Bevrijdingsestafette 2013
De nog zo jonge loopgroep o.l.v. Gerwin Vos heeft zich voorgenomen om dit jaar deel te nemen aan de bevrijdingsestafette. Zaterdag 4 mei mocht ik met de loopgroep Ter Aar naar Wageningen om het bevrijdingsvuur op te halen en lopend naar Ter Aar te brengen.
Het is 21.15 uur. We wandelen rustig naar het Vosholplein. De verzamel- en startplaats voor dit unieke evenement. Om even voor half tien vertelt Gerwin kort wat ons in Wageningen te wachten staat. Hierna stappen we in de auto's. In een viertal personenwagens waarvan twee gesponsord door autobedrijf Van Vliet en één busje van Havi wordt koers gezet naar Wageningen. De reis verloopt voorspoedig en na ongeveer een uur kunnen we de auto's parkeren op het parkeerterrein van de universiteit.
De bewegwijzering is goed en na ongeveer 5 minuten komen we aan bij de tent waar we ons moeten melden. Het is een gaan en komen van teams. Uit de tent komen met enige regelmaat aanmoedigende geluiden gevolgd door een flits. FOTO!!!!
Ook wij zijn na verloop van tijd aan de beurt, maar niet voordat we allemaal een lichtgevend hartje hebben opgespeld. Op een speciaal podium en met de vlag in de handen laten ook wij ons van onze beste kant zien. De foto is snel genomen. Hierna snel naar buiten waar Gerwin de groep in tweeën verdeeld: degenen die als eersten gaan fietsen en lopen gaan zich klaarmaken bij de auto's, degenen die nog niet aan de beurt zijn, sluiten alvast aan in de fuik (zeg maar een soort startvak) dat ons naar het plein zal leiden. We hebben geluk, want we zijn in het tweede fuik ingedeeld hetgeen inhoudt dat we eerder zullen starten dan het vooraf aangegeven derde fuik. Lichelle en ik zijn samen met Sandy de tweede groep die zal gaan lopen, maar eerst fietsen we achter de eerste groep aan. John, Collin en Arnold bijten de spits af.
Als de eerste groepen zich klaargemaakt hebben, de fietsen geprepareerd zijn en onze leider Gerwin van deze nacht ook klaar is, spoeden we ons naar het fuik dat op ongeveer een kilometer afstand van de geparkeerde autos is te vinden. We starten nl. met de totale groep.
Als we wederom de tent zijn gepasseerd leiden verlichte potjes aan weerszijden van de weg ons naar de fuik. Een sfeervol geheel dat me doet denken aan kerstfeest bij mij op school. Al snel hebben we onze groep in het tweede fuik gevonden. We halen een dranghek weg en parkeren onze fietsen achteruit tussen de al wachtende deelnemers. Er wordt niet moeilijk gedaan. Er wordt zelfs ruimte voor ons gemaakt. Contact met de andere deelnemers is snel gemaakt. Ze komen uit alle hoeken van het land. Naast en achter ons staan deelnemers uit Alkmaar. Even verderop uit Coevorden. In totaal doen 60 gemeenten mee. Eigenlijk weinig als je bedenkt dat we totaal 408 gemeenten hebben, dat is ongeveer 15%.
De ceremonie is inmiddels al in volle gang. Op een groot beeldscherm is dit te volgen, maar het geluid is niet goed. Hierdoor mis je het allemaal en is er bijna tot geen aandacht voor de ceremonie op het plein dat zich ongeveer 100 meter voor ons bevindt. Als we een volgende keer gaan, wil ik meer vooraan staan om meer van de m.i. speciale sfeer mee te krijgen.
Nadat het eerste bevrijdingsvuur is meegegeven aan de plaatsen in de provincie Utrecht, komt het deelnemersveld in beweging. Het gaat snel. De organisatie neemt voor iedere gemeente één minuut de tijd van aankondiging tot vertrek. Uiterlijk 01.30 uur moeten alle deelnemers dan onderweg zijn.
Wij zijn om even voor half één aan de beurt en dan gaat het heel snel: we worden bij elkaar gezet, aangekondigd, mogen het plein oplopen, komen in de schijnwerpers, krijgen de fakkel en het vuur overhandigd uit handen van de burgemeester die speciaal voor ons naar Wageningen is gekomen en kunnen vertrekken. Ik heb geen kans gehad om de sfeer van het 5 mei plein en hotel De Wereld in mij op te nemen, want voor ik het weet , is de groep al vertrokken. Ik moet nog maar eens terug naar Wageningen. Dan zal de sfeer niet hetzelfde zijn als nu, maar kan ik wel zien wat ik gemist heb.
Als we de bocht om zijn, stoppen we even kort. Het vuur in het windlicht gaat aan en deze zal gedurende de tocht in de auto worden meegenomen. Gerwin neemt de fakkel mee die het alleen de eerste minuten zal volhouden. De groep gaat uit elkaar. Lichelle, Sandy, Gerwin en ik fietsen achter de eerste lopers aan. We worden door menig gemeente ingehaald. Dat is wel het leuke van dit evenement. De deelnemers uit het westen volgen ongeveer dezelfde route tot Utrecht waardoor je elkaar nog wel eens inhaalt/tegenkomt. Na ongeveer 3 à 4 kilometer wisselen we en zijn we aan de beurt om te lopen. De eerste twee kilomter vlak, maar daarna gaan het met een maximaal stijgingspercentage van 7% omhoog: de Grebbeberg. Aan de voet van deze heuvel halen de auto's ons
in. Boven op de Grebbeberg, bij het monument, worden we door veel toeschouwers waaronder de rest van onze groep met applaus ontvangen. Een kippenvelmoment. Heidi heeft voor ieder een klein boeketje bloemen geregeld en ieder legt zijn bloemetje neer bij het monument. Een koortje aan de overkant van de weg zingt. Een moment van bezinning als ik voor dat monument sta. Op dat moment voelde ik, mede door de sfeer, wat een gevoel van vrijheid is. Dat we blij mogen zijn dat we in vrijheid mogen leven....dat we blij mogen zijn onze kinderen in vrijheid op mogen voeden.....dat we dankbaar moeten zijn voor degenen die dit voor ons gerealisseerd hebben. Daar gaat het om met 4 en 5 mei. Dat gevoel had ik in Wageningen op willen snuiven.....en dat gevoel wil ik gedurende de nacht meenemen.
We vervolgen onze weg en bij een benzinestation aan de Utrechtsestraatweg worden we afgelost door Carla, Ab en Heidi. Het is de eerste grote wissel. Vandaar dat het even zoeken is naar wie stapt waar in, wie moet nu op de fiets en hoe gaan we verder. Het is snel opgelost. De drie lopers vervolgen hun weg. Lichelle fietst nog een aantal extra kilometers mee. De andere twee fietsers zijn de volgende lopers. De auto's rijden door tot even voor Elst. Op een parkeerplaats nabij een rotonde zou er genoeg ruimte zijn voor een kampvuur. Dat zou overigens wel lekker zijn. Het begint nu toch wel af te koelen of het moet het lichaam zijn die zijn thermostaat op nachtstand heeft gezet. Alhoewel het ongeveer een half uurtje wachten is, duurt dit voor je gevoel toch vrij lang. Ik kan me goed voorstellen dat voor degenen die nog moeten lopen het geduld behoorlijk op de proef wordt gesteld. Over het fietspad zien we diverse teams/gemeenten ons passeren. Het is leuk om te zien hoe ieder team de begeleiding heeft opgepakt. Wij rijden vooruit, maar we hebben ook teams ingehaald waarbij de bus en/of de auto's in het tempo van de lopers meegaan. Unaniem zijn de wachtenden het er over eens dat dit gevaarlijke situaties oplevert, zeker overdag. Om een beetje in beweging te zijn, lopen de meesten naar het fietspad. We kijken een donker gat in. Het is onmogelijk te zien of jouw team er nu wel/niet aankomt. Enkel wat fietsslampen. Menig team dat passeert moedigen we aan. En dan plots loopt Carla ons in flink tempo tegemoet. Zij heeft haar eigen tempo gelopen. Even later komen Heidi, Paula en de fietsers er ook aan. Onderweg is er, zoals afgesproken, gewisseld. Het blijkt dat Gerwin in dit deel nog even meegelopen heeft en Ab op de fiets van Gerwin is gaan rijden. Maar als je je bril niet op hebt, is het wel erg moeilijk om de juiste weg te lezen. Gelukkig was het maar één rechte weg.
De afwisseling wordt geregeld en voordat we het doorhebben zijn Mariëlle en Ingrid al aan het lopen richting Elst en Amerongen. Ze hebben er zin in. De fietsers er snel achteraan, de overigen in de auto. Nog snel even een bekertje koffie en dan de auto in. Ongeveer 8km verderop parkeren we de auto's op een toegangsweg van een vakantiepark. Als de verlichting van de auto's uit is, schijnt alleen die ene lantaarnpaal nog. Het is donker....heel erg donker. Ab trakteert op een snoepje. Hoe gek ook, zo midden in de nacht, het smaakt goed. We kijken omhoog en zien sterren...heel veel sterren. Nu pas merk je hoe de horizon in de Randstad vervuild wordt door al die verlichting. Het is mooi om al die sterren te zien en te genieten van de rust in het donker. De enige geluiden zijn die van onze groep. Het is kil. Een enkeling blijft in de auto zitten. Weer anderen blijven zitten om een beetje rust te nemen. Misschien lukt een klein slaapje wel. Zeker nodig voor de chauffeurs die de lopers de hele nacht moeten rijden. Ook dat is een prestatie.
Ook nu kijken we weer uit naar onze groep. Menig team passeert ons, een aantal hebben we ook al gezien toen we stonden te wachten bij het vorige wisselpunt. Dan doemen plots in het donker enkele fietslampen op. Je gaat op herkennningspunten letten: vier fietslampen. Ja, dat moet onze groep zijn. Mariëlle en Ingrid zijn onderweg afgelost door Yara en Lindy die deze estafette ook gebruiken als training voor de Roparun die in het Pinksterweekend gehouden wordt.
Nu zijn Jolanda, Loes en Margita aan de beurt. Edwin, die last heeft van een blessure, loopt ook mee. Maar als we weg willen rijden, blijkt er nog één fiets over te zijn. Ik fiets achter de vertrokken groep aan. Er zal nog één loper moeten gaan fietsen. Als de fiets afgegeven is, ren ik terug naar het wisselpunt. Eén donker gat. Ik focus me op de auto's die de Rijksstraatweg oprijden. Marc wacht me op waarna we naar het volgende wisselpunt rijden, 7 à 8km verderop.
We staan bij een benzinestation even voor Doorn. Het grootste deel van de groep blijft in de auto zitten. Lekker warm of gewoon de tijd nemen om even te rusten. Ik sta buiten te wachten. Dit houdt me wakker en fris. Ik moet straks weer lopen en ben bang dat ik opstartproblemen heb. Er zijn nog een aantal groepen die ons passeren. Elke groep moedig ik met een applausje aan. Na ongeveer drie kwartier komt Arnold als eerste, ruim voor de anderen aan. Margita sluit de rij.
Lichelle, Sandy en ik zijn nu weer aan de beurt voor onze tweede loop. Sandy is al snel klaar en start alvast. Ik doe mijn handschoenen aan, want het is fris. Lichelle neemt de tijd om zich om te kleden en daarna lopen we samen rustig op Sandy aan. In Doorn lopen we weer met z'n drieën. De auto's zijn al op weg naar het volgende wisselpunt is Zeist. De benen zijn van ons alledrie wat stijf, maar we kunnen een goed tempo vasthouden. Het is genieten van de mooie landhuizen die langs de weg staan. En het is rustig, zo rustig. Gewoon genieten. Tussen Doorn en Zeist lopen we onder de A12 door en wisselen we met de volgende groep nabij station Driebergen-Zeist. Ab, Carla en Heidi zijn de volgende lopers. Tot nu toe is het eigenlijk in één rechte lijn lopen naar Zeist. In Zeist is het goed opletten waar we heen moeten. Op een punt waar het even nadenken is, besluiten we om rechtdoor te lopen. Ook al zien we een ANWB-bord waarop de richting Utrecht staat aangegeven. Al snel hebben zowel Gerwin als ik het idee dat we niet goed gaan. Terwijl de lopers doorgaan, zoeken wij naar de naambordjes. Maar waar we ook kijken....niet te vinden. Uiteindelijk zien we een dame rijden aan wie we de weg vragen. Op zich in deze tijd al dapper om midden in de nacht te stoppen voor twee vreemde mannen. Ze weet niet precies de weg, maar wijst ons wel de goede kant op. Terug naar de plek waar we zojuist het ANWB-bord zagen. Snel achter de lopers aanfietsen....maar die zijn al aardig op weg....schreeuwen midden in de nacht dat ze moeten stoppen.....het geluid galmt goed door....het werkt ....ze stoppen. Ab heeft ook al een plattegrond gevonden. Zonder gemopper lopen Carla, Ab en Heidi terug. Gerwin fietst een stukje vooruit, zoekt op een ANWB-bord nabij hotel Hermitage waarna we de weg zonder te stoppen kunnen vervolgen. In de verte zien we de bus al staan. Ja, we zijn weer goed.
De wisseling staat al klaar en gaat dan ook snel.
Gelukkig weet Marc de weg richting Utrecht te vinden en we parkeren de auto's nabij het stadion van FC Utrecht, de Galgenwaard en hockeyvereniging Kampong. Hier wachten we tot de groep er aan komt. Samen met Yara en Lindy sta ik buiten te wachten. We praten over onze uitdagingen: de Roparun en Alpe d'HuZes. De verschillen en de overeenkomsten. Het wachten duurt lang. Langzamerhand wordt het al licht. Marc verlaat zijn auto en loopt richting de weg waar de lopers/fietsers vandaan moeten komen. Ook Marc vindt het blijkbaar lang duren. Plots loopt hij in snelle pas naar zijn auto. Hij deelt mee dat hij de groep op gaat halen. Zal er iets gebeurd zijn? Gelukkig blijkt dit niet het geval te zijn. Ook Gerwin heeft de route niet goed kunnen vinden en heeft wederom moeten zoeken. Het is nu zes uur en we moeten nog meer dan 40km lopen. Gerwin komt tot de conclusie dat we dit niet gaan redden en besluit dat we om de 2km gaan wisselen. Hierdoor kunnen we het tempo opschroeven. Een ander alternatief is om een deel te gaan fietsen (en niet te lopen). Iedereen is er van doordrongen dat het sneller moet en er wordt flink tempo gemaakt, groepen worden anders ingedeeld, een aantal besluiten om te blijven fietsen. Utrecht door lopen we met snelle wisselingen en in hoog tempo. Maar goed dat het nog vroeg en dus rustig is. Oogaanschijnlijk drukke punten overdag kunnen we nu direct oversteken. Na Utrecht houden we ons vast aan de 2km-afspraak waardoor we het tempo kunnen behouden. De groepen zijn ietwat gewijzigd. Alles er voor over hebben om op tijd in Ter Aar aan te komen.
We rijden Zeist uit en gaan op weg richting Utrecht. De routebeschrijving blijkt hier niet helemaal goed te zijn. Dat is voor Marc en de volgers duidelijk als we de snelweg op worden geleid. Voor de auto's geen probleem, maar lopend en fietsend mag dat nu eenmaal niet.
Vanaf Utrecht richting Maarssen en dan richting Breukelen. Even voorbij Maarssen loop ik met Arnold over de Straatweg langs de mooie Vecht met haar mooie landhuizen, langs Neyenrode waarvan ik niet wist dat deze hier te vinden is. We houden er een behoorlijke snelheid op na: onder de 5 minuten per kilometer. En dat voor twee lopers die beiden last hebben van hun voet: Arnold loopt met hielspoor en ik het problemen met mijn peesplaat. De opkomende zon, de dauw over de weilanden en het water. Wat een genot om 's morgens vroeg te lopen. En wat treffen we het met het weer: nagenoeg windstil, droog, straks het zonnetje erbij. Dat houden we vanmorgen nog wel vol. Op het moment dat ik denk door Breukelen te gaan lopen, zie ik de auto's staan. Niet door Breukelen, maar het Amsterdam-Rijnkanaal oversteken. Lichelle en Sandy zijn aan de beurt. De wisselingen gaan nu beter en sneller, want voordat ik in de auto zit, zijn de lopers/fietsers al een aardig stuk op weg. We rijden onder de A2 door en wachten aan de westzijde van deze snelweg. Ik besluit een foto te maken van Lichelle en Sandy en wacht ze buiten de auto op. Wachten....wachten....wachten....zullen ze niet de andere route hebben genomen? Voor zover mij bekend, zouden ze langs deze plek moeten lopen. Maar Gerwin en zijn volgers hebben toch de andere route genomen. Op het moment dat Marc besluit om telefonisch contact op te nemen met Gerwin, zien we ze verderop al tussen de weilanden doorlopen. Ieder vlug de auto in, de Portengse Zuwe over tot het volgende wisselpunt. Midden in de polder wordt snel gewisseld van zowel lopers als fietsers waarna we de lange weg vervolgen en bij recreatiegebied De Geer wachten.
Hier staan Carola, Marianne en Esmee al heel lang te wachten. Volgens de eerste planning zouden we hier al twee uur eerder aan zijn gekomen. Al die tijd hebben zij daar op ons staan/zitten/lopen wachten. Zich deels ongerust makend of het allemaal wel goed zou gaan, deels genietend van de
opkomende zon en de mooie natuur. Ze hebben lekkere bouillon en koffie/thee gemaakt. Dat gaat er wel in. Heerlijk!!! Voor mij is duidelijk dat we de tijd van 10 uur met gemak gaan halen.
We kunnen wat mij betreft zelfs een tandje lager gaan lopen, maar niet iedereen is die mening toegedaan. Als ik terugkom van het toilet (ja, midden in de polder) zijn Mariëlle en Ingrid al weer aan het lopen, fietsers en één volgauto er achteraan. De geplande pauze wordt een hele korte, maar blijkbaar lang genoeg.
We vervolgen de route richting Woerdense Verlaat; Geerkade, N212 oversteken, vervolg Geerkade. Aan het einde van de Geerkade, nabij het bruggetje wordt er gewisseld. Heidi en Carla steken het bruggetje over en lopen nu parallel aan de Lange Meentweg. De auto's rijden naar het kleine industrieterrein bij Woerdense Verlaat. Hier mogen Lichelle en ik gaan beginnen aan onze volgende etappe.
De benen zijn stram bij Lichelle. De twee tempolopen door Utrecht heeft er behoorlijk ingehakt. Ze is moe, maar zet toch door om haar volgende twee kilometer te lopen. Het dieseltje loopt in de tweede kilometer ruim onder de 6 minuten. Knap hoor!! John en Collin wisselen ons af. We zijn al in de buurt van Noordse Buurt en lopen voor op ons schema. Ik besluit om tot Ter Aar mee te lopen met de
groepen die nog gaan komen om zodoende kilometers te maken en te ervaren hoe mijn lichaam nu reageert. Gerwin besluit om door Noorden en Nieuwkoop heen te lopen waardoor we bijna alle Nieuwkoopse kernen hebben aangedaan. Het is een aantal kilometers meer, maar qua tijd kan het wel. De groepen wisselen elkaar iedere twee kilometer af. Door Noorden, een stukje Nieuwkoop en dan langs de Nieuwkoopse Weg naar Het Haasje, hier linksaf de Zevenhovenseweg op die we uiteindelijk met 6 lopers helemaal aflopen. Vanaf de Nieuwkoopseweg heeft Mark ook zijn schoenen en kleding aangetrokken om niet alleen als chauffeur, maar ook als runner meegedaan te hebben. Terwijl we op de Zevenhovenseweg lopen komt Yara op het idee dat het wel leuk zou zijn om nog een aantal foto's te maken van de laatste kilometers. Ze laat zich zakken uit de groep om haar telefoon uit één van de auto's te halen.
Maar ja....dan heb je je camera wel, maar hoe kom je nu weer terug bij de groep. Een James Bond-achtige oplossing wordt genomen: het busje komt naast haar rijden ........ het tempo wordt aan haar aangepast ....... de deur gaat open ........ en ja ....... wat doe je dan ......... je springt je in de rijdende bus ....... en laat je naar groep brengen. Inmiddels zijn een aantal familieleden ons tegemoet komen fietsen en rijden de laatste kilometers tot ons verzamelpunt bij Valentijn achter ons aan. De
ouders van Paula staan op het bruggetje voor ons te applaudiseren, dan de dijk op en daar staat de groep ons al op te wachten. (Bijna) volbracht. De laatste 2km met de totale groep naar het Lindenplein. Het is tien over 9. Ruim op tijd. Het zonnetje schijnt waardoor het even heerlijk wachten is.
De auto's worden naar het Lindeplein gebracht en als alle chauffeurs terug zijn besluiten we om kwart voor tien om onder begeleiding van een motoragent de laatste twee kilometer met elkaar te lopen. Tot onze grote verrassing lopen we niet op het fietspad, maar wordt de Kerkweg voor ons afgezet. De fakkel is bij Valentijn weer aangestoken. We hebben het vuur de hele nacht in een lantaarn meegenomen. De fakkel wordt halverwege de Kerkweg aan Gerwin overgedragen. Hij heeft het vuur van de burgemeester in Wageningen ontvangen, hij mag het Ter Aar inbrengen en op het Lindeplein aan de burgemeester terug geven. Nabij Intratuin zet de motoragent zijn sirene aan. Menig Aardammer die dacht op deze dag uit te kunnen slapen, heeft dat nu voldoende gedaan. Her en daar gaan gordijnen en ramen open of komen mensen naar buiten.
Achter ons aan behoorlijk veel fietsers die ons supporteren. Langs de kant veel appplaudiserende mensnen. Zo Ter Aar inlopen....een kippenvelmoment die tot het Lindeplein duurt. We willen de groep zo veel mogelijk bij elkaar houden. Degenen die de meesten moeite hebben, mogen voorop lopen. Als we de brug over zijn, krijgen we ook nog begeleiding van twee agenten op de fiets. Wow, er is echt rekening met ons gehouden. Langs de Vlinder waar we zo mogen ontbijten en dan rechtsaf de Essenlaan in. Ook hier zijn de mensen hun huis uitgekomen. Waarschijnlijk om in eerste instantie te kijken waarom de sirene zo lang en langzaam hun kant op komt. Op het Lindeplein staat, naast vooral familieleden en bekenden van de lopers, ook de burgemeester en het oranjecomité ons op te wachten.
De burgemeester houdt een korte toespraak waarna Gerwin het vuur overhandigt en de burgemeester
het vuur aansteekt. De missie is volbracht. Het bevrijdingsvuur is door de loopgroep Ter Aar van Wageningen naar Ter Aar gebracht. De bloemenhulde bij het momument op de Grebbenberg en de binnenkomst in Ter Aar hebben me (emotioneel) geraakt. Deze momenten zal ik niet snel vergeten.
Arnold, John, Colin, Heidi, Carla, Ab, Heidi, Paula, Lichelle, Sandy, Mariëlle, Ingrid, Yara, Lindy, Jolanda, Loes, Margita, Ine, Mark, Edwin en Gerwin. Of je nu als runner, fietser of chauffeur hebt deelgenomen...allemaal een schakel in de keten tot het succes, Jullie zijn allemaal kanjers.
De loopgroep Ter Aar is nog jong en heeft met deze bevrijdingsestafette laten zien dat het een (h)echte groep is (geworden). Ik mocht deze nacht met hen mee en vond dat een hele eer. Niet alleen vanwege het overbrengen van het bevrijdingsvuur, maar ook om deel uit te maken van deze groep.
.
Als Hans zijn startnummer op zak heeft, de rest heeft geplast of geshopt op de sportmarkt wandelen we richting Garenmarkt. En daar realiseren we ons dat we Ben kwijt zijn! Ojee… die was nog op de wc! En we zijn hem vergeten! We bellen hem, we appen hem en na een half uurtje wachten hebben we contact. Hij is onderweg naar ons. We zien hem komen aanrennen… we zien hem dichterbij komen, en we zien hem ons voorbij rennen…. Grote hilariteit. Erachteraan dan maar. Bij de tassenverzamelplek hebben we hem te pakken. Pfff… we zijn weer compleet!
Hans traint voor de Alpe ‘d Huzes. Op zijn shirt prijken de namen van de grote sponsors.
Bevrijdingsestafette 2013
Het is 21.15 uur. We wandelen rustig naar het Vosholplein. De verzamel- en startplaats voor dit unieke evenement. Om even voor half tien vertelt Gerwin kort wat ons in Wageningen te wachten staat. Hierna stappen we in de auto's. In een viertal personenwagens waarvan twee gesponsord door autobedrijf Van Vliet en één busje van Havi wordt koers gezet naar Wageningen. De reis verloopt voorspoedig en na ongeveer een uur kunnen we de auto's parkeren op het parkeerterrein van de universiteit. 
Ook wij zijn na verloop van tijd aan de beurt, maar niet voordat we allemaal een lichtgevend hartje hebben opgespeld. Op een speciaal podium en met de vlag in de handen laten ook wij ons van onze beste kant zien. De foto is snel genomen. Hierna snel naar buiten waar Gerwin de groep in tweeën verdeeld: degenen die als eersten gaan fietsen en lopen gaan zich klaarmaken bij de auto's, degenen die nog niet aan de beurt zijn, sluiten alvast aan in de fuik (zeg maar een soort startvak) dat ons naar het plein zal leiden. We hebben geluk, want we zijn in het tweede fuik ingedeeld hetgeen inhoudt dat we eerder zullen starten dan het vooraf aangegeven derde fuik. Lichelle en ik zijn samen met Sandy de tweede groep die zal gaan lopen, maar eerst fietsen we achter de eerste groep aan. John, Collin en Arnold bijten de spits af. 
Als de eerste groepen zich klaargemaakt hebben, de fietsen geprepareerd zijn en onze leider Gerwin van deze nacht ook klaar is, spoeden we ons naar het fuik dat op ongeveer een kilometer afstand van de geparkeerde autos is te vinden. We starten nl. met de totale groep. 
Nadat het eerste bevrijdingsvuur is meegegeven aan de plaatsen in de provincie Utrecht, komt het deelnemersveld in beweging. Het gaat snel. De organisatie neemt voor iedere gemeente één minuut de tijd van aankondiging tot vertrek. Uiterlijk 01.30 uur moeten alle deelnemers dan onderweg zijn. 
in. Boven op de Grebbeberg, bij het monument, worden we door veel toeschouwers waaronder de rest van onze groep met applaus ontvangen. Een kippenvelmoment. Heidi heeft voor ieder een klein boeketje bloemen geregeld en ieder legt zijn bloemetje neer bij het monument. Een koortje aan de overkant van de weg zingt. Een moment van bezinning als ik voor dat monument sta. Op dat moment voelde ik, mede door de sfeer, wat een gevoel van vrijheid is. Dat we blij mogen zijn dat we in vrijheid mogen leven....dat we blij mogen zijn onze kinderen in vrijheid op mogen voeden.....dat we dankbaar moeten zijn voor degenen die dit voor ons gerealisseerd hebben. Daar gaat het om met 4 en 5 mei. Dat gevoel had ik in Wageningen op willen snuiven.....en dat gevoel wil ik gedurende de nacht meenemen. 
Hier staan Carola, Marianne en Esmee al heel lang te wachten. Volgens de eerste planning zouden we hier al twee uur eerder aan zijn gekomen. Al die tijd hebben zij daar op ons staan/zitten/lopen wachten. Zich deels ongerust makend of het allemaal wel goed zou gaan, deels genietend van de 
We kunnen wat mij betreft zelfs een tandje lager gaan lopen, maar niet iedereen is die mening toegedaan. Als ik terugkom van het toilet (ja, midden in de polder) zijn Mariëlle en Ingrid al weer aan het lopen, fietsers en één volgauto er achteraan. De geplande pauze wordt een hele korte, maar blijkbaar lang genoeg. 
groepen die nog gaan komen om zodoende kilometers te maken en te ervaren hoe mijn lichaam nu reageert. Gerwin besluit om door Noorden en Nieuwkoop heen te lopen waardoor we bijna alle Nieuwkoopse kernen hebben aangedaan. Het is een aantal kilometers meer, maar qua tijd kan het wel. De groepen wisselen elkaar iedere twee kilometer af. Door Noorden, een stukje Nieuwkoop en dan langs de Nieuwkoopse Weg naar Het Haasje, hier linksaf de Zevenhovenseweg op die we uiteindelijk met 6 lopers helemaal aflopen. Vanaf de Nieuwkoopseweg heeft Mark ook zijn schoenen en kleding aangetrokken om niet alleen als chauffeur, maar ook als runner meegedaan te hebben. Terwijl we op de Zevenhovenseweg lopen komt Yara op het idee dat het wel leuk zou zijn om nog een aantal foto's te maken van de laatste kilometers. Ze laat zich zakken uit de groep om haar telefoon uit één van de auto's te halen.
Maar ja....dan heb je je camera wel, maar hoe kom je nu weer terug bij de groep. Een James Bond-achtige oplossing wordt genomen: het busje komt naast haar rijden ........ het tempo wordt aan haar aangepast ....... de deur gaat open ........ en ja ....... wat doe je dan ......... je springt je in de rijdende bus ....... en laat je naar groep brengen. Inmiddels zijn een aantal familieleden ons tegemoet komen fietsen en rijden de laatste kilometers tot ons verzamelpunt bij Valentijn achter ons aan. De 
ouders van Paula staan op het bruggetje voor ons te applaudiseren, dan de dijk op en daar staat de groep ons al op te wachten. (Bijna) volbracht. De laatste 2km met de totale groep naar het Lindenplein. Het is tien over 9. Ruim op tijd. Het zonnetje schijnt waardoor het even heerlijk wachten is. 
Achter ons aan behoorlijk veel fietsers die ons supporteren. Langs de kant veel appplaudiserende mensnen. Zo Ter Aar inlopen....een kippenvelmoment die tot het Lindeplein duurt. We willen de groep zo veel mogelijk bij elkaar houden. Degenen die de meesten moeite hebben, mogen voorop lopen. Als we de brug over zijn, krijgen we ook nog begeleiding van twee agenten op de fiets. Wow, er is echt rekening met ons gehouden. Langs de Vlinder waar we zo mogen ontbijten en dan rechtsaf de Essenlaan in. Ook hier zijn de mensen hun huis uitgekomen. Waarschijnlijk om in eerste instantie te kijken waarom de sirene zo lang en langzaam hun kant op komt. Op het Lindeplein staat, naast vooral familieleden en bekenden van de lopers, ook de burgemeester en het oranjecomité ons op te wachten. 
en de halve marathon in de tegenovergestelde richting. Direct na de start zijn we nog druk bezig om Runkeeper aan te zetten. Zo druk dat we onze enige supporter van vandaag, Petra, niet eens zien. Niet gezwaaid of gewuifd. Wij lopen de Oud Adeseweg af. Aan het einde van de weg over de brug linksaf de Ripselaan op. Hier zijn werkzaamheden bezig waardoor we ongeveer 100 meter over stalen rijplaten moeten lopen. Loopt op zich lekker want bij elke stap veren de platen mee. We vervolgen het fietspad, het Joop Zoetemelkpad, langs de Ripselaan. Het windje steunt ons in de rug en we lopen in een lekker tempo richting de A4. Na het 3km-punt lopen we, terwijl de Thalys boven ons langsscheert, onder de A4 en het spoorviaduct door. Zowel voor als na het viaduct een flinke verhoging. De heuveltraining werpt zijn vruchten af, want met een verhoogd tempo loop ik deze op. We lopen nu in Roelofarendsveen. Vanwege werkzaamheden is het parcours hier aangepast. We worden door het industrieterrein geloodst. We lopen in principe tegen wind, maar door de grote gebouwen lopen we toch enigszins in de luwte. 
