Hoogtestage

Lopen in de sneeuw en op hoogte

Het is voorjaarsvakantie. Op het allerlaatste moment hebben we besloten om op wintersport te gaan. We verblijven in Nauders. Een sneeuwzekere wintersportplaats op ongeveer 1400m hoogte. Onze accomodatie ligt nabij de Reschenpas en de Italiaanse grens.

 

We rijden voor het eerst op zondag naar de wintersport. Geen vrachtverkeer, geen file. We komen dan ook voor de middag aan bij de skilift die ons de berg op zal brengen. We huren ski's en schaffen de skipas aan. Een uur na aankomst staan we boven op de berg en beginnen we aan onze eerste afdaling. Na een middagje skiën en inkopen gedaan te hebben bij de supermarkt arriveren we bij ons appartement dat er schitterend uitziet. Als de spullen op zijn plek staan, besluit ik om nog even te gaan hardlopen. Normaal gesproken ben ik de eerste dag uitgeblust, maar nu heb ik er nog energie voor. Ons appartement ligt in Führmannsloch, net buiten Nauders. Langs het appartement ligt een langlaufloipe die doorloopt tot over de Italiaanse grens. Ik besluit om richting het dorp te lopen, deels over de langlaufloipe en over de wandelweg. Het is 17.45 uur en nog licht. Het eerste deel van de route is voornamelijk bergafwaarts. Na ongeveer 1,5km kom ik bij de skilift aan en loop door richting Nauders. In het dorp loop ik een rondje en gaat het voornamelijk bergopwaarts richting Schloss Nauders waarna ik een klein stukje afdaal en dezelfde route als de heenweg voel. Inmiddels is het donker geworden. De sterren staan aan de hemel en het is helder vriezend weer. De Alte Strasse is de Romeinse wandelweg, nu besneeuwd en verlicht, die ons naar Italië voert. Het gaat nu bergopwaarts. Niet zo steil, maar het is goed in de benen te voelen. Ik moet nog voordat ik bij de skilift ben even wandelen. De benen houden het wel uit, maar ik heb het moeilijk met mijn ademhaling. Ik kijk omhoog en zie dat ze op de berg druk bezig zijn om de pistes te prepareren. Na de skilift loop ik richting het appartement, nog steeds bergopwaarts. De grens met Italië ligt tenslotte op ruim 1500m hoogte. Ik loop met kleine pasjes en het is nu goed uitkijken waar ik loop. Dit deel van de route is niet meer verlicht. Ik heb mijn bij de tweede deelnemersbijeenkomst gekochte Alpe d'HuZespet op met.......een ingebouwd lampje in de klep van de pet. Het geeft voldoende licht om te zien waar je loopt. De loipe is zojuist geprepareerd, mooi vlak maar nog net niet hard genoeg bevroren, waardoor ik wegzak in de sneeuw en flink kracht moet zetten. Voor mijn pijnlijke voet is de zachte besneeuwde ondergrond goed, maar mijn ademhaling wordt zwaar en ik moet weer wandelen. Ik besef me dat het niet alleen de omhooggaande route is die mijn ademhaling zwaar maakt, maar ook de grotere hoogte waarop ik aan het hardlopen ben. Dit vraagt toch meer van je lijf. En ook daar zal ik op Alpe d'HuZes mee te maken hebben. Hierna is het nog een kilometer naar het appartement waar Marianne inmiddels bezig is om het eten klaar te maken en Lichelle aan het Skypen is met Esmee die thuisgebleven is. De eerste hardloopkilometers in Oostenrijk zitten erop: 7,69km.

De volgende dag moet ik na een dag skiën meer mijn best doen om de hardloopschoenen aan te doen. Mijn benen zijn moe, maar toch besluit ik om te gaan lopen. Dit keer richting Italïe. Het eerste deel gaat over de langlaufloipe glooiend omhoog waarna ik nabij de grens de Reschenstrass moet volgen. Een drukke route o.a. met vrachtverkeer. Je loopt hier gevoelsmatig niet veilig en na het passeren van de grens zoek ik een goede plek om over te steken. Ik loop nu in Italië en volg aan de andere kant van de weg de langlaufloipe. Het loopt nu alleen maar omhoog. De ademhaling is, evenals gisteren zwaar. De loipe is hard gevroren waardoor het een combinatie wordt van een zachte ondergrond (goed voor de voet) met een verharde laag (zet goed af). Na ongeveer 3,5km besluit ik om te stappen, rek mijn benen even en loop dan terug. Oh....heerlijk....bergafwaarts. Ik probeer zoveel mogelijk de loipe te volgen, passeer de grens achter de pizzeria om, steek de Reschenstrasse over en vervolg het laatste stuk weer over het lichtglooiende langlaufloipe richting het appartement. Vandaag heb ik 5,68km gelopen.

Twee dagen later, op de voorlaatste dag in Oostenrijk, besluit ik om na ruim 30km skiën nog een keer te gaan hardlopen. Dit keer weer richting Nauders. Ik volg dezelfde route als de eerste dag. Het lopen gaat goed. Mijn voet laat me gelukkig niet in de steek. Aan de ademhaling is te merken dat ik aan de hoogte gewend raak. Deze is niet zo zwaar meer. Na de skilift volg ik de Alte Strasse. Dit is ook afdaling 23 tot in het dorp. Ik besluit om deze te volgen en eindig uiteindelijk bij de ijsbaan.
In Nauders besluit ik om naar het einde....of is het nu het begin.....van het dorp te lopen. Een flinke klim omhoog en dan loopt het iets bergafwaarts. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik al aan de 4km zit. Ik ben bij appartement Padoeller. Hier hebben we enkele jaren geleden overnacht. Ik besluit niet verder te lopen, maar het trottoir langs de Reschenstrasse te volgen tot de splitsing. Het gaat nu weer bergopwaarts. Op het trottoir lopen valt tegen. Op stukken ligt geen sneeuw, op andere stukken is het glad door een dun laagje ijs. Ik besluit dan ook op de weg te lopen en op het trottoir te wandelen als er tegemoetkomende verkeer aankomt. Na ongeveer een kilometer ben ik weer terug waar afdaling 23 eindigt. Ik loop nog een klein stukje door en volg evenwijdig aan de afdaling de route omhoog. Het is steil en op de helft van de heuvel moet ik dan ook even wandelen. Het is inmiddels donker geworden, maar op de verlichte Alte Strasse is dat geen probleem. Ik kom een aantal mensen tegen: de één is zijn hond aan het uitlaten, een aantal komen terug van de apres-ski. Nabij de lift moet ik weer even wandelen en dan is het de laatste 1,5km naar Führmannsloch. Mijn petje met ingebouwde verlichting doet zijn werk weer. Een uur na mijn start en 8,34km verder trek ik mijn hardloopschoenen uit in het appartement. De laatste hardloopkilometers van deze vakantie. Mijn hoogtestage zit erop. Morgen nog een paar uurtjes skiën en dan weer naar huis.

Aankondiging actie KBS De Rietkraag

Sponsorloop

Op 28 maart a.s. vieren we op de school waar ik werk, KBS De Rietkraag in Nieuwkoop, Pasen. Het Paasfeest staat altijd in het teken voor 'iets over hebben voor een ander'. Ieder jaar een nieuw doel en een andere activiteit. Dit keer is een deel van de opbrenst voor mijn actie voor Alpe d'HuZes. Tevens doen we een donatie aan een groepje ouders die in de meivakakantie Alpe d'Huez gaan beklimmen (buiten de drukte om) voor hun goede doel: het Hospicehuis in Nieuwkoop.

Het programma
Het programma ziet er als volgt uit:
* Onderbouw: 13.15 - 14.00 uur
   In kleine groepen, de andere kinderen moedigen aan. Daarna terug naar de eigen groep.
* Bovenbouw: 14.00 - 15.00 uur
   In kleine groepen, de andere kinderen moedigen aan.

Tijdschema
13.10 uur     Onderbouw (groep 1 t/m 4) staat
                       klaar op het veld.
13.15 uur     Groepen 4
13.25 uur     Wisselen
13.30 uur     Groepen 3
13.35 uur     Wisselen
13.40 uur     Groep 1/2c en 1/2d
13.45 uur     Wisselen
13.50 uur     Groep 1/2a en 1/2b
13.55 uur     Onderbouw terug naar de klas.

14.00 uur     Bovenbouw (groep 5 t/m 8) staat   
                       klaar op het veld.
14.10 uur     Groepen 5
14.20 uur     Groepen 6
14.30 uur     Groepen 7
14.40 uur     Groepen 8
14.50 uur     Bovenbouw terug naar de klas.

Beschermen tegen de kou

Halve marathon Eerbeek

Het is zondag 24 maart. De afgelopen week is het het koud, ijskoud. De lente wil maar niet op gang komen. Voor deze dag hebben ze een gevoelstemperatuur voorspeld die ver onder nul ligt. Mijn trainingsschema geeft voor dit weekend voor de twee keer een afstand van meer dan 30km aan.

Gisteren ben ik lang aan het dubben geweest wat ik zal doen: wel/niet lopen? Aangezien ik al te weinig trainingskilometers heb gemaakt vanwege mijn blessure besluit ik om wel te gaan lopen, maar niet in ons mooie polderlandschap. Op de Facebookpagina van Alpe d'HuZesrunners zie ik dat er voor zondag de Lenteloop in Eerbeek staat gepland. Niet naast de deur, maar deze halve marathon gaat voor het grootste deel wel door het bos.

 

Vroeg uit bed om op tijd in Eerbeek te zijn. Marianne heeft besloten om mee te gaan doen en tijdens mijn halve marathon te gaan wandelen. Het is onderweg gelukkig niet druk waardoor ik op tijd mijn startbewijs heb. De start en finish is op een parkeerterrein achter een restaurant, uit de wind. Het zonnetje doet zijn best waardoor het lekker aanvoelt. De vraag is en blijft wat ik aan zal doen. Zo in de luwte blijk ik te veel aan te hebben, maar als ik nog even naar mijn auto loop en vol op de wind terecht komt, weet ik dat ik voldoende kleding aan moet  houden.

 

Het aantal deelnemers is niet zo groot, te vergelijken met de halve marathon van Nieuwkoop. Als het startschot klinkt, komt het deelnemersveld snel op gang. Ik sta nagenoeg achteraan. De route loopt direct het bos in. De angstgedachte schiet door mijn hoofd dat ik me niet goed heb geïnformeerd en dit een bosloop is. Na ongeveer 500 meter lucht het op als we het fietspad op gaan tussen de provinciale weg en het bos. Het is een smal fietspad en ik moet een aantal keer door het gras lopen om mijn voorgangers in te halen. Er wordt hard gelopen. Het grootste deel van het deelnemersveld is na een kilometer al in de verte. We lopen tegen de wind in, maar de kou valt mee. De wolken hebben het gewonnen van de zon. Ik besluit om op mijn marathontempo te gaan lopen. Als ik dat al tegen de wind vol kan houden, zou dat al mooi zijn. Het fietspad volgen we ongeveer twee kilometer waarna we rechtsaf slaan richting het bos. We komen op een open vlakte waar de stevige wind ons van de linkerkant lastig valt. Door een aantal korte bochten wijkt de route langzaam tegen de wind in. Ik kan mijn tempo vasthouden. Tenminste dat denk en hoop ik. Voor de zoveelste keer valt mijn GPS uit en moet ik op mijn gevoel lopen. Op zich niets mis mee. Na ongeveer 4km lopen we het bos in. Het is direct te merken. Als ik het kaartje nog goed in mijn hoofd heb, lopen we in het bos alleen maar lange rechte stukken met een vreemd rondje op het eind.

 

Na zo'n twee kilometer in bos kom ik tot de conclusie dat het parcours hier behoorlijk heuvelachtig is. Daar had ik eerlijk gezegd geen rekening mee gehouden en was ook niet in mijn snelle verkenning van de internetsite opgevallen. Een niet verwachte maar welkome extra heuveltraining voor Alpe d'HuZes. Het is goed te merken dat ik vorige week een flinke heuveltraining heb gedaan. Heuvelop voelen de benen zwaar, soms heel zwaar. En toch loop ik krachtig de heuvels op. Er zit power in de benen. De heuveltrainingen en de krachttraining blijken toch zijn voordeel te hebben. Het grootste deel van de halve marathon loop ik alleen. Ik word niet ingehaald en haal niemand in. Ik krijg het warm. Het is ook bijna windstil in grote delen van het bos. Op grotere open vlaktes is het winderig en fris. Ben blij dat ik drinken meegenomen heb, want de twee waterposten zijn te weinig.

 

Als ik op het lange rechte stuk naar het extra rondje ben, zie ik Marianne die een stukje met me mee rent. Ze geeft aan dat ik een extra ronde moet lopen aan het einde van de weg. Ik loop in een lekker tempo door. Nog steeds in gedachte dat ik op mijn marathontempo loop. Ook dit deel van de route is heuvelachtig.

Als het parcours vlakker wordt, komen van links behoorlijk wat deelnemers aanlopen. Ik word allerter aangezien ergens op de route linksaf geslagen moet worden. De vraag is alleen: waar? Voor het eerst sinds de eerste kilometers haal ik deelnemers in. Het zijn niet zozeer die van de halve marathon, maar na ons zijn er nog diverse afstanden gestart. De benen voelen zwaar en ik voel de krachten wegvloeien. Mijn ademhaling wordt zwaarder. Ik besluit een gelletje te nemen. Eentje van Powerbar waarvan ik weet dat deze met water moet worden weggespoeld. Nog voordat ik het tubetje in mijn mond stop valt het nodige er al uit. Mijn windjack is een plakkerig druppelparadijs en besluit dan ook om even de rust te nemen en te gaan wandelen. Tubetje leeg....met water wegspoelen....en de pas er weer in. Een iets rustiger tempo, maar als ik in de verte de parcourswachter met het bord voor het extra rondje zie, heb ik de pas er al weer aardig in. Het rondje gaat en door Landalpark Coldenhove heen. Ik loop er verlaten. Geen deelnemer te zien. Pas als ik het rondje bijna gelopen heb, zie ik in de verte een tweetal deelnemers waarvan ik zie dat ze het moeilijk hebben. De pas zit er niet meer in. Ik trek me hier aan op en kan zelfs nog versnellen. Het gelletjes doet zijn werk. Voordat ik het weet, ben ik weer bij de parcourswachter die me nu rechtsaf stuurt. Het zanderige, maar nu hardgeworden, bospad op. Ik voel nu mijn voet opspelen, maar het is gelukkig niet zo ver meer. Na ongeveer een kilometer ga ik linksaf het bospad af en loop richting de finish waar Marianne inmiddels al staat.

 

Ik ben moe, drink even wat onder de partytent en dan lopen we snel naar de auto. Ik kleed me om, eet nog wat en overleg met Marianne waar ze me straks op kan halen. Er staat tenslotte 30+ op mijn trainingschema, eigenlijk zelfs 35, dus er moeten nog een aantal kilometers gelopen worden. Ik loop richting het rondje van de zojuist gelopen halve marathon en besluit deze tegen de klok in te lopen. Hierna loop ik langs de provinciale weg richting Beekbergen. Eén lange rechte heuvelachtige weg. Voor de wind. Na ongeveer 9km passeert Marianne me met de auto. Op de eerste parkeerplaats, nabij de grootste waterval van Nederland, wacht Marianne me op. Ik ben nog niet aan mijn aantal kilometers en we spreken af dat zij nog een aantal kilometer doorrijdt. De benen worden zwaarder. Het is duidelijk dat ik niet de 35km ga halen. Als ik Marianne in een zijweg zie staan, ben ik de 32km gepasseerd en besluit op deze weg nog even door te lopen tot de 33km. Zo gauw deze bereikt is, stop ik ook direct. Het is echt genoeg geweest: een halve marathon en de nodige kilometers extra, geen last van de kou, weinig last van de wind. Tevreden stap ik in de auto.

Gezamenlijke training Alpe d'HuZes

Er is nog veel te doen.

 

Zondag 17 maart: de wekker gaat af om kwart over zes. Vandaag vroeg eruit om op tijd aanwezig te zijn op de gezamenlijke training van de Alpe d'HuZesrunners. De tweede training in de Drunense duinen heb ik overgeslagen. Tijdens de derde training liep ik de halve marathon van Egmond.

Om even voor half 8 rijd ik weg naar Beek-Ubbergen. Dit ligt onder de rook van Nijmegen nabij de Duitse grens. Het is rustig op de weg en ik arriveer op tijd in hotel 't Spijker.

 

Om even over negen heet Arman ons van harte welkom en geeft het woord en de regie vandaag over aan Roel. Hij heeft vandaag het parcours uitgestippeld: 3 verschillende ronden met pauze in 't Spijker tussendoor om zodoende een beetje het gevoel te krijgen van hetgeen ons op 5 of 6 juni te wachten staat. Er zijn ook wandelaars aanwezig die vandaag hun eigen programma hebben. Toch zullen we elkaar na iedere ronde weer ontmoeten.

 

Al snel staan we buiten en lopen we met de gehele groep op weg naar ons eerste trainingsrondje. Het inlopen gaat door het bos over heuvelachtig terrein. Saamhorigheid staat voorop. Dus loop je voorop dan is het na verloop van tijd 'stofzuigen' en de laatste loper(s) weer ophalen. Na ongeveer 2,5 à 3km komen we aan bij onze eerste echt heuvel die we deze dag moeten nemen: de Oude Holleweg. We komen vanuit het bos op de helft van de heuvel aan. Naar rechts kijk je omhoog, naar links kijk je naar beneden. Beide kanten op is het steil. Gezamenlijk lopen we naar beneden en dan start de eerste beklimming. Roel geeft ons nog mee dat de beklimming 500 meter lang is en het stijgingspercentage zo'n 10% bedraagt. Een redelijke vergelijking met Alpe d'Huez is te maken. Ik loop samen met Geert naar boven. Als we bij het punt zijn aangekomen waar we enkele minuten het bos uitkwamen, voel ik dat mijn hartslag al aardig is opgelopen. Dat is ook te zien op mijn horloge. Ik had me voorgenomen om niet te snel te vertrekken, maar het tempo dat ik nu loop, is eigenlijk al te hoog. Niet veel later moet ik op 2/3 deel van de heuvel opgeven. Ik wandel naar boven. Geert loopt van me weg, maar zie en hoor ik boven op de heuvel nog harder hijgen dan ik. We lopen samen naar de plek waar we weer afdalen: een mooie route door het bos.

Het bos uitkomend weer naar beneden en de tweede beklimming gaat van start. Geleerd van de eerste keer start ik rustiger. Dat voelt en loopt ook beter. Ik heb het warm en besluit mijn jas uit te doen. Iets wat ik maar sporadisch doe. Het zonnetje laat zich inmiddels zo af en toe even zien. Maar als ik op 2/3 deel ben, moet ik het weer opgeven. Ik voel het nu vooral in mijn benen. Met name de bovenbenen. Er valt nog veel te doen de komende maanden. Geert houdt het wederom langer vol. Gezamenlijk lopen we de route door het bos waar we menig wandelaar met of zonder hond tegenkomen. Iedereen is vriendelijk en groet elkaar. De derde beklimming loop ik nog rustiger omhoog en.....eindelijk haal ik die 500 meter omhoog in één keer. Wederom loop ik samen met Geert naar de start van de bosroute. Dennis zet ons op de gevoelige plaat. Lachend nog wel. Als hij dat een rondje eerder had gedaan, had er onder de foto 'afzien' kunnen staan. Het mooie van zo'n klein rondje is dat je de groep regelmatig tegenkomt en ziet dat jij niet de enige bent die het moeilijk heeft. Je moedigt elkaar aan met woord of gebaar. Er zijn ook runners die het ogenschijnlijk weinig moeite kost om deze hindernis te nemen. De vierde keer loop ik beter omhoog. Vermoeiend, pijn in de benen, maar toch maar weer gehaald. Als we voor de vijfde keer omhoog gelopen zijn, wachten we degenen die achter ons lopen op en lopen gezamenlijk naar onze ontmoetingsplaats terug. De snelleren onder ons zijn inmiddels al vooruit gelopen. Dat voelt eerlijk gezegd niet als saamhorigheid.

 

Pauze.....welkome rust......verdiend. Tijd om iets te eten. Als ik lange afstanden aan het hardlopen ben, neem ik meestal een gelletje in. Maar de training van vandaag is een mooi moment om te experimenteren. Ik neem krentenbrood en een bakje koffie. We zien wel of het goed valt. Even gezellig met elkaar een praatje en dan op weg naar de tweede ronde van vandaag. Roel deelt ons 'mee dat we eerst zo'n 4km moeten lopen, voordat we op de juiste trainingsplaats zijn aangekomen. Dit keer slaan we vanuit het hotel linksaf en de route gaat al vrij snel omhoog. Ik kan het aardig volgen. Op 2/3 deel van de heuvel nemen we een steile trap naar beneden en komen daar een aanduidingsbord tegen die laat zien dat we in het grensgebied lopen. We blijven in Nederland en lopen door het heuvelachtige bosgebied over soms modderige en glibberige paden naar onze tweede trainingsheuvel: de Duivelsberg. Wat later heb ik begrepen dat dit een onderdeel is van het Pieterpad. We lopen met elkaar de berg op. Geen verhard pad, maar een glibberig steil pad omhoog. Al snel ben ik geen runner, maar een wandelaar. De rust lijkt me niet goed gedaan te hebben. Mijn bovenbenen voelen zwaar, doen zelfs pijn als ik omhoog loop. Het laatste deel probeer ik weer rennend....nou ja.....sukkelend omhoog te gaan, de steile trap op naar de top waar je een schitterend uitzicht hebt op de omgeving. Er wordt een groepsfoto gemaakt. Het valt me op dat de groep van samenstelling is veranderd. Er zijn een aantal runners afgehaakt, een aantal zijn erbij gekomen. Na de groepsfoto lopen we de trap af naar beneden en komen uiteindelijk uit op het pad dat ons zojuist omhoog bracht. Ieder gaat nu in zijn/haar eigen tempo, net als in de eerste trainingsronde, deze duivelse berg beklimmen. Ook nu kom je elkaar onderweg weer tegen, maar de aanmoedigingen zijn niet meer hoorbaar. Wel de zware ademhaling van een aantal die je tegenkomt als ze omhoog lopen. Zo af en toe een duim omhoog, maar de meesten hebben het moeilijk. Het is zwaar. Het is pittig. Naar beneden loopt het op zich wel goed, maar je moet goed opletten op de boomstronken die her en der op het pad naar boven komen. De tweede keer omhoog......ik wil het graag halen......maar ook nu red ik het niet om als runner omhoog te komen. De benen willen niet echt, de ademhaling is zwaar, het hartritme hoog. Toch maar weer wandelen. Het lukt me weer om het laatste deel en de trap naar het uitkijkpunt in redelijk tempo omhoog te lopen. Ik rust uit, hijgend en blijkbaar teken ik ook in mijn gezicht. Armand geeft aan dat ik moet letten op mezelf. Het gaat met name om het ervaren. Nou....die zit....ik heb vandaag ervaren dat ik nog veel te doen heb op weg naar 6 juni. Ik loop weer naar beneden. Het pad wordt glibberiger door al ons getrappel. De derde keer omhoog gaat zoals de tweede keer. Als ik bijna boven ben, komt de groep al weer naar beneden en kan ik met de groep mee teruglopen naar onze ontmoetingsplaats. Ik wil eigenlijk nog die laatste treden omhoog, zodat ik de Duivelsberg drie keer omhoog gelopen ben. Maar het lichaam zegt dat het zo goed is en liever gaat afdalen. We lopen een andere route door het bos terug. Een mooie heuvelachtige route maar o zo zwaar. Ik ben niet de enige, maar zie een groot aantal voor me vrij eenvoudig van me weglopen. Het maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Ik loop in m'n eentje in mijn eigen tempo. Op een aantal plaatsen wachten we op elkaar. Achter mij lopen nog een aantal runners die het rustiger aandoen of  het ook moeilijk hebben. De laatsten worden ontvangen met applaus. Dat voelt als saamhorigheid.

Tijdens één van de wachtpauzes blijkt mijn Runkeeper, in navolging van mijn horloge, gestopt te zijn. Het precieze aantal kilometers van deze ronde kan ik niet echt bepalen. Op zich niet zo'n probleem, maar ik wil vandaag ook mijn trainingskilometers maken voor de marathon: ruim 30km.

 

Onderweg naar onze ontmoetingsplaats heb ik al besloten om de derde ronde niet mee te doen en mijn overtollige kilometers hier in de buurt op vlak terrein te gaan lopen. Noem het maar uitlopen. M.b.v. mijn Runkeerper probeer ik te berekenen hoeveel ik nog moet lopen om aan mijn aantal kilometers te komen, maar het hoofd laat me even in de steek. De totalen bij elkaar optellen gaat niet zo eenvoudig terwijl ik normaal gesproken snel uit mijn hoofd kan rekenen. Ik wil eten en drinken, maar het lukt me niet om iets naar binnen te krijgen. Het lijkt me goed om naar buiten te gaan. Ik neem afscheid van een Armand en een aantal runners en loop naar mijn auto. Het wandelingetje naar mijn auto in de frisse lucht doet me goed. Het zonnetje doet goed zijn best om er een mooie dag van te maken. Bij de auto kleed ik me om en lukt het me om iets te drinken en een gelletje te nemen. Rustig aan mijn herstelloopje doen, mijn marathontrainingskilometers vol maken. Maar waar naar toe? Ik ken het hier niet goed genoeg. Eén ding is zeker. Ik loop het vlakke gedeelte op. Het lijkt me leuk om Duitsland in te lopen, maar weet niet zo goed hoever dat nog weg is. Ik loop Beek-Ubbergen uit en zie het bordje met 'Ooij' erop staan. In de verte zie ik de Waalbrug van Nijmegen en probeer te berekenen hoe lang het rondje zal zijn. Te doen in mijn ogen. Vooral in een heel rustig tempo. De benen zijn zwaar, maar naarmate ik mijn kilometers maak, gaat het lopen beter. Het voelt ook goed. Vanuit Ooij loop ik richting de Waalbrug. Ik kom veel wandelaars tegen. Zal er een wandeltocht zijn? In ieder geval gezellig. Ik loop niet alleen over de route langs de uiterwaarden van de Waal. Een bochtig parcours dat lijkt op de route in de Meije. Je ziet de Waalbrug, maar na elke bocht lijkt de brug weer verder weg te zijn. Het zonnetje heeft zich inmiddels verstopt achter de wolken, de wind neemt toe en het wordt frisser. Tussen kilometer 7 en 8 wandel ik even een stukje om iets te drinken en de benen even rust te geven. Evenals tussen kilometer 9 en 10, maar dan om een gelletje te nemen. Het is me dan duidelijk dat mijn trainingsrondje iets langer zal zijn dan de 12km die ik nog wilde lopen, maar die 3 à 4 kilometer over het fietspad langs de A325 kan ik nog wel hebben. Wel tegen de wind in. Het eerste deel gaat weer omhoog en het lukt me goed om het rustige tempo vast te houden. Hierna gaat het alleen maar naar beneden. Na een kilometer of twee zie ik in de verte het verkeerslicht op de kruising waar ik Beek-Ubbergen in mag lopen. De benen voelen zwaar....mijn voet is nu pijnlijk.....het tempo gaat omlaag.....geen probleem.....ik ben er bijna......nog één bocht naar links......straat uitlopen......en........de auto. Een zware trainingsdag zit er op. Terwijl ik wederom omkleed, besef ik me dat ik vandaag wel een hele prestatie heb geleverd. De 30km training doe ik in de voorbereiding op iedere marathon, maar nu ook nog eens bijna 20km heuveltraining erbij. Een schouderklopje voor mezelf. De kilometers zullen het probleem niet zijn. Het gaat met name om de kracht te vinden om langdurig omhoog te lopen. De keuze voor de sportschool is dus goed geweest. Daar heb ik nog veel te doen......en......na vandaag nog meer spirit gekregen om er tegenaan te gaan.

 

Afterparty 20 van Alphen

Loopschoenen uit - dansschoenen aan

Het ontstaan van de afterparty

Medio oktober komen Rosan v.d. Werf en Ceriel Janssen in een gezellig gesprek tot de conclusie dat het eens tijd zou worden voor een gezellig feest voor de leden van AAV'36. Het feest i.v.m. het 75-jairg jubileum zat nog goed in het geheugen. Deze was gezellig en er werk nog lang over gesproken.

Toen ik op 4 november te horen kreeg dat ik mee mocht gaan doen aan de actie van Alpe d'HuZes op 6 juni 2013 deelde ik dit op Facebook. Rosan was één van de eersten die reageerde op dit bericht met de reactie dat er tijdens de afterparty een link gelegd zou kunnen worden voor de actie van Alpe d'HuZes. Dit is in vogelvlucht het onstaan van de afterparty van de 20 van Alphen.

Ik ben iemand die van organiseren houd. Ook op mijn werk. De link met de werkgroep die de afterparty zou gaan voorbereiden was dan ook snel gemaakt.

Het vervolg

Ceriel en Rosan doen tijdens een etentje het nodige voorwerk. Het geraamte van het feest wordt neergezet en de eerste contacten binnen en buiten de vereniging worden gelegd. Tijdens de eerste bijeenkomst van de werkgroep staat het geraamte van het feest overeind. De werkgroep bestaat naast Rosan, Ceriel en ik zelf uit Ron v.d. Veer e Roy Huwae. In een latere fase sluit Pascalle Brussel zich aan.

Er wordt veel tijd gestoken in de voorbereidingen: de stembanden moeten regelmatig gesmeerd worden door de vele telefoonjtes die gepleegd worden en de maandelijkse overlegmomenten (de laatste tijd wat frequenter), pijn in de vingers van regelmatig overleg via de mail, rode oortjes van het bellen en Whats App staat af en toe roodgloeiend. De grootste zorg is het bekendheid geven aan het gezellige evenement. Alle mogelijkheden worden uit de kast getrokken: posters in het clubgebouw, uitnodigingenn via Facebook en de website, trainers worden benaderd om hun groep enthousiast te maken en te zorgen voor mond-tot-mondreclame.

Langzamerhand druppelen de aanmeldingen binnen en staat de stand uiteindelijk op 70 aanmeldingen.

We maken het gezellig

De voorbereidingen starten om 16.00 uur. Buiten is het koud en regenachtig. Goed weer om er binnen iets moois van te maken. En dat wordt het. Naast de werkgroep zijn ook Margot en Liesbeth aanwezig om de aankleding te regelen. Gert-Jan en Wim hebben gezorgd voor voldoende voorraad en wisselgeld, blindering voor de ramen, een zitje in de gang, statafels om elkaar te onmoeten, een flinke lege ruimte om te dansen, ballonnen worden opgeblazen waarbij de arm- en longspieren worden getraind en kaarsjes om het helemaal gezellig feestelijk en huiselijk aan te kleden. In de gang wordt een tafel ingericht met informatie over mijn actie voor Alpe d'Huzes en een tafel met wijnverkoop waarbij de opbrengst is voor het goede doel. Ruim voor aanvang van het feest zijn we klaar met de voorbereidingen. Het feest kan beginnen.

 

De afterparty

Om 20.00 uur staan we allemaal startklaar om de eerste gasten te ontvangen. De muziek staat aan en dient als baken voor de ontmoetingsplek. Voor ieder die binnenkomt, is er een persoonlijk welkom. Een enkeling is geïnteresseerd in Alpe d'HuZes en mijn actie. Rond 21.30 uur begint het drukker te worden. Er wordt nog niet gedanst, maar de gesprekken aan de statafels en de bar gaan over allerlei onderwerpen. Rosan opent de avond officieel door ieder namens de werkgroep welkom te heten en een aantal mensen in het zonnetje te zetten als dank voor hun hulp tijdens de voorbereidingen of de avond. Al snel worden de eerste dansende leden op de dansvloer gesignaleerd. De dansschoenen zijn inderdaad aangetrokken, de wellicht nog stijve spieren van de 20 van Alphen worden los gedanst. Om aandacht te schenken aan Alpe d'HuZes heb ik een quiz in elkaar gezet waarbij het getal 6 een rol speelt. We spelen het van vroeger bekende tv-spel 'Ren je rot' met 6 vragen aan 6 deelnemers. Na de 6 vragen blijven er twee kandidaten over die een alles beslissende vraag moeten beantwoorden. Ingrid Schouten is de uiteindelijk winnaar, ontvangt een flesje wijn die ze voor het goede doel met opbod probeert te verkopen, maar de aanwezigen zijn al weer volop met elkaar in gesprek. Ook de toespraak van Erik Sarelse waarin hij de organisatoren bedankt en hoopt op een vervolg van een dergelijke avond, komt niet bij iedereen aan. De gezellige onderonsjes vieren de boventoon. De afterparty is, dat is duidelijk, vooral een moment om elkaar te ontmoeten en bij te praten. Al snel vult de dansvloer zich weer met dansende en soepel bewegende leden. Zelfs achter de bar wordt meebeworden op de maat van de muziek. Dansen en praten maakt dorstig. De bar draait op volle toeren met wisselende barbeurten (dat heeft Pascalle toch goed geregeld), maar er is ook ruimte om achter de bar mee te bewegen op de muziek. Ron en Roy zijn bijna de gehele avond achter de bar te vinden en voelen zich daar als een vis in het water. Regelmatig gaan we rond met een hapje waar, zeker later op de avond, gretig gebruik van wordt gemaakt. Gedurende de avond is het voor ons duidelijk dat de avond geslaagd is. Het aantal aanwezigen blijft achter bij het aantal aanmeldingen, maar dat is van latere zorg. Iets voor de evaluatie. Nu vooral genieten van en met elkaar. En dat doen we. De muziek draait op volle toeren, de dansvloer blijft goed gevuld, gesprekken worden op gang gehouden. Helaas komen aan alle mooie dingen een eind. Zo ook aan deze gezellige avond. Maar niet voordat de grande finale is ingezet met de dan nog aanwezigen. Pum Pum van Trafasie geeft een gezellige boost: alle aanwezigen op de dansvloer, dienbladen die als slag- en ritme-instrument dienen, een kleine polonaise, limbodansen onder de dienbladen door. En Roy? Die waakt over zijn domein en staat 'in de verte' met dansgenoot op de bar te dansen. Toch kan hij het niet laten (en terecht) om ook gezellig mee te doen op de dansvloer. De dj heeft zijn laatste bijdrage geleverd.

Hierna zetten we zelf de muziek aan, blijven de meesten nog even hangen aan de bar en worden de eerste zaken opgeruimd.

 

De uiteindelijke opbrengst voor Alpe d'HuZes is € 152,00. Ondanks de niet gerichte aandacht voor mijn wijnverkoop blijken er toch een aantal bestelformulieren in de doos te zitten. Een extraatje voor Alpe d'HuZes.

 

Dank aan allen die in de voorbereiding of de avond zelf meegeholpen hebben. Iedereen die aanwezig is geweest: bedankt voor je aanwezigheid, gezelligheid en medewerking om er voor de vereniging een mooie avond en voor het goede doel een mooie opbrengst van te maken.

 

Tot volgend jaar!!

 

Klik hier voor een foto-impressie van Dirk Koster

 

 

 

CPC-loop Den Haag

Toppers lopen mee

 

Na een gezellige en geslaagde 20 van Alphen afterparty waarbij tot in de late uurtjes werd gedanst, was het weer vroeg uit de veren om deel te gaan nemen aan de CPC-loop in Den Haag. Vandaag gaan we niet met een grote groep. De meesten van ons hebben vorige week de 20 van Alphen gelopen en laten deze uitdaging aan zich voorbijgaan. Misschien maar goed ook, want na een mooie lenteweek is het vandaag koud.....bitterkoud.

 

Om even over twaalven verzamelen we bij Ingrid. Ben is al aanwezig waardoor we nu compleet zijn.

Ingrid brengt ons in korte tijd naar Den Haag waar ze goed de weg kent. Ze weet zoals gewoonlijk de auto op een plek in de buurt van de startplaats te parkeren. Niet te ver lopen voor en na het lopen. Top geregeld. Nabij het Malieveld staat een vriendelijke man in een groen/witte jas met een paraplu in dezelfde kleur boven zijn hoofd. Op de paraplu staat 'Subtoppers'. Als ik meedeel dat we vriendelijk ontvangen worden, merken zowel Ingrid als Ben op dat wij tot de toppers behoren. En gelijk hebben ze.

 

We zijn behoorlijk op tijd en zoeken beschutting en warmte. Over het drassige Malieveld dat de dag ervoor nog vol stond met water weten we de kleedaccomodatie te vinden. Ook binnen is het koud, maar beter beschut dan buiten. Het is nog niet zo druk waardoor we een plekje voor het uitzoeken hebben.

Als Ingrid naar het toilet is geweest en weer terugkomt in de kleedaccomodatie blijkt dat deze eigenlijk alleen voor mannen toegankelijk is. Een vriendelijke meneer met een 'crew'jasje deelt haar mee dat ze wel haar tas mag pakken, maar dan snel de tent moet verlaten. Wat denkt deze man wel. Onze Ingrid wegsturen van  haar twee maatjes? Gun haar nu het plezier om tussen al die mannen van het 'uitzicht' te genieten. En bovendien: Ingrid loopt vandaag niet als Ingrid, maar als Jeroen. Niet ons loopmaatje Jeroen, maar de Jeroen van wie ze het startbewijs heeft overgenomen.

Eigenlijk moet Ben naar de vrouwenkleedaccomodatie, want hij loopt vandaag als Jacqueline. Maar dat zo'n ingewikkelde constructie zullen we die crewmeneer maar niet aandoen.

 

Terwijl we aan het wachten zijn, observeren we de overige deelnemers wat ze aandoen. De kledingkeuze is moeilijk. Nu heb je het koud en ben je geneigd veel laagjes over elkaar te doen. Straks tijdens het lopen, heb je het dan weer te warm. Als we uiteindelijk onze keuze hebben gemaakt en klaar zijn, besluit ik toch om mijn jack aan te doen i.p.v. mijn windvanger zonder mouwen. Nog even op de foto en dan over het modderige veld naar de startvakken die met gele vlaggen duidelijk staan aangegeven.

 

Op weg naar de startvakken komen we deelnemers in korte broek, t-shirts en singlets tegen. En daar lopen wij met verschillende laagjes over elkaar. Wie is nu het meest verstandig?

Ongeveer 15 minuten voor aanvang lopen we het startvak in. Ingrid en ik in startvak C. Ben in startvak D. Deze keuze hebben we gemaakt met in ons achterhoofd het gegeven dat Ben sneller loopt dan wij en niet zo lang hoeft te wachten als hij over de finishstreep is gekomen. Het is nog niet zo druk. De meesten wachten echt tot het allerlaatste moment. Waarschijnlijk vanwege de weersomstandigheden.

Net als we het startvak inlopen, worden er hekken over de volle breedte van het startvak geplaatst. We zouden in principe achter de hekken moeten blijven, ware het niet dat we door mogen lopen waardoor we in startvak B komen te staan. Nog een stukje doorlopen en voordat we het weten staan we redelijk vooraan in een startvak dat 10 minuten eerder start dan we gepland hebben. Tussen de snelle(re) mannen en vrouwen. Ja, het is waar.....we zijn heel even toppers.

De minuten tikken weg. De speaker waarschuwt ons voor de weersomstandigheden: het is te koud om voluit te gaan voor een PR en drink voldoende. We krijgen ook te horen dat we ons niet te warm moeten aankleden, omdat je daar onderweg ook last van kan hebben. Hij heeft helemaal gelijk, maar deze waarschuwing is toch echt te laat als je in het startvak staat. Om ons warm te houden, wordt de wave nog ingezet en mogen we meebewegen op de opzwepende muziek. De laatste minuut......de groene vlag van de starter wordt vervangen door de rode (anno 2013 nog handwerk tijdens de CPC-loop)......de rode vlag gaat omhoog......de hartbeat klinkt......het wordt stil in het startvak......alle koppies staan strak vooruit of op het horloge gericht......de hartbeat klinkt luider.....nog 15 seconden......en plots is het zover.....de rode vlag gaat naar beneden....geen startschot.....en de grote menigte zet zich in beweging.

 

Direct na de startlijn is het parcours lekker breed en heb je alle ruimte om te lopen. Er staan veel toeschouwers achter de dranghekken. Niet zoveel als vorig jaar, maar toch zo veel dat je je echt een topper waant als je daar loopt. Terwijl we de eerste meters lopen, vraag ik me eigenlijk af waarom ze een vlag gebruiken terwijl er heel wat verkeerslichten staan opgesteld. Waarom zou je die niet kunnen gebruiken. Hoe kom je op zo'n gedachte als je met de eerste kilometers van een halve marathon bent begonnen.

Ingrid en ik lopen zo veel mogelijk rechts.  Na ongeveer 700 meter slaan we linksaf en passeren het eerste kilometerpunt in de Javastraat. Het valt op dat het in de stad niet zo koud is als bij de start. Aan het einde lopen we de Scheveningseweg en het Carnegieplein op en passeren het Vredespaleis. Een schitterend gebouw met een mooie betekenis.  We lopen de Groothertoginnelaan op: een lange weg met diverse ambassades. Vorig jaar was me niet opgevallen dat het er zoveel waren. Het voelt bijna als een rondje Europa. Er staat op dit deel van het parcours weinig publiek langs het parcours. Op de Beeklaan passeren we inmiddels het 4km-punt. Hier wordt het weer drukker. Langs de Valkenboschlaan is het gezellig druk. We passeren het 5km-punt in 0.28.51 en lopen voor op het schema van 2.06. Ik loop relaxt. Voor Ingrid is dit een behoorlijk strak tempo, maar ze geeft aan dat het lekker loopt. Even na het eerste meetpunt lopen we de Oude Haagweg op. Een lange rechte brede weg, maar ondanks dat moeten er zo nu en dan toch deelnemers tussen Ingrid en mij doorlopen. Het is wel druk, maar toch niet zo druk dat je er dwars doorheen moet. We passeren de eerste drankpost. Ik neem rustig de tijd om iets te drinken terwijl Ingrid al drinkend rustig doorloopt. Al vrij snel loop ik weer naast haar. Via de Groen van Prinstererlaan lopen we richting Kijkduin. Nabij het 9km-punt zie je de lopers voor je rechts van je lopen. Zij zijn al weer een kilometer verder, bijna op de helft. Het wordt nu echt winters. Ingrid neemt de tijd om bij een aantal kinderen langs het parcours 'handjeklap' te doen en merkt gekscherend op dat ze bijna een kind meegenomen had. Dat dit later bijna werkelijkheid zou worden, kon ze toen nog niet weten.......
Tussen de 9 en 10km lopen we door een flinke sneeuwbui heen. Zowel Ingrid als ik zijn beiden van mening dat het toch wel heel bijzonder zou zijn als we een witte finish mee zouden maken. Onze wens wordt helaas niet verhoord, want voordat we op het punt zijn waar we zojuist de lopers voor ons zagen gaan, is het alweer droog geworden. Nabij de bosjes van Pex is Ingrid aan haar eerste gelletje toe en passeren we het 10km-punt in 0.58.18. Ingrid is een milieuvriendelijke loper, want als zij haar gelletje opheeft, loopt zij langs het publiek en vraagt vriendelijk wie haar verpakking weg wil gooien. Al heel snel is er een uitgestoken hand. De tweede 5km hebben we langzamer gelopen dan de eerste 5, maar we lopen nog steeds op het schema van 2.06.

Een stukje verderop staat de volgende drankpost. We nemen beiden even de tijd om het drinken tot ons te nemen. Als we weer een runtempo komen, volg ik het rustigere tempo van Ingrid. Ze deelt resoluut mee dat dit het tempo wordt dat we gaan lopen. Het tempo van de eerste 10km was iets te veel van het goede en ik kan me dat helemaal voorstellen. Er zijn er nl. nog meer te gaan als dat we er gelopen hebben.
Voorbij het 11km-punt maken we een vreemde scherpe bocht en lopen de Segbroeklaan op. Een lange rechte weg die ons langs het Rode Kruisplantsoen en het Juliana Kinderziekenhuis voert. Her en der staan groepjes toeschouwers. Zo af en toe word je naam ter aanmoediging genoemd. De naam Hans is eenvoudig uit te spreken en regelmatig hoor ik aanmoedigingen die aan mij geadresserd zijn. Een meisje langs de kant wil Ingrid aanmoedigen, kijkt op haar startnummer en moedigt haar aan met 'Jeroen', maar beseft zich tegelijkertijd hardop dat dit niet kan. Als ik meedeel dat dit wel klopt, moedigt ze alsnog Ingrid....uhhhh....ik bedoel Jeroen alsnog lachend aan.
Tussen de 12 en 13km merkt Ingrid op dat ze tijdens de 20 van Alphen op dit punt ook moeilijk ging krijgen. Ik adviseer haar in een rustig tempo dat bij haar past door te blijven gaan. Ondanks de vermoeidheid neemt ze toch de tijd om bij enkele kinderen die langs het parcours staan 'handjeklap' te doen. Voor ze het weet heeft ze één van de handschoenen van één van de kinderen te pakken. Met een gillend oooooooooooohtje draait Ingrid zich lopend om en geeft de handschoen terug. Zowel wij als het publiek moeten er hartelijk om lachen. Hoe krijg je het voor elkaar.....
Even verderop worden we naast elkaar lopend 'gestoord' door en van een deelneemster die op deze brede weg het zo nodig vindt om tussen ons door te lopen met de mededeling dat ze geen kant op kan. Geen kant op? Meters ruimte als ze links van mij was gepasseerd, maar nee hoor....rechte lijn vooruit. Als ik dit hardop meedeel tegen Ingrid kijkt ze achterom met een blik van 'oh my god....hoe kan je dat nu zeggen'.
In de van Boetzelaerlaan passeren we het 13km-punt. Dit is een smallere weg dan de weg waar we zojuist gelopen hebben en het is er druk met lopers. Het is dringen. We lopen rechts, maar al snel wordt Ingrid hinderlijk door een deelnemer op haar hielen gelopen. Ze maakt bijna een val en zwikt lelijk door haar enkel. Dan verwacht je toch op z'n minst een excuus. Nou....die kon er dan net vanaf, maar werd tegelijkertijd boos op Ingrid. Nu ken ik Ingrid als een loopmaatje die niet snel boos te krijgen is, heb haar nooit boos gezien, maar nu.........niet alleen een pijnlijke grimas.............maar ook een boze blik.....en een geÏrriteerde opmerking. Gelukkig kan ze doorlopen, maar nog geen 500 meter verder lopen meerdere deelnemers dwars door je heen om met het gezicht strak vooruit naar de finish te lopen. Je wilt elkaar de ruimte geven om te lopen, maar we besluiten beiden dat het nu welletjes is geweest en gooien vanaf dit moment de deur dicht. Er komt niemand meer tussen ons in!!!! Nabij het 14km-punt is de laatste drankpost. Ingrid twijfelt over haar gelletje. Wel of niet innemen. Gezien het tempo dat we lopen, geef ik haar het advies deze later in te nemen. Ook in de wetenschap dat er nog één drankpost zou komen, hetgeen echter niet  het geval meer zou zijn.  Er is daar zelfs thee te krijgen. Heerlijk!!!! Ingrid geeft aan even te willen strekken en ze kiest een boom uit waar toch wel heel erg veel hondenpoep is neergelegd. Het strekken van Ingrid duurt dan ook niet zo lang en we lopen richting het 15km-punt dat we in 1.30.34 passeren. De derde 5km hebben we in een tijd van 0.32.16 gelopen. Ons schema loopt op, maar we lopen nog steeds op een tijd van 2.06.

We zijn bij de haven van Scheveningen en lopen het duin op. Boven aan het duin staat een percussieband te spelen. Ik probeer een heupwiegende beweging op de maat van de band te maken en loop daarbij bijna tegen een roodwitbord aan dat als wegafbakening wordt gebruikt. Niet gek doen Hans. Voor je het weet, heb je ongelukken. Een toeschouwer moedigt Ingrid aan: hij gaat, zoals bij wielrennen met één been op het parcours staan, zodat je bijna tegen hem aan zou lopen en deelt aan Ingrid mee: "Goed zo Jeroentje....ga zo door". Tsja, dat heb je nu als je het nummer van een mannelijke deelnemer hebt overgenomen. We zien en ruiken de zee. De volgende kilometers moeten we tegen de wind inlopen. Het wordt kouder en het parcours gaat flink omhoog over de nieuwe boulevard. Het uitzicht is mooi, het duin omhoog voor de meeste deelnemers minder. Ik merk dat mjn krachttraining in de sportschool al zijn vruchten afwerpt en loop vrij eennvoudig omhoog terwijl ik de meesten hoor hijgen, de één nog harder dan de ander. Bij een halve marathon begint het rond de 15km zwaar te worden en dan moet je ook nog eens omhoog. Ingrid loopt het duin rustig in haar eigen tempo omhoog. Verstandig, je moet jezelf niet over de kop lopen. Met de pier in het zicht leidt het parcours ons weg van de boulevard richting het 17km-punt. Vrij snel daarna slaan we rechtsaf de Badhuisweg op. Het is nu grotendeels aflopend parcours. Deze weg loopt rechtdoor naar Den Haag, maar voor de18km maken we twee bochten en volgen daarna de Nieuwe Parklaan richting Madurodam. Op de brede Badhuisweg zijn er nog steeds deelnemers die het liefst hun doel rechtdoor halen, maar we houden beiden 'de deur' gesloten. Ons tempo ligt inmiddels boven de 6.30/km. De keiharde muziek op het 18km-punt die nabij de 19km nog te horen is, leidt even af. Een lekkere beat om op te lopen. We passeren Madurodam. Van vorig jaar weet ik nog dat het nu twee rechte stukken en één bocht zijn tot de finish. Via de Plesmanweg lopen we onder het Hubertusviaduct door en komen uit op de Raamweg die ons naar de Koninginnekade leidt. Nabij het 20km-punt verzamelen de motoragenten zich om de laatste deelnemer te gaan begeleiden. Ingrid heeft het moeilijk. Het 20km-punt passeren we in 2.03.12. We lopen sinds de 10km vrij constant, maar gaan de tijd van 2.06 niet halen. Ingrid deelt mee dat ze de laatste kilometer figuurlijk op mij gaat leunen. Ik ga iets voor haar lopen. Op weg naar de 21km passeren we een tijdbord. Het dringt tot Ingrid door dat ze haar tijd van Egmond (2.07)niet gaat verbeteren. De teleurstelling is te merken, maar we lopen door. Zelfs nog in een sneller tempo dan we de laatse kilometers hebben gelopen. We zien nu schuin voor ons de lopers voor ons die al richting de finish lopen en even later is het voor ons ook zover.....de bocht om....en de laatste 400 meter nog even aanzetten....het woord 'finsh' groot voor ons. In een tijd van 2.09.52 komen we over de finish. Een mooie tijd gezien de weersomstandigheden en het feit dat vorige week de 20 van Alphen voluit is gelopen.

We lopen het modderige Malieveld weer op en ontvangen onze medaille. Evenals in Alphen wordt ook nu de medaille in je handen geduwd. Het zou toch veel meer betekenis hebben als je de medaille als een winnaar krijgt omgehangen, want hoe snel je ook loopt...iedereen die de halve marathon volbrengt is een winnaar. Samen op de foto en dan lopen we met een bekertje thee en een flesje AA-drink richting de omkleedruimte. Als we deze binnenlopen, worden we ontvangen door........Jacqueline......beter bekend als loopmaat Ben die met een overgenomen startnummer in startvak D 10 à 15 minuten achter ons is gestart, ons ongemerkt is gepasseerd en zoveel eerder over de finish is gekomen dat hij ons omgekleed kan ontvangen. Een knappe prestatie!!

Ingrid en ik kleden ons snel om, verlaten het Malieveld en lopen richting onze auto. Met de verwarming op 25 graden rijden we richting Alphen aan den Rijn. Een loop die voor herhaling vatbaar is, maar dan met beter en mooier weer. 's Avonds maakt Ben een evenement aan voor onze loopgroep: CPC 2014.  Wellicht een schoolreisje in de maak, want wat zou het leuk zijn om met een groot deel van de loopgroep volgend jaar deel te nemen. Nog meer toppers!!!




 

 

 

20 van Alphen 2013

Beter dan verwacht

 

De eerste zondag  in maart staat de voorjaarsklassieker onder de hardloopwedstirjden op de hardloopkalender: de 20 van Alphen. Ik loop vandaag de 20km in voorbereiding op de marathon, maar voor mijn dochter Lichelle is het een bijzondere dag. Zij gaat voor het eerst de 10km lopen.

 

Om kwart over 12 vertrekken we richting hardloopmaatje Corine. Na een hele zware periode en verdrietige week zet ze samen met René toch maar de deuren open om ons te ontvangen en als startpunt te dienen. Als we bij hen binnenkomen, zijn de voorbereidingen bij de aanwezigen al in volle gang. We zijn zo te zien de laatsten. De huiskamer en de uitbouw zijn in gebruik als kleedkamer. Ik kleed me snel om en maak me startklaar. Hierna zet Lydia ons (Ellemieke, Ingrid, Ben, Olja, Monique, Corine, Lichelle en mij) op de foto. Zowel Ronald als Lydia lopen niet mee, maar zullen we deze dag regelmatig langs het parcours ontmoeten.

De andere loopmaatjes zijn om verschillende redenen niet aanwezig. Marianne staat al vanaf 11.00 uur 50 meter voor de finish een hek te bewaken. Jeroen is met Tom de traditie in ere aan het houden (5km-loop). Frank, Ceriel, Michel en Nathalie bereiden zich op een andere plaats voor. Rosan moedigt haar loopgroep en ons aan langs het parcours.

 

Om 13.00 uur vertrekken we richting de start en onderweg wordt al snel duidelijk dat een aantal van ons een sanitaire stop nodig hebben voordat ze kunnen starten. Alle Hens wordt bezocht waarna we richting de start lopen. Nabij het stadhuis gaat ieder zijn eigen gang. Ben loopt het stadhuis nog even in. Ik heb ook een sanitaire stop nodig en sluit me aan in één van de rijen die voor de 10 mobiele toiletten staan opgesteld. De overigen gaan al richting het startvak. We spreken af elkaar daar te ontmoeten.

 

Na mijn sanitaire stop begeef ik mij naar het startvak. Daar aangekomen moet ik kiezen tussen links of rechts. Tsja.....voor welke kant zullen mijn loopmaatjes, die in geen velden of wegen te bekennen zijn, gekozen hebben. Ik zie Michel aan de rechterzijde staan en sluit me bij hem aan.

 

Ongeveer vijf minuten later klinkt het startschot en mogen we vertrekken. Het loopt gelukkig al snel door. Langs het eerste deel van het parcours staat veel publiek. De eerste bocht gaat naar rechts en dan lopen we de Julianbrug op. Ronald en Lydia staan in de bocht aan te moedigen. Leuk!! Aangezien mijn voorbereiding verre van optimaal is, heb ik besloten om met de pacer van 1.50 mee te lopen. Als ik rond die tijd kan eindigen, een evenaring van mijn tijd van vorig jaar , zou ik daar heel tevreden mee zijn. Op de Julianbrug haal ik de pacer in met zijn twee balonnetjes waarop de tijd staat vermeld. We lopen in een snel tempo de brug af. Ik zie Ingrid in een soepele tred voor me lopen. Als we op de Oranje Nassausingel lopen haal ik Ingrid in. Even later loop ik ook Ellemieke en Corine in.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat we nog steeds te snel lopen. We lopen een gemiddeld tempo van 5 minuut per kilometer. Met een dergelijk tempo kom je uit op 1.45 en ik vraag me dan ook af of de pacer de balonnen van 1.45 in wil halen. Nabij de atletiekbaan slaan we rechtsaf de van Boetzelaerstraat in. Het is er druk, maar ik proef minder sfeer dan de voorgaande jaren. Ik ga naast de pacer lopen waarna hij me vraagt of ik met hem meeloop. Hij geeft aan dat hij in een sneller tempo is gaan lopen, omdat hij het idee had dat niemand met hem meeliep. Ik deel hem mee dat er nabij de Julianbrug een behoorlijke groep achter hem liep, maar zij het tempo niet konden volgen. Jos besluit om het tempo te verlagen en als de voor de tweede keer de startlijn passeren, zijn er al enkele deelnemers aangesloten. We lopen nu richting de Albert Schweizerbrug. Altijd een moeilijk stukje vals plat, maar dit keer loop ik dit deel vrij eenvoudig en zonder echt verhoogde hartslag de brug op. Zal dat toch al die heuveltraining in de sportschool zijn? Langs dit deel staan Rosan en Elsbeth de AAV-ers flink aan te moedigen. Een voorbeeld voor de andere toeschouwers. Op de brug rijdt Ronald me voorbij die een ander loopmaatje aan het aanmoedigen is.

 

Onderaan de brug draaien we de Burgemeester Bruinslotsingel op die we in het laatste deel van de wedstrijd nog een keer zullen moeten betreden. Waarschijnlijk dan vermoeider dan nu. Opnieuw staan Rosan en Elsbeth langs het parcours. Zij zullen een flinke sprint op de fiets hebben moeten maken om nu al weer hier te staan. Opnieuw klinken luide aanmoedigingen over de weg.

In de bocht bij de Ridderhof is het altijd gezellig druk en lopen we de President Kennedylaan op. Nabij het 8km-punt haal ik Jasper van Heusden in. Ook hij is aan het trainen om naar de top van Alpe d'Huez te klimmen. In de meivakantie gaat hij zijn uitdaging aan met een groot aantal vrienden en halen hierbij geld op voor het Hospicehuis in Nieuwkoop. Hij is ziek geweest en deelt dan ook mee dat dit goed te merken is. Even later kom ik Olja tegen. Ook zij lijkt het zwaar te hebben. De normale soepele tred lijkt nu op een zware loop.

We volgen de weg en lopen daardoor automatisch voor de tweede keer de Oranje Nassausingel op richting het Aarkanaal. Het wordt drukker op het parcours en het valt op dat veel deelnemers links blijven lopen en niet opzij willen/gaan als je wilt passeren. Ik besluit op de meest drukke punten me achter pacer Jos te verschuilen. Voor een pacer maken ze namelijk wel ruimte (of hij zet meer door dan mij) en dus kunnen we in een tempo dat iets sneller is dan het gemiddelde dat we moeten lopen de route vervolgen.

Als we het Aarkanaal zijn overgestoken en de parallelweg langs de Oostkanaalweg oplopen haal ik Monique in. Ik loop iets voor de pacer waardoor ik even naast haar kan lopen. Ze heeft last van haar knie, maar verder loopt het goed en houdt ze haar eigen tempo aan. Op het allerlaatste moment zie ik dat Lydia langs de kant staat om mij op de gevoelige plaat te zetten. En Lydia is weer verbaasd als zij constateert dat Monique vlak bij mij loopt. Oeps....te laat om ook haar op de foto te zetten.
 

We lopen richting het 10km-punt en nog steeds voelen de benen goed. Mijn voet protesteert gelukkig niet. Dat zal wel door de pijnstiller komen die ik ingenomen heb. Als ik eerlijk ben, is dat natuurlijk niet echt verantwoord.  De 10km passeren we in 0.53.24. We lopen iets voor op ons schema en dus besluit de pacer om ons even kort de tijd te geven om te drinken. Ik neem het bekertje drinken aan en wandel door waarna ik weer snel in mijn tempo probeer te komen. Iets rustiger waardoor ik me voor de afslag naar Aarlanderveen weer in laat halen door de groep. We zijn inmiddels dan al over de helft van de afstand, lopen richting richting Ter Aar, nemen de grote bocht om de rotonde, lopen de Zeegerbrug (waar een aantal bekenden staan aan moedigen) en nemen dan de draai onder de brug door om op de Westkanaalweg uit te komen. In tegenstelling tot veel lopers vind ik dit deel van ongeveer een kilolmeter een moeilijk stuk om te lopen: geen publiek, vaak tegenwind (alhoewel dit nu wel meeviel). We nemen de bocht en lopen de Burgemeester Bruinslotsingel. Langs dit gedeelte kom je weer enthousiaste toeschouwers tegen en dat loopt toch beter.
Samen met pacer Jos en nog een deelnemer lopen we voorop. We hebben nog genoeg over om gezellig met elkaar te praten. Op zich kan ik dus wel sneller, maar ik twijfel of ik dat wel moet doen. Wellicht belast ik mijn voet dan te veel.
Een klein groepje kan ons volgen. Jos probeert degenen die we inhalen te motiveren om mee te lopen. De één lukt het wel, de ander probeert het wel maar moet dan toch opgeven.
We lopen langs de midgetgolfbaan richting de Ridderhof. Daar draaien we de President Kennedylaan op om via een kleine lus het 15km-punt te passeren en de Burgemeester Bruinslotsingel weer op te lopen. Een raar stukje parcours die het tempo eruit haalt. Als ze daar iets aan zouden kunnen veranderen, zou dat fijn zijn.
Ik ben inmiddels vooruit gelopen op de groep, neem mijn bekertje energydrank en neem achteromkijkend de tijd om deze leeg te drinken. Pacer Jos loopt voor op zijn schema en neemt ook de tijd om te drinken. Als ik inmiddels de Burgemeester Bruinslotsingel ben opgelopen kijk ik nogmaal achterom en zie de groep nog steeds wandelen. Op dat moment besluit ik om toch in mijn eigen tempo door te gaan lopen en de groep achter mij te laten. Voor de drankpost heb ik een gelletje ingenomen, voel dat ik weer wat meer kracht krijg en loop in mijn 10km-tempo richting het keerpunt voorbij het BP-benzinestation. De laatste 5km zijn voor de meeste deelnemers vaak de zwaarste, het tempo zakt. En dan geeft het een boost als je de één na de ander in kan halen. Ik kan nog versnellen tot het keerpunt en zie aan de overkant van de weg de groep die op 1.45 loopt. Inhalen zit er niet in, maar het dringt wel tot me door dat ik sneller kan lopen dan vorig jaar.
Als ik het keerpunt heb genomen en op de terugweg ben naar de President Kennedylaan zie ik aan de andere kant van de weg eerst Monique en dan Ingrid niet ver achter elkaar mij volgen. De afstand tussen ons drie is maar een paar minuten. Ik kan mijn tempo vasthouden en dat verbaasd me. Mijn basisconditie is door het gebrek aan intervaltraining toch niet zo slecht als ik gedacht had, maar hoe zou het zijn geweest als ik die trainingen wel had kunnen volgen. Maar niet over nadenken en lekker lopen richting de finish. Nabij de Ridderhof draaien we de President Kennedylaan op. Mijn schoonouders staan me daar aan te moedigen. Leuk dat ze er ook bij zijn.
De vorige twee edities had ik het op dit deel van de route moeilijk. Je weet dat je in de buurt van de finish komt, maar de weg loopt door in de Oranje Nassausingel en moet je volgen tot de van Boetzelaerstraat en dat is lang als je vermoeid bent. Maar dit keer is van die vermoeidheid niet veel te merken en voordat ik weet loop ik al in de bocht bij Nieuwe Sloot waar de brandweer altijd paraat staat. Op de Oranje Nassausingel haal ik veel deelnemers in. Ik zie rode gezichten, blazende en hijgende deelnemers, schokkende lopers en de enkeling voor wie het echt te zwaar is gaat wandelen. Op dat stukje mag het nog, want als je eenmaal in de van Boetzelaerstraat bent dan wandel je niet meer. Hier staan zoveel toeschouwers dat je dat jezelf niet toestaat. Als ik die straat inloop, staan er veel mensen te kijken maar evenals bij de eerste doorkomst ervaar ik toch niet de sfeer van vorige jaren. Ook de aanmoedigingen zijn minder. Misschien komt dat wel omdat ik nu meer voorop loop dan de voorgaande twee jaren. Toch ben je voor je gevoel, door het grote aantal toeschouwers langs de kant, deze straat snel doorgelopen. Nabij de Aarhof wordt het nog drukker, gezellig druk. Inmiddels ben ik de laatste 500 meter ingelopen en vervolg ik de route door de Pieter Doelmanstraat richting de Castellumstraat. Ook het vaak door vermoeidheid moeilijke klimmetje van de Alpense brug valt me niet zwaar. Wat een heerlijk gevoel om zo je laatste kilomter te kunnen lopen. De finish is in zicht en ik weet dat bij het bordje van de laatste 50 meter een aantal bekenden zullen staan. Ze moedigen me die laatste meters aan en ik kan zelfs nog een versnellinkje plaatsen om in een tijd van 1.45.38 de finish te passeren en dat is ruim sneller dan mijn 1.49 van vorig jaar. Ik had dit echt niet verwacht en ben dan ook zeer tevreden. Het ging beter dan verwacht.....

20 van Alphen 2013 | Uitslag Hans Zevenhoven

Achter de finish staat, zoals altijd, Gerwin Vos zijn lopers op te wachten. Hij heeft zelf ook meegelopen in een hele snelle tijd. Ik vertel even kort hoe het is gegaan, zie dan pacer Jos bijna alleen over de finish komen in een tijd die onder de 1.50 ligt, loop naar hem toe en bedank hem. Ik heb dan wel zelf moeten lopen, maar het is toch wel heerlijk om met iemand mee te lopen die het tempo voor je aangeeft.
Op de plek waar ik dan sta, ruim achter de finish, mag ik niet blijven staan. Ik moet bij de rotonde wachten op mijn andere loopmaatjes. Jammer, want ik wil ze eigenlijk nog aanmoedigen in hun laatste meters. Nabij de rotonde wordt de medaille uitgereikt. Het gebeurt wel bij meer wedstrijden: je krijgt deze in je handen gedrukt. Dan heb ik toch liever zoals ze het doen bij de marathons en ook bij de Midwintermarathon in Apeldoorn: je krijgt de medaille echt omgehangen. Het is misschien gek, maar toch voelt dat meer als een beloning.
Inmiddels is Monique ook gefinisht in een mooie tijd en is het wachten op Ingrid, Ellemieke en Corine. Ik krijg het koud en besluit toch maar naar het 50m-punt voor de finish te lopen, want daar kan ik wel iets warms aan doen. Totdat ik me besef dat ik beloofd heb om de laatste van ons groepje op te halen. Ingrid is inmiddels al over de finish. Wie zal de laatste zijn? Ik vraag snel aan Lichelle hoe zij gelopen heeft, lever snel mijn medaille in, loop op een sukkeldrafje langs de toeschouwers en zie in de van Boetzelaerstraat Corine en Ellemieke aankomen. Ellemieke heeft pijn, het is zwaar maar toont karakter en zet door. Een toppertje!!! Ik weet hoe het voelt om er doorheen te zitten. Tijdens de midwintermarathon heb ik ook af moeten zien. We lopen met z'n drieën door. Ik haak af bij het 50m-punt en samen bereiken ze de finish.

Nu heb ik even meer tijd om te vragen hoe het met Lichelle is gegaan. Met haas en loopmaatje Jeroen heeft ze een tijd van iets boven het uur gelopen. Sneller dan de eerste 10km die haar moeder gelopen heeft. Missie geslaagd met dank aan Jeroen.

De 20 van Alphen zit er weer op. We moeten weer een jaartje wachten op deze mooie loop.
Volgens traditie maken we nog een groepsfoto met medaille. Lichelle en ik lopen nog mee met Corine, drinken nog wat bij haar thuis en genieten van de heerlijke bitterballen. Corine en René: dank je wel. Ook die traditie mogen we er bij de 20 van Alphen inhouden.