20 van Alphen 2013

Beter dan verwacht

 

De eerste zondag  in maart staat de voorjaarsklassieker onder de hardloopwedstirjden op de hardloopkalender: de 20 van Alphen. Ik loop vandaag de 20km in voorbereiding op de marathon, maar voor mijn dochter Lichelle is het een bijzondere dag. Zij gaat voor het eerst de 10km lopen.

 

Om kwart over 12 vertrekken we richting hardloopmaatje Corine. Na een hele zware periode en verdrietige week zet ze samen met René toch maar de deuren open om ons te ontvangen en als startpunt te dienen. Als we bij hen binnenkomen, zijn de voorbereidingen bij de aanwezigen al in volle gang. We zijn zo te zien de laatsten. De huiskamer en de uitbouw zijn in gebruik als kleedkamer. Ik kleed me snel om en maak me startklaar. Hierna zet Lydia ons (Ellemieke, Ingrid, Ben, Olja, Monique, Corine, Lichelle en mij) op de foto. Zowel Ronald als Lydia lopen niet mee, maar zullen we deze dag regelmatig langs het parcours ontmoeten.

De andere loopmaatjes zijn om verschillende redenen niet aanwezig. Marianne staat al vanaf 11.00 uur 50 meter voor de finish een hek te bewaken. Jeroen is met Tom de traditie in ere aan het houden (5km-loop). Frank, Ceriel, Michel en Nathalie bereiden zich op een andere plaats voor. Rosan moedigt haar loopgroep en ons aan langs het parcours.

 

Om 13.00 uur vertrekken we richting de start en onderweg wordt al snel duidelijk dat een aantal van ons een sanitaire stop nodig hebben voordat ze kunnen starten. Alle Hens wordt bezocht waarna we richting de start lopen. Nabij het stadhuis gaat ieder zijn eigen gang. Ben loopt het stadhuis nog even in. Ik heb ook een sanitaire stop nodig en sluit me aan in één van de rijen die voor de 10 mobiele toiletten staan opgesteld. De overigen gaan al richting het startvak. We spreken af elkaar daar te ontmoeten.

 

Na mijn sanitaire stop begeef ik mij naar het startvak. Daar aangekomen moet ik kiezen tussen links of rechts. Tsja.....voor welke kant zullen mijn loopmaatjes, die in geen velden of wegen te bekennen zijn, gekozen hebben. Ik zie Michel aan de rechterzijde staan en sluit me bij hem aan.

 

Ongeveer vijf minuten later klinkt het startschot en mogen we vertrekken. Het loopt gelukkig al snel door. Langs het eerste deel van het parcours staat veel publiek. De eerste bocht gaat naar rechts en dan lopen we de Julianbrug op. Ronald en Lydia staan in de bocht aan te moedigen. Leuk!! Aangezien mijn voorbereiding verre van optimaal is, heb ik besloten om met de pacer van 1.50 mee te lopen. Als ik rond die tijd kan eindigen, een evenaring van mijn tijd van vorig jaar , zou ik daar heel tevreden mee zijn. Op de Julianbrug haal ik de pacer in met zijn twee balonnetjes waarop de tijd staat vermeld. We lopen in een snel tempo de brug af. Ik zie Ingrid in een soepele tred voor me lopen. Als we op de Oranje Nassausingel lopen haal ik Ingrid in. Even later loop ik ook Ellemieke en Corine in.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat we nog steeds te snel lopen. We lopen een gemiddeld tempo van 5 minuut per kilometer. Met een dergelijk tempo kom je uit op 1.45 en ik vraag me dan ook af of de pacer de balonnen van 1.45 in wil halen. Nabij de atletiekbaan slaan we rechtsaf de van Boetzelaerstraat in. Het is er druk, maar ik proef minder sfeer dan de voorgaande jaren. Ik ga naast de pacer lopen waarna hij me vraagt of ik met hem meeloop. Hij geeft aan dat hij in een sneller tempo is gaan lopen, omdat hij het idee had dat niemand met hem meeliep. Ik deel hem mee dat er nabij de Julianbrug een behoorlijke groep achter hem liep, maar zij het tempo niet konden volgen. Jos besluit om het tempo te verlagen en als de voor de tweede keer de startlijn passeren, zijn er al enkele deelnemers aangesloten. We lopen nu richting de Albert Schweizerbrug. Altijd een moeilijk stukje vals plat, maar dit keer loop ik dit deel vrij eenvoudig en zonder echt verhoogde hartslag de brug op. Zal dat toch al die heuveltraining in de sportschool zijn? Langs dit deel staan Rosan en Elsbeth de AAV-ers flink aan te moedigen. Een voorbeeld voor de andere toeschouwers. Op de brug rijdt Ronald me voorbij die een ander loopmaatje aan het aanmoedigen is.

 

Onderaan de brug draaien we de Burgemeester Bruinslotsingel op die we in het laatste deel van de wedstrijd nog een keer zullen moeten betreden. Waarschijnlijk dan vermoeider dan nu. Opnieuw staan Rosan en Elsbeth langs het parcours. Zij zullen een flinke sprint op de fiets hebben moeten maken om nu al weer hier te staan. Opnieuw klinken luide aanmoedigingen over de weg.

In de bocht bij de Ridderhof is het altijd gezellig druk en lopen we de President Kennedylaan op. Nabij het 8km-punt haal ik Jasper van Heusden in. Ook hij is aan het trainen om naar de top van Alpe d'Huez te klimmen. In de meivakantie gaat hij zijn uitdaging aan met een groot aantal vrienden en halen hierbij geld op voor het Hospicehuis in Nieuwkoop. Hij is ziek geweest en deelt dan ook mee dat dit goed te merken is. Even later kom ik Olja tegen. Ook zij lijkt het zwaar te hebben. De normale soepele tred lijkt nu op een zware loop.

We volgen de weg en lopen daardoor automatisch voor de tweede keer de Oranje Nassausingel op richting het Aarkanaal. Het wordt drukker op het parcours en het valt op dat veel deelnemers links blijven lopen en niet opzij willen/gaan als je wilt passeren. Ik besluit op de meest drukke punten me achter pacer Jos te verschuilen. Voor een pacer maken ze namelijk wel ruimte (of hij zet meer door dan mij) en dus kunnen we in een tempo dat iets sneller is dan het gemiddelde dat we moeten lopen de route vervolgen.

Als we het Aarkanaal zijn overgestoken en de parallelweg langs de Oostkanaalweg oplopen haal ik Monique in. Ik loop iets voor de pacer waardoor ik even naast haar kan lopen. Ze heeft last van haar knie, maar verder loopt het goed en houdt ze haar eigen tempo aan. Op het allerlaatste moment zie ik dat Lydia langs de kant staat om mij op de gevoelige plaat te zetten. En Lydia is weer verbaasd als zij constateert dat Monique vlak bij mij loopt. Oeps....te laat om ook haar op de foto te zetten.
 

We lopen richting het 10km-punt en nog steeds voelen de benen goed. Mijn voet protesteert gelukkig niet. Dat zal wel door de pijnstiller komen die ik ingenomen heb. Als ik eerlijk ben, is dat natuurlijk niet echt verantwoord.  De 10km passeren we in 0.53.24. We lopen iets voor op ons schema en dus besluit de pacer om ons even kort de tijd te geven om te drinken. Ik neem het bekertje drinken aan en wandel door waarna ik weer snel in mijn tempo probeer te komen. Iets rustiger waardoor ik me voor de afslag naar Aarlanderveen weer in laat halen door de groep. We zijn inmiddels dan al over de helft van de afstand, lopen richting richting Ter Aar, nemen de grote bocht om de rotonde, lopen de Zeegerbrug (waar een aantal bekenden staan aan moedigen) en nemen dan de draai onder de brug door om op de Westkanaalweg uit te komen. In tegenstelling tot veel lopers vind ik dit deel van ongeveer een kilolmeter een moeilijk stuk om te lopen: geen publiek, vaak tegenwind (alhoewel dit nu wel meeviel). We nemen de bocht en lopen de Burgemeester Bruinslotsingel. Langs dit gedeelte kom je weer enthousiaste toeschouwers tegen en dat loopt toch beter.
Samen met pacer Jos en nog een deelnemer lopen we voorop. We hebben nog genoeg over om gezellig met elkaar te praten. Op zich kan ik dus wel sneller, maar ik twijfel of ik dat wel moet doen. Wellicht belast ik mijn voet dan te veel.
Een klein groepje kan ons volgen. Jos probeert degenen die we inhalen te motiveren om mee te lopen. De één lukt het wel, de ander probeert het wel maar moet dan toch opgeven.
We lopen langs de midgetgolfbaan richting de Ridderhof. Daar draaien we de President Kennedylaan op om via een kleine lus het 15km-punt te passeren en de Burgemeester Bruinslotsingel weer op te lopen. Een raar stukje parcours die het tempo eruit haalt. Als ze daar iets aan zouden kunnen veranderen, zou dat fijn zijn.
Ik ben inmiddels vooruit gelopen op de groep, neem mijn bekertje energydrank en neem achteromkijkend de tijd om deze leeg te drinken. Pacer Jos loopt voor op zijn schema en neemt ook de tijd om te drinken. Als ik inmiddels de Burgemeester Bruinslotsingel ben opgelopen kijk ik nogmaal achterom en zie de groep nog steeds wandelen. Op dat moment besluit ik om toch in mijn eigen tempo door te gaan lopen en de groep achter mij te laten. Voor de drankpost heb ik een gelletje ingenomen, voel dat ik weer wat meer kracht krijg en loop in mijn 10km-tempo richting het keerpunt voorbij het BP-benzinestation. De laatste 5km zijn voor de meeste deelnemers vaak de zwaarste, het tempo zakt. En dan geeft het een boost als je de één na de ander in kan halen. Ik kan nog versnellen tot het keerpunt en zie aan de overkant van de weg de groep die op 1.45 loopt. Inhalen zit er niet in, maar het dringt wel tot me door dat ik sneller kan lopen dan vorig jaar.
Als ik het keerpunt heb genomen en op de terugweg ben naar de President Kennedylaan zie ik aan de andere kant van de weg eerst Monique en dan Ingrid niet ver achter elkaar mij volgen. De afstand tussen ons drie is maar een paar minuten. Ik kan mijn tempo vasthouden en dat verbaasd me. Mijn basisconditie is door het gebrek aan intervaltraining toch niet zo slecht als ik gedacht had, maar hoe zou het zijn geweest als ik die trainingen wel had kunnen volgen. Maar niet over nadenken en lekker lopen richting de finish. Nabij de Ridderhof draaien we de President Kennedylaan op. Mijn schoonouders staan me daar aan te moedigen. Leuk dat ze er ook bij zijn.
De vorige twee edities had ik het op dit deel van de route moeilijk. Je weet dat je in de buurt van de finish komt, maar de weg loopt door in de Oranje Nassausingel en moet je volgen tot de van Boetzelaerstraat en dat is lang als je vermoeid bent. Maar dit keer is van die vermoeidheid niet veel te merken en voordat ik weet loop ik al in de bocht bij Nieuwe Sloot waar de brandweer altijd paraat staat. Op de Oranje Nassausingel haal ik veel deelnemers in. Ik zie rode gezichten, blazende en hijgende deelnemers, schokkende lopers en de enkeling voor wie het echt te zwaar is gaat wandelen. Op dat stukje mag het nog, want als je eenmaal in de van Boetzelaerstraat bent dan wandel je niet meer. Hier staan zoveel toeschouwers dat je dat jezelf niet toestaat. Als ik die straat inloop, staan er veel mensen te kijken maar evenals bij de eerste doorkomst ervaar ik toch niet de sfeer van vorige jaren. Ook de aanmoedigingen zijn minder. Misschien komt dat wel omdat ik nu meer voorop loop dan de voorgaande twee jaren. Toch ben je voor je gevoel, door het grote aantal toeschouwers langs de kant, deze straat snel doorgelopen. Nabij de Aarhof wordt het nog drukker, gezellig druk. Inmiddels ben ik de laatste 500 meter ingelopen en vervolg ik de route door de Pieter Doelmanstraat richting de Castellumstraat. Ook het vaak door vermoeidheid moeilijke klimmetje van de Alpense brug valt me niet zwaar. Wat een heerlijk gevoel om zo je laatste kilomter te kunnen lopen. De finish is in zicht en ik weet dat bij het bordje van de laatste 50 meter een aantal bekenden zullen staan. Ze moedigen me die laatste meters aan en ik kan zelfs nog een versnellinkje plaatsen om in een tijd van 1.45.38 de finish te passeren en dat is ruim sneller dan mijn 1.49 van vorig jaar. Ik had dit echt niet verwacht en ben dan ook zeer tevreden. Het ging beter dan verwacht.....

20 van Alphen 2013 | Uitslag Hans Zevenhoven

Achter de finish staat, zoals altijd, Gerwin Vos zijn lopers op te wachten. Hij heeft zelf ook meegelopen in een hele snelle tijd. Ik vertel even kort hoe het is gegaan, zie dan pacer Jos bijna alleen over de finish komen in een tijd die onder de 1.50 ligt, loop naar hem toe en bedank hem. Ik heb dan wel zelf moeten lopen, maar het is toch wel heerlijk om met iemand mee te lopen die het tempo voor je aangeeft.
Op de plek waar ik dan sta, ruim achter de finish, mag ik niet blijven staan. Ik moet bij de rotonde wachten op mijn andere loopmaatjes. Jammer, want ik wil ze eigenlijk nog aanmoedigen in hun laatste meters. Nabij de rotonde wordt de medaille uitgereikt. Het gebeurt wel bij meer wedstrijden: je krijgt deze in je handen gedrukt. Dan heb ik toch liever zoals ze het doen bij de marathons en ook bij de Midwintermarathon in Apeldoorn: je krijgt de medaille echt omgehangen. Het is misschien gek, maar toch voelt dat meer als een beloning.
Inmiddels is Monique ook gefinisht in een mooie tijd en is het wachten op Ingrid, Ellemieke en Corine. Ik krijg het koud en besluit toch maar naar het 50m-punt voor de finish te lopen, want daar kan ik wel iets warms aan doen. Totdat ik me besef dat ik beloofd heb om de laatste van ons groepje op te halen. Ingrid is inmiddels al over de finish. Wie zal de laatste zijn? Ik vraag snel aan Lichelle hoe zij gelopen heeft, lever snel mijn medaille in, loop op een sukkeldrafje langs de toeschouwers en zie in de van Boetzelaerstraat Corine en Ellemieke aankomen. Ellemieke heeft pijn, het is zwaar maar toont karakter en zet door. Een toppertje!!! Ik weet hoe het voelt om er doorheen te zitten. Tijdens de midwintermarathon heb ik ook af moeten zien. We lopen met z'n drieën door. Ik haak af bij het 50m-punt en samen bereiken ze de finish.

Nu heb ik even meer tijd om te vragen hoe het met Lichelle is gegaan. Met haas en loopmaatje Jeroen heeft ze een tijd van iets boven het uur gelopen. Sneller dan de eerste 10km die haar moeder gelopen heeft. Missie geslaagd met dank aan Jeroen.

De 20 van Alphen zit er weer op. We moeten weer een jaartje wachten op deze mooie loop.
Volgens traditie maken we nog een groepsfoto met medaille. Lichelle en ik lopen nog mee met Corine, drinken nog wat bij haar thuis en genieten van de heerlijke bitterballen. Corine en René: dank je wel. Ook die traditie mogen we er bij de 20 van Alphen inhouden.