Sylvestercross

Tradities en loodzware kilometers op de laatste dag van het jaar

Afwijken van een traditie
Het is 31 december, de laatste dag van 2012. Veel herinneringen van dit jaar laten we achter ons. De meest memorabele nemen we mee in onze gedachten.
Normaal gesproken worden op deze dag traditiegetrouw olliebollen gebakken. Marianne maakt het deeg klaar, ik bak de oliebollen en appelflappen, Lichelle en Esmee zijn de proefkonijnen.
Maar dit jaar wijken we van deze traditie af. De traditie hebben we een dag vervroegd om vandaag de Sylvestercross in Soest te lopen. Het woord 'cross' zegt het al: het is geen verhard parcours, maar een cross door bos, duinen en zand. Ik wijk op deze laatste dag af van mijn hardlooptraditie: mijn eerste wedstrijdervaring op onverhard terrein.

Om 10.00 uur hebben we afgesproken bij Petra en Jeroen. Frank, Ben, Jeroen en ik als deelnemer en Petra, Marianne en Lichelle als toeschouwer vertrekken naar de Soesterduinen. Gelukkig kunnen we, ondanks de drukte, snel een parkeerplekje vinden en kunnen we ons startnummer nog voor de grote drukte ophalen. Als we bijna bij de kantine van atletiekvereniging Pijnenburg zijn aangekomen, blijkt dat ik mijn telefoon niet bij me heb. Enige ongerustheid maakt mij meester.
Ik vergeet de laatste tijd nl. nog wel eens wat en heb dan hulptroepen nodig om het 'gemiste' te traceren. Maar ik weet dat ik de telefoon in het dashboard heb neergelegd. Dus....terug naar de auto. Het inlopen is al begonnen, want de auto staat ongeveer 500 meter verderop. Al gauw dus een kilometertje extra vandaag.
Nu zijn er natuurlijk alleen maar eerlijke mensen onder de hardlopers en hun toeschouwers, dus ik kan de telefoon natuurlijk rustig laten liggen. Maar een runner is tegenwoordig niets meer zonder zijn Runkeeper of een ander vervangend GPS-programma.

De overigen halen in de tussentijd het startnummer op en staan me al op te wachten. Ik sluit mij aan en er wordt al snel een eerste foto gemaakt. Tijdens de Zevenheuvelenloop hebben we een dergelijke foto voor de eerste keer gemaakt en het lijkt erop dat dit een traditie gaat worden....een leuke wel te verstaan. Alhoewel we op tijd zijn, maken we ons toch al klaar voor de wedstrijd die om even voor half één staat gepland en hebben we tijd genoeg voor een bakje koffie.
In de tussentijd ontmoeten we voor het eerst Nathalie die al een tijdje lid is van onze loopgroep op Facebook, maar die we nog niet live hebben gezien. Zij is samen met Arnold en even later schuift ook Chrik even aan.

Tijd om in te gaan lopen. Maar niet voordat er, volgens traditie, een groepsfoto is gemaakt. Van alle kanten worden we op de kiek gezet: Frank die een wildvreemde mevrouw bereid vindt om zijn telefoon even vast te houden, Petra en Lichelle voor de Facebookpagina. Een aantal omstanders kijkt ook vreemd op als ze zien dat we in een jolige stemming ons op de gevoelige plaat vast laten leggen. Zoveel fotografen is voor ons deelnemers erg verwarrend en het kost dan ook enige foto's voordat we allemaal redelijk in de juiste camera kijken. Maar dan is het tijd voor het echte werk: inlopen en de westrijd.

De wedstrijd

Het parcours is aan de andere kant van het spoor. We lopen nog even kort in over een bospad waarna we richting de start gaan die aan de rand van één grote zandvlakte ligt. De eerste deelnemers staan al klaar. Een bescheiden aantal dat ook enkele tellen voor de start zo bescheiden blijft. Ook het aantal toeschouwers valt mij tegen. Ik heb besloten om achterin te starten. Het is tenslotte mijn eerste keer.

Als het startschot klinkt is het niet anders als bij een wegwedstrijd. De eersten vertrekken als een stel losgeslagen paarden en gooien al hun pk's in het spel om als eerste het bos in te lopen.

De mooie route van 2km loopt heuvelachtig door het bos. Her en der is extra zand gestort om de plassen, die door het slechte weer van de laatste dagen zijn ontstaan, weg te werken. De organisatie zit goed in elkaar. Op meerdere punten langs het parcours staan parcourswachters en medewerkers van het Rode Kruis.

Als ik het bos uitkom, heb ik mijn eerste ronde van 2 kilometer bijna afgerond. Ik heb vooral last van de warmte en besef me dan dat ik mijn sjaaltje nog omheb. De zware benen horen er nu eenmaal bij. Maar verder lijkt het me na de zware start door het zand nog mee te vallen, wetende dat het laatste deel van het parcours ook door het zand zal gaan. En dat zand nekt je toch echt. Bij elke stap die je doet, heb je nagenoeg geen afzet. Je kracht 'valt weg' in het zand. Ik ben meer een souplesse- dan krachtloper en maak kleine pasjes hetgeen je bij de lange afstanden goed van pas komt. Maar in het zand is een hoge kniehef en kracht toch echt van belang om goed vooruit te komen. Mijn hartslag gaat tot boven de 100%. Het kost me veel energie.

Ik ben in ieder geval weer blij als ik het zandgedeelte heb gehad en het bos weer in kan lopen. Daar kan ik weer op adem komen. Al snel zie ik onze supporters en geef ik mijn pet en sjaaltje af. Ook in mijn tweede ronde kan ik mijn warmte niet kwijt. Het lopen door het bos gaat nog wel, alhoewel mijn benen al behoorlijk stram aanvoelen als ik de op zich kleine heuveltjes oploop. Als ik me later terugzie op de beeldopname die Petra heeft gemaakt, blijkt dat dit stramme lopen niet alleen voor het heuveltje op geldt. Het bos uitkomend neem ik opnieuw het zandgedeelte. Ik probeer zo goed mogelijk de gang erin te houden, maar het voelt en gaat zwaar. Enkele vrouwelijke toeschouwers zien het geploeter aan en klappen me bemoedigend toe richting het bos. Ik heb niet eens de puf om mijn duim omhoog te steken, hetgeen ik meestal doe als toeschouwers me aanmoedigen. Later blijkt op mijn Runkeeper dat ik deze ronde ruim een halve minuut langzamer heb gelopen dan de eerste ronde (10.51 om 11.28).

Al snel in de derde ronde zie ik Marianne, Lichelle en Petra staan. Ik besluit om verder te lopen in alleen mijn thermoshirt, maar als dan blijkt dat de GPS nog om mijn arm zit, kost het enige tijd voordat ik verder kan. Ik verlies Jeroen definitief uit het oog. In de vorige ronden heb ik hem telkens nog in het vizier, maar de afstand is nu te groot geworden. Ook de loper achter mij loopt voor me. Ik loop nu op de laatste plaats. Normaal gesproken wil ik vermijden om laatste te worden, maar gedurende de derde ronde is het voor mij al duidelijk dat het uitlopen voor mij nu prioriteit nummer 1 is geworden. Opgeven is geen optie! Dat geldt ook hier. Misschien is dit wel een voorbode van hetgeen ik ga voelen als ik op 6 juni omhoog loop. Wie zal het zeggen.

Als ik voor de derde keer het bos uitkom op weg naar de zandvlakte, staan daar opnieuw Marianne, Lichelle en Petra. Naar hen toelopend vraag ik me af of zij nu zo snel naar de andere kant van het parcours zijn gelopen of dat ik nu zo langzaam ben. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik over deze ronde ongeveer even lang heb gedaan als de tweede ronde. Later blijkt dat ik over de ronde 11.39 heb gedaan. De snelste ronde van de dag. Als ik de laatste doorgang heb, staan de vrouwelijke toeschouwers nog steeds op dezelfde plek alle lopers aan te moedigen. TOP!!!

De laatste keer het bos inlopend, probeer ik om in het kielzog te blijven van de twee lopers voor mij. Normaal gesproken heb ik de intentie om naar een loper voor mij toe te lopen, maar het lijkt wel alsof zij sneller gaan lopen als ik dat ook doe. De benen zijn zwaar. Voor de laatste keer het parcours door het bos, voor de laatste keer het bos uit, voor de laatste keer een deel door het zand op weg naar...........de FINISH. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar het einde van een wedstrijd. In het zandgedeelte nabij de laatste bocht staan opnieuw Lichelle, Marianne en Petra me in de laatste meters aan te moedigen. TOP!!! Na de laatste bocht volgt voor de vierde keer de laatste heuvel die elke ronde meer in je kuiten gaat zitten. De lopers voor me heb ik moeten laten gaan, maar ik zie de finish. Twee heren van de organisatie willen deze al afsluiten als ze mij nog het heuveltje op zien komen met een blik van 'o ja, die kwam er ook nog aan'. Ik mag gelukkig nog doorlopen.....ik ben er....YES!!! In een tijd van 45.43 kom ik als laatste over de finish van mijn eerste cross.....de Sylvestercross. Met een herinneringstegeltje en een flesje energydrank plof ik neer op de eerste de beste bank die ik tegenkom. Jeroen staat net op van zijn rustmoment. Frank en Ben komen al aangekleed aanlopen. We zijn het er allemaal over eens: het was zwaar, een zwaar parcours, een cross is toch andere koek dan lopen over de weg. Maar we zijn wel blij dat we het gedaan hebben.