Het is zondag 24 maart. De afgelopen week is het het koud, ijskoud. De lente wil maar niet op gang komen. Voor deze dag hebben ze een gevoelstemperatuur voorspeld die ver onder nul ligt. Mijn trainingsschema geeft voor dit weekend voor de twee keer een afstand van meer dan 30km aan.
Gisteren ben ik lang aan het dubben geweest wat ik zal doen: wel/niet lopen? Aangezien ik al te weinig trainingskilometers heb gemaakt vanwege mijn blessure besluit ik om wel te gaan lopen, maar niet in ons mooie polderlandschap. Op de Facebookpagina van Alpe d'HuZesrunners zie ik dat er voor zondag de Lenteloop in Eerbeek staat gepland. Niet naast de deur, maar deze halve marathon gaat voor het grootste deel wel door het bos.
Vroeg uit bed om op tijd in Eerbeek te zijn. Marianne heeft besloten om mee te gaan doen en tijdens mijn halve marathon te gaan wandelen. Het is onderweg gelukkig niet druk waardoor ik op tijd mijn startbewijs heb. De start en finish is op een parkeerterrein achter een restaurant, uit de wind. Het zonnetje doet zijn best waardoor het lekker aanvoelt. De vraag is en blijft wat ik aan zal doen. Zo in de luwte blijk ik te veel aan te hebben, maar als ik nog even naar mijn auto loop en vol op de wind terecht komt, weet ik dat ik voldoende kleding aan moet houden.
Het aantal deelnemers is niet zo groot, te vergelijken met de halve marathon van Nieuwkoop. Als het startschot klinkt, komt het deelnemersveld snel op gang. Ik sta nagenoeg achteraan. De route loopt direct het bos in. De angstgedachte schiet door mijn hoofd dat ik me niet goed heb geïnformeerd en dit een bosloop is. Na ongeveer 500 meter lucht het op als we het fietspad op gaan tussen de provinciale weg en het bos. Het is een smal fietspad en ik moet een aantal keer door het gras lopen om mijn voorgangers in te halen. Er wordt hard gelopen. Het grootste deel van het deelnemersveld is na een kilometer al in de verte. We lopen tegen de wind in, maar de kou valt mee. De wolken hebben het gewonnen van de zon. Ik besluit om op mijn marathontempo te gaan lopen. Als ik dat al tegen de wind vol kan houden, zou dat al mooi zijn. Het fietspad volgen we ongeveer twee kilometer waarna we rechtsaf slaan richting het bos. We komen op een open vlakte waar de stevige wind ons van de linkerkant lastig valt. Door een aantal korte bochten wijkt de route langzaam tegen de wind in. Ik kan mijn tempo vasthouden. Tenminste dat denk en hoop ik. Voor de zoveelste keer valt mijn GPS uit en moet ik op mijn gevoel lopen. Op zich niets mis mee. Na ongeveer 4km lopen we het bos in. Het is direct te merken. Als ik het kaartje nog goed in mijn hoofd heb, lopen we in het bos alleen maar lange rechte stukken met een vreemd rondje op het eind.
Na zo'n twee kilometer in bos kom ik tot de conclusie dat het parcours hier behoorlijk heuvelachtig is. Daar had ik eerlijk gezegd geen rekening mee gehouden en was ook niet in mijn snelle verkenning van de internetsite opgevallen. Een niet verwachte maar welkome extra heuveltraining voor Alpe d'HuZes. Het is goed te merken dat ik vorige week een flinke heuveltraining heb gedaan. Heuvelop voelen de benen zwaar, soms heel zwaar. En toch loop ik krachtig de heuvels op. Er zit power in de benen. De heuveltrainingen en de krachttraining blijken toch zijn voordeel te hebben. Het grootste deel van de halve marathon loop ik alleen. Ik word niet ingehaald en haal niemand in. Ik krijg het warm. Het is ook bijna windstil in grote delen van het bos. Op grotere open vlaktes is het winderig en fris. Ben blij dat ik drinken meegenomen heb, want de twee waterposten zijn te weinig.
Als ik op het lange rechte stuk naar het extra rondje ben, zie ik Marianne die een stukje met me mee rent. Ze geeft aan dat ik een extra ronde moet lopen aan het einde van de weg. Ik loop in een lekker tempo door. Nog steeds in gedachte dat ik op mijn marathontempo loop. Ook dit deel van de route is heuvelachtig.
Als het parcours vlakker wordt, komen van links behoorlijk wat deelnemers aanlopen. Ik word allerter aangezien ergens op de route linksaf geslagen moet worden. De vraag is alleen: waar? Voor het eerst sinds de eerste kilometers haal ik deelnemers in. Het zijn niet zozeer die van de halve marathon, maar na ons zijn er nog diverse afstanden gestart. De benen voelen zwaar en ik voel de krachten wegvloeien. Mijn ademhaling wordt zwaarder. Ik besluit een gelletje te nemen. Eentje van Powerbar waarvan ik weet dat deze met water moet worden weggespoeld. Nog voordat ik het tubetje in mijn mond stop valt het nodige er al uit. Mijn windjack is een plakkerig druppelparadijs en besluit dan ook om even de rust te nemen en te gaan wandelen. Tubetje leeg....met water wegspoelen....en de pas er weer in. Een iets rustiger tempo, maar als ik in de verte de parcourswachter met het bord voor het extra rondje zie, heb ik de pas er al weer aardig in. Het rondje gaat en door Landalpark Coldenhove heen. Ik loop er verlaten. Geen deelnemer te zien. Pas als ik het rondje bijna gelopen heb, zie ik in de verte een tweetal deelnemers waarvan ik zie dat ze het moeilijk hebben. De pas zit er niet meer in. Ik trek me hier aan op en kan zelfs nog versnellen. Het gelletjes doet zijn werk. Voordat ik het weet, ben ik weer bij de parcourswachter die me nu rechtsaf stuurt. Het zanderige, maar nu hardgeworden, bospad op. Ik voel nu mijn voet opspelen, maar het is gelukkig niet zo ver meer. Na ongeveer een kilometer ga ik linksaf het bospad af en loop richting de finish waar Marianne inmiddels al staat.
Ik ben moe, drink even wat onder de partytent en dan lopen we snel naar de auto. Ik kleed me om, eet nog wat en overleg met Marianne waar ze me straks op kan halen. Er staat tenslotte 30+ op mijn trainingschema, eigenlijk zelfs 35, dus er moeten nog een aantal kilometers gelopen worden. Ik loop richting het rondje van de zojuist gelopen halve marathon en besluit deze tegen de klok in te lopen. Hierna loop ik langs de provinciale weg richting Beekbergen. Eén lange rechte heuvelachtige weg. Voor de wind. Na ongeveer 9km passeert Marianne me met de auto. Op de eerste parkeerplaats, nabij de grootste waterval van Nederland, wacht Marianne me op. Ik ben nog niet aan mijn aantal kilometers en we spreken af dat zij nog een aantal kilometer doorrijdt. De benen worden zwaarder. Het is duidelijk dat ik niet de 35km ga halen. Als ik Marianne in een zijweg zie staan, ben ik de 32km gepasseerd en besluit op deze weg nog even door te lopen tot de 33km. Zo gauw deze bereikt is, stop ik ook direct. Het is echt genoeg geweest: een halve marathon en de nodige kilometers extra, geen last van de kou, weinig last van de wind. Tevreden stap ik in de auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten