is bij iedereen dan ook snel duidelijk dat er na dit geluid nog meer en flinker aangemoedigd moet worden. Op die momenten krijg ik kippenvel en moedig ze ook extra aan. Wat is het een fantastisch gezicht om jong en oud, groot en

klein gezamenlijk naar boven te zien rijden en lopen. Waar nodig geef ik een fietser een duwtje in de rug: een Hermannetje. Voor de zekerheid vraag ik het nog wel en iedereen beantwoordt dat met een vermoeide "ja" of verlichtende "graag" behalve die ene man die aan het einde van de middag boos achterom kijkt en schreeuwt dat hij niet geduwd wil worden. "Door niemand". Maar ja .... aan hem heb ik het dan ook niet gevraagd. Denk eerlijk gezegd dat anderen niet gehoord hebben dat hij door niemand geduwd wilde worden.

Aangezien Marianne, Lichelle en Esmee zich als vrijwilliger hebben opgegeven bij de catering verlaten we om kwart voor vijf onze plek. We bedanken het echtpaar in het Delftsblauw voor hun support van alle deelnemers en het creëren van gezelligheid voor ons. Om 17.00 uur begint hun werk. Ze hebben zich aangemeld voor het smeren van broodjes, maar deze blijken al gesmeerd te zijn.  Het vrijwilligerswerk wordt echt tot op detail geregeld en bijgehouden. Nu worden ze ingezet voor het uitserveren van het eten.

Ik zou in eerste instantie ook meehelpen, maar aangezien ik gisteren niet als vrijwilliger kon worden ingepland (het is geen excuus, echt waar), besluit ik om het laatste uur van de eerste koersdag bewust mee te maken. Nabij de finish staat de Roze Vlek. Dit zijn Betty en Bea die de hele dag de deelnemers naar binnen loodsen. Ze hebben dit jaar een lied hebben gemaakt en deze op cd gezet. De opbrengst gaat naar Alpe d'HuZes. Ik sta er nog maar net of het lied wordt gezongen. Het is een gezellige sfeer. Tijdens hun lied komen vele deelnemers, ieder met zijn/haar eigen emotie voor de laatste keer over de finishlijn. Iemand vrolijk over de finish zien gaan, is altijd een mooi gezicht. Maar de meeste indruk maakt toch wel de deelnemer die huilend, met een foto van een dierbare hoog in de lucht houdend, over de finish rijdt. Op zo'n moment vraag je je af wat er door zijn hoofd heen gaat. Achter de finish zie ik hem van zijn fiets vallen in de armen van zijn dierbaren. Zichtbaar verdriet dat samen gedeeld wordt.
aangemeld (nee, het is echt geen excuus) begeef ik me nu naar de finish om daar kennis te maken met de sfeer van het laatste uur van de eerste koersdag. De roze vlek staat nabij de finish. Dit zijn Betty en Bea die, zoals ieder jaar, de deelnemers staan binnen te praten, zingen en bewegen. Ze hebben dit jaar ook een
Door alle indrukken die ik opdoe, is het me niet eens opgevallen dat het wolkendek zich als een deken over ons heen heeft gebogen. Een dikke deken, want al snel begint het te regenen. Ik blijf bij de finish staan. Voor een beetje regen loop ik niet weg, maar als het even later flink doorregent, besluit ik toch maar om te gaan schuilen. Mijn dunne jasje kan mijn foto- en videocamera niet beschermen tegen de nattigheid. Al snel klaart het weer op en schijnt een waterig zonnetje over het finishterrein. Ik sta al snel weer achter het dranghek de laatste deelnemers aan te moedigen. Het zijn opvallend veel wandelaars die nu binnenkomen waaronder Corné die zijn tweede beklimming heeft afgerond. Het is bijna 18.00 uur. In principe zou dit de sluiting van de dag betekenen, maar er wordt hier soepel mee omgegaan. Maarten Peters en Margriet Eshuijs staan klaar om voor de laatste keer vandaag hun lied te zingen. Het Alpe d'HuZeslied dat zoveel zegt en door alle deelnemers in het hart is gesloten.
Ook tijdens dit lied komen deelnemers wandelend en fietsend over de finish. Alleen, tweetallen,

kleine groepen, grote groepen. Als ze met meerderen zijn, wordt vaak de hele breedte van het parcours gebruikt. Gezamenlijk over de finish met alle emotie die daarbij hoort. In de tussentijd zingen alle aanwezigen het lied uitbundig mee. Wat moet het mooi zijn om tijdens dit lied binnen te komen. Het doet me denken aan mijn aankomst op de Coolsingel tijdens mijn eerste marathon in Rotterdam toen 'We are the champions' uit de luidsprekers galmde. Als laatsten komen de runners en wandelaars tegen die de saamhorigheidsklim hebben gedaan. Deze loop is om 15.30 uur in het dal begonnen en het doel is om met allen die gestart zijn ook daadwerkelijk de finish te halen. Het is dan ook een fantastisch gezicht om deze grote groep onder luid applaus binnen te zien komen.

Het is inmiddels al half zeven geworden. Over een half uurtje zijn Marianne, Lichelle en Esmee al klaar met hun 'werk' van vandaag. Eigenlijk is het al veel te laat volgens mijn voorbereidende planning. Ik zou namelijk om zeven uur op bed willen liggen. Snel naar het appartement. Daar leg ik eerst mijn kleding, drinken en voeding klaar. Vier stapeltjes. Voor elke beklimming één. Het is moeilijk om te bepalen wat je aan wilt dan wel nodig hebt. Als ik bijna klaar ben met deze voorbereidingen en het tijd wordt om te eten, gaat de deurbel. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al zeven uur is geweest. De dames komen terug van hun werk in de grote tent. Ik doe de deur open ......

in de gang staat mijn loopmaatje Jeroen. Alsof ik hem verwacht heb dan wel de deur bij ons thuis opendoe, ontvang ik hem met een normale "Hoi Jeroen!!". Maar terwijl ik dat zeg, besef ik me dat het helemaal niet kan zijn dat Jeroen hier voor de deur staat. Het is hier Frankrijk, Alpe d'Huez. Hè? Hij hier? Stomverbaasd begroet ik hem nog een keer. Ik kijk de gang in en zie daar Petra staan. Met een welgemeende welkomstkus begroet ik haar. Marianne staat aan de andere kant van Jeroen te genieten van deze verrassingsontmoeting.  Ik blijf in de opening van de deur staan.....verbouwereerd.....waarop Jeroen vraagt of ze binnen mogen komen....."Uhhh, ja natuurlijk, kom binnen". Als we eenmaal binnen zijn, wordt snel duidelijk dat ik de enige van onze loopgroep ben die niet wist dat Jeroen en Petra me aan zouden komen moedigen. Het idee is ontstaan tijdens het gezellige avondje ter ere van mijn 50ste verjaardag. Iedereen heeft  het geheim kunnen houden. Zelfs Marianne die vrij snel haar mond voorbij praat of waaraan ik kan merken dat ze iets voor me achterhoudt. Ook Lichelle en Esmee wisten er vanaf. Het blijkt de laatste tijd, met name de voorbije dagen in Alpe d'Huez, niet altijd even makkelijk te zijn geweest om het geheim te houden. Langzamerhand dringt tot me door dat deze twee het voor mij overhebben om uren en tig kilometers te rijden. Dat zijn geen loopmaatjes, dat zijn vrienden. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd: ze hebben de afgelopen weken al zo met mij meegeleefd, meegegaan naar mijn laatste duintraining, naar de generale in Maarn en nu zijn ze hier. Te gek!!! Wat leuk!! Wat gaaf!!! Meer dan een uur later vliegen mijn gedachten en emoties nog alle kanten op. Ik word in de tussentijd verblijd met een t-shirt en een hardlooppet met daarop aanmoedigingen van al mijn loopmaatjes. Erg leuk. De pet leg ik direct op de stapel voor mijn tweede beklimming. Petra houdt intussen de loopmaatjes in Nederland op de hoogte van deze verrassingsaanval en die genieten vanzelfsprekend met groot enthousiasme en pret mee. Tegen 10 uur verlaten Petra en Jeroen ons appartement om in een uur terug te rijden naar Grenoble waar ze in een hotel verblijven. Ze beloven de volgende ochtend bij de start aanwezig te zijn. Wetende dat ze dan weer een uur moeten rijden, is het duidelijk dat ook zij een korte nacht voor de boeg hebben. Nog steeds verbaasd leg ik mijn laatste spullen klaar en ga naar bed, ruim drie uur later dan gepland. Over drie en een half uur gaat mijn wekker en start mijn koersdag. Een korte nacht. Ik heb er zin in. Ik ben er klaar voor.

 

Vrijdag

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scroll naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Een weergave van de dag volgt nog.
Klik hier voor de videoregistratie van de laatste deelnemersbijeenkomst.

Voorbereiden voor de koersdag

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scrol naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is dinsdag 4 juni.

Vandaag staat in het teken van enkele voorbereidingen.

Marianne en ik halen bij de bakker heerlijk vers stokbrood en lopen daarna een stukje om. Op de parkeerplaats tegenover ons appartement raken wij in gesprek met een echtpaar die hun camper op het mooiste plekje hebben neergezet. Tussen twee gebouwen door kijken ze precies op één van de bochten. Op het grasveldje voor hun camper hebben ze een groot kleed verspreid voor hun twee grote honden. Ze komen al enkele jaren achtereen naar Alpe d'HuZes, hun zoon beklimt de berg op donderdag, hij (vroeger profwielrenner) heeft twee jaar geleden deelgenomen en fietst nu alleen voor zijn plezier omhoog. Als ik aan hem vraag hoe lang  hij erover doet om de hele beklimming te voltooien, vraag ik me af of dat wel voor zijn plezier is.

Een gesprek zoals ze zoveel op de berg worden gehouden: je kent elkaar niet en toch wordt in (bijna) elk gesprek een persoonlijke snaar geraakt. Het geeft alleen maar weer dat iedereen hier één of meerdere verhalen met zich meedraagt.

De meiden zijn inmiddels wakker als we weer terug zijn in ons appartement. Na het ontbijt is het tijdom enkele voorbereidingen te treffen. Na twee hele zonnige dagen is er vandaag iets meer bewolking, maar toch doet het zonnetje goed zijn best. Na twee nachten met vorst (zelfs in het dal hebben we gehoord) is de temperatuur aangenaam. Na het ontbijt plak ik de gemaakte etiketten op de kaarsen terwijl Lichelle en Esmee

werken aan hun huiswerk. Hierna is het tijd om aan het spandoek te werken. Ik kijk toe hoe er in het zonnetje op de parkeerplaats voor ons complex met vereende krachten aan het spandoek gewerkt wordt terwijl er vanaf de bovenste verdieping goed bedoelde tips worden gegeven.

 

Het wordt langzamerhand drukker op de berg. Fietsend, wandelend, maar vooral volle auto's die allemaal omhoog gaan. Het is inmiddels middags geworden en tijd om op de foto te gaan. Als we bij het Palais des Sports aankomen, worden de eerste aanwijzingen gegeven om te verzamelen. Er zijn dit jaar 7800 deelnemers van de 8000 die ingeloot zijn. Niet alle 8000 zijn aanwezig, maar het is wel een hele grote groep deelnemers die straks op de gevoelige plaat worden vastgelegd. De fotograaf die het plaatje moet gaan maken, staat al op een hoogwerker. Diverse andere fotografen van de organisatie nemen foto's vanuit een ander standpunt. Familieleden en vrienden staan eerst tussen de deelnemers, maar verplaatsen zich langzamerhand naar de zijkant om ook dit moment vast te leggen. Een gezellige chaos waar langzamerhand toch structuur in komt. Terwijl ik sta te wachten, kom ik Corné tegen. Als we het teken krijgen om klaar te staan, blijk ik opeens helemaal vooraan te staan, naast de kinderen. Corné is

op de tweede lijn naast andere bekenden gaan staan. Ik besluit maar op mijn hurken te gaan zitten. Langzamerhand wordt iedereen die links naast mij staat, naar achteren gedirigeerd. Op het moment dat ik op wil staan om ook naar achteren te gaan, geeft de fotograaf op de hoogwerker aan dat iedereen op de foto past en het tijd is de 'echte foto' te gaan maken. Diverse keren aftellen in de groep wordt niet echt door de fotograaf gewaardeerd, maar het maakt de sfeer er wel gezelliger op. Dan is het moment dan eindelijk daar: voor het echie. Eerst een aantal in de stille stand (goed kijken naar de camera en lachen maar) en daarna één vol enthousiasme. De laatste wordt de mooiste. Binnen het uur staat de enthousiaste foto op Facebook en krijgen we een berichtje van Jeroen binnen dat hij mij gespot heeft op de foto. Niet zo moeilijk, want ik sta helemaal vooraan.

Inspiratieavond

 ’s Avonds gaan we naar de inspiratieavond. We willen op tijd zijn.

Een half uur voor aanvang zijn we dan ook in het Palais des Sports. We worden tegengehouden en verwezen naar de tent buiten. De zaal zit vol. Lichelle merkt op dat bij de andere ingang nog wel mensen naar binnen worden gelaten. Het is te proberen en we hebben geluk. We zijn binnen, moeten weliswaar op de grond zitten, maar we zijn er live bij. Toch iets anders als je het via een videostream in de tent moet volgen. 

In een bijeenkomst van ruim anderhalf uur wordt er aandacht besteed aan gedenken/herdenken, hoop, kracht en passie.

Muziek, een inspirerende toespraak van Koen Veenendaal, een liefdevolle toespraak van een vrouw die haar man zo mist, een emotievol interview met een vrouw die doorzettingsvermogen en kracht laat zien na de zoveelste negatieve boodschap en tot slot het samen zingen van het lied ‘Dichter bij de hemel kom je niet’.

Een lach ……

vele tranen ……

blijdschap …..

verdriet ……

ontroering.....

pijn .....

saamhorig .....

nederig .....

dankbaar .....

gemis .....

liefde .....

kracht ….. 

We gaan er voor. Morgen is de eerste koersdag voor de deelnemers die 1,2 of 3 keer te berg gaan trotseren en donderdag ben ik aan de beurt. Vanmiddag na de training dacht ik nog maximaal drie keer ….. en nu ….. ook iemand met kanker kan niet opgeven …… dan mag ik ook niet …..
Klik hier voor een videoregistratie.
 

Geduld, inspanning en emotie

Voor een chronologisch weergave van de Alpe d'HuZesweek, scrol naar onderen en start bij 'Lang naar uitgekeken.'

Het is maandag 3 juni.
Na een nachtje slapen, gaan Marianne en ik brood halen.  Tijdens het lopen gisteren heb ik een bakkertje gezien en we lopen daar naar toe om twee stokbroden te halen die vele malen lekkerder zijn dan de baguettes die we in de kleine supermarkt hebben gekocht. Na het ontbijt nemen Lichelle en Esmee de tijd om zich voor de dag klaar te maken. Marianne en ik lopen naar het Palais du Sport om daar mijn startnummer op te halen.  Het Palais du Sport is het episch centrum van de organisatie en alle dagen van de Alpe d’HuZesweek. Bij binnenkomst staan er een groot aantal mensen voor het loket waar de buskaartjes verkocht worden. Tot mijn grote verbazing is het loket al geopend terwijl er gisteravond op het briefje toch echt stond vermeld dat deze vanaf 12.00 uur geopend zou zijn. Het briefje waarop ik m’n planning staat, heb ik niet bij me. In de wachtrij gaan staan, heeft dus geen zin. Straks maar naar het appartement en dan nog maar een keer terug in de hoop dat ik op tijd ben voor de gezamenlijke training van vanmiddag.

Voorbereidingen

Aangezien ik me goed voorbereid heb en zowel mijn deelnemers- als startnummer voorradig heb, mag ik snel doorlopen bij de deelnemersorganisatie. Dit in tegenstelling tot vele andere deelnemers die hun nummer op moeten zoeken. De twee lijsten die op de tafels liggen, hebben dan ook een lange wachtrij. We besluiten om nog even naar de winkel te lopen voor een lange runningtight, maar in de zaal staat een flinke wachtrij.  Het heeft niet de grootste prioriteit en dus lopen we de grote zaal in waar de kaarsen kunnen worden besteld. Niet dat wij ze nodig hebben, maar gewoon om te kijken hoe ze dit organiseren: je koopt een kaars en geeft met een gekleurd stickertje aan op welke dag en in welke bocht je deze geplaatst wil zien. Later in de week hoor ik dat je ook nog aan kan geven of je de kaars terug wilt hebben en of je deze beneden in het dal of boven op de berg op komt halen. Wij hebben zelf onze kaarsen bij ons die we op een plaatsje op de berg zullen geven.

Buiten nog even op de foto met mijn startnummer en dan is het tijd om weer terug te gaan naar het appartement. Ik pak mijn planning erbij, check nog een keer of ik het er mee eens ben, kleed me om en ga weer terug naar het Palais des Sports om drie buskaartjes te kopen. De wachtrij is inmiddels gegroeid. Nou ja….wachtrij….een groepje mensen staat bij elkaar en het is niet duidelijk waar de laatste van de rij nu eigenlijk staat. Ik sluit aan bij de groep. Even later wordt me duidelijk dat er toch iets van een volgorde is te bespeuren en ik tussen mensen in sta die al een uur staan te wachten.  Niet helemaal eerlijk besluit ik om toch maar te blijven staan. Als ik namelijk zie wat de gemiddelde afhandelingstijd per persoon is, is het nog maar de vraag of ik op tijd beneden kan zijn voor de training. Het blijkt dat vele wachtenden zich niet voorbereid hebben en denken dat ze een kaartje kunnen kopen die de hele dag geldig is, maar je moet juist aangeven hoeveel kaartjes je op een bepaald tijdstip wilt hebben. Wil je dus een aantal keer pendelen of, zoals ik, meerdere keren per dag gebruik maken van een enkele reis dan moet je plannen. En dat staan de mensen dus te doen als ze voor het loket staan. Het systeem blijkt daarnaast ook niet altijd even goed mee te werken en de man die het allemaal regelt, maakt zich geen moment druk. Geef hem eens ongelijk. Hij doet immers zijn best. Er staat twee vrijwilligers naast hem mee te kijken en deze twee vrouwen lopen zo nu en dan uit het hokje vandaan om de wachtenden uit te leggen waarom het allemaal zo lang duurt. Na bijna een uur wachten, ben ik aan de beurt en binnen vijf minuten heb ik mijn buskaartjes. Nou ja…..buskaartjes…..een volledig A4-tje met daarop de noodzakelijke gegevens. De organisatie zal zich nog eens moeten bezinnen op deze wijze van regelen. Het is op zijn zachtst gezegd niet klantvriendelijk.

De training

Lichelle en ik hebben tijdens het wachten regelmatig op onze horloge gekeken en al het plan getrokken om, mochten wij te laat zijn, mij ergens op de berg af te zetten. Marianne en Esmee staan ons buiten in de auto al op te wachten en al snel dalen we af naar Bourg d’Oisans. Het is druk op de berg, maar het is niet zo erg als gisteren. Toch kom je ogen tekort om de sneller dalende fietsers in de gaten te houden. Vijf minuten voor aanvang van de training word ik afgezet bij de ontmoetingsplaats: camping La Piscine. Het is een grote groep die mee gaat doen. Het is gezellig druk. Een aantal deelnemende wandelaars blijken een hoorngezelschap te zijn en het is dan ook een muzikaal ontvangst. Al snel zie ik Geert staan. Voor hem heeft deze week een extra emotionele lading gekregen aangezien zijn vader enkele weken geleden aan kanker overleden is. Ook Corné is van de partij en daarnaast vele bekenden van de trainingen. Om even over half twee heet Armand ons welkom en legt hij het programma uit. Een lange rij runners en wandelaars loopt na zijn korte introductie naar het startpunt. Ook hier een korte uitleg: de tent die ’s morgens vroeg open is, het startterrein en de route naar de berg.

Voor ik het weet zetten de voorsten de lange rij in beweging. We lopen de weg die we zojuist gewandeld hebben nu runnend, voorbij camping Piscine naar bocht 22. Deze bocht telt niet mee in de 21 bochten die we omhoog moeten lopen, maar als je deze bocht voorbij bent, gaat het al snel 14% steil omhoog. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is goed. Weinig wind en het beetje wind dat er is waait niet aan deze kant van de berg. Het is de eerste kilometers dan ook warm. In een rustig tempo loop ik naar de eerste bocht: bocht 21. De bocht niet helemaal aan de binnenkant nemen, maar tegen het midden van de weg. Daar is het minder steil en kan je even kort herstellen. Wat voor de fietsers geldt, geldt ook voor de lopers. Op weg naar bocht 20 kijk ik achterom en zie ik dat Geert enkele meters achter me loopt. Ik wacht hem op en samen lopen we door. Bij iedere bocht wordt er op elkaar gewacht tot aan bocht 16. We zijn dan in La Garde gearriveerd en hebben de eerste steile kilometers achter ons. Dit zou het einde van de training moeten zijn, maar die zou dan maar een half uur duren. Voor mijn gevoel te kort en met mij denken er nog meer zo over. Ook Geert. Hij wil tot bovenaan lopen. Corné besluit om met de wandelaars mee terug naar het dal te gaan. Als we La Garde uitlopen richting bocht

15 gaat het nog steil omhoog, maar na die eerste zware kilometers vallen deze reuze mee. Ik loop dan ook met enige souplesse en gemak naar boven.

Samen met Geert die in zijn eigen tempo loopt. Als we bocht 13 passeren zien we een wielrenner op de betonnen afscheidingsrand van de weg zitten. Een met pijn vertrokken gezicht en zijn ene arm die de ander ondersteunt. Toeschouwers houden een parapluutje boven hem. In deze bocht schijnt de zon uitbundig en is het warm. Ik vraag me af of deze wielrenner, als hij een deelnemer is, woensdag of donderdag nog wel mee kan doen. Wat zou dat ongelooflijk balen zijn als je voor het goede doel hier bent en in de training jezelf zo blesseert dat je niet mee kan doen. Hij is in goede handen en we lopen door richting bocht 12. In dit deel kom je een aantal watervalletjes tegen. Het smeltwater uit de bergen valt met flinke kracht in kleine stromen van de berg. Een mooi gezicht en rustgevend geluid. Het is, ondanks de drukte op de berg, rustig. Het enige dat je hoort zijn de aanmoedigingen en op sommige plaatsen heerst er een serene rust. In combinatie met het zonnige weer zou je het bijna hemels kunnen noemen. Op weg naar bocht 12 worden we ingehaald door een grijze auto met drie gillende dames. Verhip…..het zijn de dames Zevenhoven die met de boodschappen in de auto de berg oprijden. In een kort vraag en antwoordspel is het voor hen snel duidelijk dat ik, in tegenstelling tot we afgesproken hebben, niet mee zal rijden maar de hele berg op ga lopen. Het merendeel vindt het onverstandig en ziet mij liever rust houden. Als ik bocht 12 gerond heb, zie ik in de verte de auto en de dames langs de kant staan. Even op de video en de foto. Een

mooi moment om even te stoppen en te wachten op Geert. Als Geert kennisgemaakt heeft met mijn gezin lopen we samen weer de berg op, maar al snel loop ik van hem weg.  Geert heeft het zwaar. In bocht 11 staan de runners te wachten. Als Geert weer bij is en even kort gerust heeft, is het tijd om verder naar de top te gaan. We lopen door naar bocht 7. De bocht bij het kerkje nog voor Huez. Mijn benen voelen nog steeds goed. Langzamerhand neem ik afstand van Geert die delen gaat wandelen. Als ik in bocht 7 sta te wachten, haalt de grijze Scenic me in. Zij rijden door naar het appartement en wij…..wij lopen weer door…..naar Huez. Ieder weer in zijn eigen tempo. Ik heb me voorgenomen om de groep voor me niet te willen volgen en me eigen tempo te lopen. Ze nemen dan ook vrij snel afstand. In Huez wacht ik Geert op om hem het waterpunt aan te wijzen. We drinken nog wat en vervolgen dan onze weg. Dit deel van de berg is bekend voor me. Hier heb ik gisteren ook gelopen. Voor Geert gaat het kaarsje langzaam uit en hij geeft aan dat ik maar in mijn eigen tempo omhoog moet lopen. Terwijl hij gaat wandelen, loop ik in een rustig tempo omhoog tot bocht 6 waar de groep op me staat te wachten. Vanaf deze bocht besluiten we om in één stuk naar de finish te lopen. Het eerste deel kan ik ze nog goed volgen, maar de benen lopen vol…..worden zwaar…..heel zwaar en even voorbij de Marmot moet ik ze toch laten gaan. Het is inmiddels frisser geworden. De zon is grotendeels achter de wolken verdwenen en de wind doet in dit deel goed zijn best. Armand probeert me nog wel de pijn als een fijn gevoel te laten ervaren, maar ik krijg mezelf toch niet zover om daarin mee te gaan. In mijn eigen tempo, eerst wandelend dan weer runnend, loop ik naar boven. Het mooie van de laatste bochten is, dat je elkaar continu in het zicht hebt. Zowel naar boven als beneden kijkend. Ik zie ze dan ook gestaag afstand van me nemen. Bocht 4……bocht 3 ….. bocht 2….de fotograaf staat er weer

om foto’s te maken……de groep voor me zie ik het laatste deel omhoog lopen…..bocht 1 en dan in een steil stuk richting Alpe d’Huez. De groep is niet meer in zicht. Ik kijk omlaag, maar waar ik ook kijk, Geert zie ik niet aankomen. Even vraag   ik me af of ik hem nog op moet wachten, maar de vermoeidheid wint het van het geduld. Ik wil naar de finish en rusten. Bovenaan staat en zit weer een grote menigte en ook nu wordt iedereen weer aangemoedigd. Wederom een fantastische binnenkomst. Je waant je nu al een winnaar. Maar ik ben er nog niet. Onder het tunneltje door…..omhoog naar bocht 0…..de Bas Mulderbocht……nog een stuk omhoog en dan is het alleen maar afdalen tot de rotonde waar ik rechtsaf ga naar de finish……klein stukje omhoog en dan richting het Palais des Sports. In het laatste deel haal ik één van de runners in de groep voor me nog in. Samen lopen we vanaf het dalende stuk in een rustig tempo tot het einde. Bij en in het Palais des Sports is van de groep voor me geen spoor te bekennen. Van saamhorigheid is op het einde niet veel te merken. ’s Avonds hoor ik van Armand dat de meesten

bezweet waren, last  hadden van de kou en naar een warme douche of bad wilden. Ook dat is te begrijpen.
Ik loop tevreden maar vermoeid naar het appartement. Na 1/3 deel heb ik vandaag de hele berg beklommen. Donderdag wil ik dat vier keer gaan doen. Zoals ik er nu over denk, mag ik blij zijn als het er maximaal drie gaan worden, want deze hele beklimming is zwaar…..heel zwaar.