Eenkadovoor.nl, een onderdeel van Blue Webmedia heeft een mooi artikel over mijn actie voor Alpe d'HuZes. geschreven op hun blog. http://www.eenkadovoor.nl/blog/opgeven-is-geen-optie/

Mocht je nog geïnteresseerd zijn in geluksmuntjes. Met deze voucher kan je op de website www.geluksmuntjes.nl een keuze maken uit diverse geluksmuntjes.Ik heb nog vouchers in voorraad. Kijk verder op de pagina 'Lopende acties voor Alpe d'HuZes.

 

Het verhaal van de geluksmuntjes

Een aanbod uit onverwachte hoek 
Nadat wij besloten hadden dat we op 7 december deel zouden gaan nemen aan de Moonlightshopping was het brainstormen welke sponsors we zouden kunnen benaderen. Al snel werd duidelijk dat bedrijven in deze tijd van recessie niet zo snel mee willen werken door prijzen beschikbaar te stellen, hoe goed het doel ook is. Ook wel begrijpelijk als je bedenkt dat ze meerdere keren per week door verenigingen en instanties benaderd worden om ergens aan mee te werken dan wel prijzen beschikbaar te stellen. Maar toch kan er zomaar, uit een onverwachte hoek, iets moois ontstaan.
Mijn oudste dochter Lichelle doet een oproep op Facebook. Binnen enkele seconden heeft ze een reactie terug van een oud-klasgenoot die meedeelt dat hij wellicht wel iets kan regelen op zijn huidige stageadres. Nog geen week later is er weer contact en is het aanbod van Bluewebmedia om voor de Moonlightshopping geluksmuntjes aan te bieden. Gelijk ontstaat het idee om deze geluksmuntjes ook te koppelen aan de wijnactie. Enthousiast en blij dat zo'n aanbod uit onverwachte hoek komt.

In de weken die daarop volgen, is er regelmatig contact. Uiteindelijk worden het geen geluksmuntjes, maar een voucher om een geluksmuntje te bestellen op http//www.geluksmuntjes.nl. Op de dag van de Moonlightshopping wordt de doos met mooi ingepakte vouchers bij ons afgeleverd.
De mooi ingepakte vouchers krijgen een plekje in de kraam en hangen we om de wijn in geschenkverpakking. Zowel tijdens de Moonlightshopping als tijdens het vervolg van de wijnactie bij familie, vrienden, loopmaatjes en collega's verkopen  we een aantal vouchers. We hebben er nog over en daar gaan we de komende maanden nog een mooie actie bij of omheen bedenken.

Maar het verhaal gaat door. Ik blijf via e-mail in contact met Martine van Bluewebmedia en in het nieuwe jaar doet zij mij het aanbod om op hun website te schrijven over Alpe d'HuZes en mijn actie. Wederom een mooi aanbod waarop ik enthousiast en positief reageer. Ik laat jullie weten wanneer het zover is. Houd mijn blog dus goed in de gaten.

PWN Egmond Halve Marathon 2013

PWN Egmond Halve Marathon 2013 | Uitslag Hans Zevenhoven

Zondag 13 januari. 's Morgens op tijd opstaan, want vandaag staat de Halve marathon van Egmond op het programma. Het is 's morgens vroeg al zonnig en naar het zich laat uitzien koud. De voorspellingen voor vandaag zijn ook goed: zon en een temperatuur rondom het vriespunt.

We verzamelen op 9.30 uur bij De Vlinder. Ben, Frank, Olja, Nathalie, Ingrid en ik gaan lopen. Monique, de dochter van Ingrid zou ook gaan lopen, maar heeft haar startnummer in de verkoop gedaan vanwege een lopersknie. Na het niet doorgaan van de marathon van New York een nieuwe tegenvaller. Nu gaat ze mee als toeschouwer, cariër en verzorger van haar moeder, evenals Lichelle en Marianne.

Om 9.45 uur vertrekken we met twee auto's richting Alkmaar. Bij het sportpaleis willen we de auto parkeren om daarna met de pendelbus naar Egmond aan Zee te gaan. Daar aangekomen, lijkt het wel alsof iedereen dezelfde gedachte heeft. De parkeerplaats waar we de vorige keer onze auto konden parkeren staat al vol. Misschien zijn we ook wel ietsje later dan vorig jaar toen daar nog genoeg plaats was. Gelukkig worden we naar een kleine parkeerplaats nabij een sportzaal gestuurd en hoeven we niet ver te lopen. Een aantal van ons moet nog een kaartje kopen bij de geïmproviseerde kassa. Wij hebben de kaartjes al samen met mijn startbewijs gekocht.

De wachtrij voor de pendelbus valt heel erg mee. We kunnen eigenlijk direct in de eerste bus instappen. Het lijkt weer een schoolreisje te worden. Het voordeel van de pendelbus is, dat je binnen 15 minuten door de drukte wordt gedirigeerd. Dat hebben ze bij de Halve van Egmond wel goed voor elkaar: overal staan verkeersregelaars (ook bij de parkeerplaatsen) en voor de bus is deel van de weg afgezet, zodat er een geproviseerde busbaan ontstaat. Top geregeld.

Nadat we de bus verlaten hebben en goed gekeken hebben waar we na de wedstrijd weer in moeten stappen, is het tijd voor een sanitaire stop. De organisatie heeft daar al rekening mee gehouden, want bij de bushaltes staan urinezuilen en Dixie opgesteld. Evenals bij sporthal De Watertoren waar we omkleden en ons klaarmaken voor de wedstrijd. Gelukkig hebben we nog genoeg tijd om een bakkie koffie te drinken.

Nathalie is de eerste die om 12.15 uur  moet starten tussen de grote (qua prestatie dan) en snelle dames. Onze toeschouwers, Ingrid en ik besluiten om haar bij de start te gaan aanmoedigen. Voor Ingrid en mij eenvoudig, want wij kunnen onze kleding aan onze toeschouwers geven. Olja, Ben en Frank blijven nog even in de sporthal en komen later naar de startvakken.

Als Nathalie is vertrokken en we ook de wedstrijd van de mannen hebben zien vertrekken, trekken Ingrid en ik onze warme bovenkleding uit en hopen we nog op enige bescherming van de kou door het aantrekken van een poncho die Ingrid gekocht heeft bij de Halfords.

De route die we bedacht hebben naar ons startvak wordt abrupt afgebroken als een vrijwilligster ons er vriendelijk maar kordaat op wijst dat de wedstrijd is begonnen en wij het parcours niet meer mogen betreden. Terecht overigens. We moeten nu over de drukke boulevard lopen waar een hele smalle doorgang is die de stroom wandelende toeschouwers behoorlijk ophoudt. We begrijpen nu de runners die wij tegenkwamen en ons bijna omver liepen vanwege de haast. Waarschijnlijk ook daar in de file gestaan. Gelukkig kunnen we snel passeren en worden we in de loop naar ons startvak door een vrijwilliger van de organisatie er op gewezen dat we nog in het startvak kunnen. Een sneller startvak wel te verstaan. We blijven eerlijk en zeggen dat we in een ander startvak moeten starten.

Na Ingrid naar het paarse startvak te hebben gebracht, kan ik in het zwarte startvak (één vak voor die van Ingrid) plaatsnemen. Eerst nog even een plasje. Ja, ook in het startvak staan toiletten. Natuurlijk ben ik weer niet de enige. Een lange wachtrij, het lijkt wel de toiletrij die meestal bij de dames staat.

Na de sanitaire stop wil ik Frank bellen. We hebben afgesproken om elkaar in het startvak te ontmoeten. Maar op het moment dat ik dat wil doen, beweegt ons startvak zich al naar voren. Bellen heeft nu geen zin meer. Ik loop met de grote schare runners mee en enkele minuten later klinkt voor ons het startschot.

Van de boulevard afdraaiend zie ik mijn supporters langs het parcours staan. Mijn poncho gooi ik af. De eerste 4km gaan door Egmond aan Zee, het is regelmatig de bocht om en keren. Bij dergelijke evenementen is het de eerste kilomters altijd moeilijk op gang komen. Toch kan ik nog een gemiddelde van 5.30 min. per kilometer lopen.

Alhoewel de temperatuur rondom het vriespunt is, warmt het zonnetje en het lopen me voldoende op. Ik hoop Marianne en Lichelle op het strand te zien, zodat ik mijn eerste laag handschoenen en mijn sjaaltje af kan geven. Voordat ik het strand oploop heb ik dit al in mijn handen. Een grote menigte toeschouwers staat langs de afgang naar het strand en ook op het strand is het druk. Veel drukker dan vorig jaar. Je kan wel zien dat het mooie weer de mensen naar deze wedstrijd hebben gelokt. Gelukkig zie ik Marianne met haar fel blauwe jas en kan ik mijn overtolligheden afgeven. De route gaat nu over het strand richting Castricum. Ongeveer 7km strand. Het is niet moeilijk om te zoeken naar de ideale lijn. Of je nu nabij de vloedlijn loopt of iets verder op het strand, het zand is hard. Toch ook wel rulle plekken, maar die zijn eenvoudig te vermijden. De wind is ons gunstig gezind: zijvoor. Deze kilometers zijn dan ook warm.  De voet speelt op. Ik was hier al bang voor. Een week is te weinig hersteltijd. Mijn gemiddelde tijd per kilometer loopt op. Ik besluit op het strand dat ik niet voor een snelle tijd ga, maar vrij constant op mijn marathontempo naar de finish loop. Op zich is dat al een training als je bedenkt dat de laatste 11km door de duinen gaan.

Bij Castricum staan veel toeschouwers. De duin op in het rulle zand is zwaar. Toch kan ik met kleine pasjes nog in een redelijk tempo omhoog lopen. Ook mijn hartslag geeft aan dat het niet al te zwaar voor me is. Dit in tegenstelling tot verschillende deelnemers die hevig hijgend, zwetend, proestend of wandelend naar boven gaan. Boven aan de duin gaat het linksaf de duinen in. Het 10,5km-punt passeer ik in 57.40. Altijd een moeilijk punt aangezien de vele deelnemers over een vrij smal pad moeten lopen. Op borden staat het verzoek om de snellere lopers vrij baan te geven door rechts te gaan lopen. Maar zoals in de maatschappij heel normaal is, zijn er maar weinig deelnemers die zich daar aan houden. Het is dan ook op sommige plaatsen dringen en opkomen voor jezelf. De twee kilomter op-en-neer gaand schelppad kan ik dan ook niet helemaal mijn tempo lopen. Maar als we eenmaal weer op het verharde parcours zijn aangekomen, kan ik de volgende 4km mijn marathontempo terugvinden. het 15km-punt passeer ik in 1.22.42. De laatste kilometers gaan op zich zonder problemen, maar mijn tempo loopt toch op. Mijn conditie is van invloed. Ook het parcours speelt hierin een rol: de steile klim op de Bloedweg en het allerlaatste stuk naar de boulevard gaat ook flink omhoog, zeker als je vermoeid bent. Ongeveer 700 meter voor de finish staan onze toeschouwers en die hebben het heel druk. Ik moet ze dan ook roepen als ik langsloop.

Ik kom uiteindelijk met een stralende zon in mijn rug aan op de boulevard. In een tijd van 1.56.46 passeer ik de finish. Met de tijd ben ik tevreden. Toch 3 minuten sneller dan vorig jaar. Gelukkig heeft mijn voet zich redelijk gehouden.

Mijn halve marathon is ten einde, maar niet die van Ingrid. Ik heb beloofd om haar tegemoet te komen en de laatste kilometers met haar mee te lopen. Aangezien ik na de finish vrij lang in de rij moet staan voor mijn medaille en drinken verstrijkt er behoorlijk wat tijd. Als ik bij Monique, Marianne en Lichelle aankom, lever ik direct mijn spullen in om Ingrid tegemoet te lopen. Ze zal niet ver weg zijn, maar belofte maakt schuld. Ik observeer de deelnemers die met hun laatste kilometer(s) bezig zijn, maar Ingrid zie ik niet. Uiteindelijk krijg ik bij het 19-kmpunt boven aan de Bloedweg een sms-je van Marianne dat Ingrid al gepasseerd is. Dus toch gemist. Dan maar weer terug. Een deelenemer spreekt mij aan over mijn shirt met de vraag of ik daar wel eens aan meegedaan heb. Het shirt van de Midwintermarathon. Terwijl ik met hem oploop tot de laatste kilometer, raken we in gesprek over deze loop die hij op 3 februari voor het eerst gaat lopen. Terwijl hij zijn weg vervolgt, loop ik als toeschouwer langs het parcours richting de finish waarna ik met de toeschouwers richting  de verwarmde sporthal loop. Daar hebben de andere loopmaatjes zich al verzameld.

Na een gezamenlijke foto wordt er nog een patatje en/of erwtensoep gegeten en gezellig nagepraat. De wachtrij voor de bus naar Alkmaar is gelukkig niet zo groot als die naar Heiloo. Net als op de heenweg zitten we al vrij snel in de bus, die vanwege de drukte een omweg moet maken om ons bij de auto af te leveren. Na bij de auto afscheid te hebben genomen, vertrekken we moe, voldaan en koud naar huis. Weer een halve marathon gelopen.

Twee keer 10 is 20

Het eerste hardloopweekend van 2013

 

Na de gezellige nieuwjaarsloop met de loopmaatjes op 1 januari was het dit weekend weer tijd om op tempo te gaan lopen. Dat was de bedoeling tenminste. Ik heb sinds de marathon van Amsterdam nl. nog maar weinig aan training gedaan. Een rustige lange duurloop is op zich geen probleem, maar de keren dat ik getraind heb, blijkt dat flink doorlopen op een 10km-tempo toch wel moeizamer gaat.

Twee wedstrijden dit weekend: zaterdag de Zegerplasloop en zondag de Loperscompany Bosloop als onderdeel van het Zorg en Zekerheidcircuit.

De Zegerplasloop

Bewolkt, frisse wind, het voelt kil aan. Na mijn inschrijving loop ik samen met loopmaatjes Jeroen en Corine warm op de atletiekbaan. Tijdens het warmlopen vraagt Jeroen zich af waarom Corine en ik niet meedoen met de clubkampioenschappen. Niet meedoen, natuurlijk wel, we zijn toch lid van AAV. Het blijkt dat we ons bij het wedstrijdsecretariaat in hadden moeten schrijven. Zowel Corine als ik weten daar niets van af. Weer een puntje waaruit op te merken is dat nieuwe leden bij AAV beter voorgelicht zouden moeten worden. Gelukkig zit Petra, de vrouw van Jeroen en onze vaste supporter, op het wedstrijdsecretariaat. Die heeft volgens mij al meer met dit bijltje gehakt, want met een simpele 'overschrijving' op een kladje krijgen we een nieuw nummer en zijn we ingeschreven voor de clubkampioenschappen.

We zien dat er nog tijd genoeg is om in te lopen. Als we ons laatste rondje hebben gelopen, gaan Marianne en Lichelle op weg naar hun plaats langs het parcours. Marianne als vlagger en Lichelle als onze fotograaf.

Het startschot klinkt. Een groot aantal runners en snelwandelaars voor de 10, 15 of 20km verlaten het terrein van AAV'36. Het is druk. Gelukkig kan ik vrij snel een goed en rustig loopplekje vinden in het peloton van runners. Vrij snel betekent ook te snel, want na ongeveer 2km, zie ik dat mijn hartslag al richting de 95% gaat. Niet zo gek ook, want mijn gemiddelde ligt op 4.40min. per km.

Ik besluit het wat rustiger aan te doen en zie Jeroen langszij komen. Tot het 4km-punt kan ik hem nog volgen met in gedachten de Zilveren Turfloop toen ik in de slipstream van Jeroen kon meelopen en de laatste kilometers mezelf weer hervond. Dat lukt nu helaas niet. Mijn hartslag is te hoog, mijn ademhaling zwaar.

De volgende 4km kan ik Jeroen in het zich houden. Als ik rond de 8km iets kan versnellen, hoop ik nog naar hem toe te kunnen lopen. Maar ook Jeroen ruikt de finish en versnelt, want de afstand wordt juist groter. Voor het terrein van AAV staan Frank en Rosan ons nog aan te moedigen. Het geeft me weer even vleugeltjes waardoor de laatste 600 meter naar de finish op zich nog vrij goed gaan.

Met de eindtijd van 47.51 mag ik nog best tevreden zijn.

Jeroen en ik besluiten om daarna Corine aan te moedigen en misschien het laatste stukje met haar mee te lopen. We gebruiken  het uitlooprondje om de atletiekbaan om haar tegemoet te lopen. Al vrij snel zien we haar de laatste 300meter lopen. Het laatste stukje rennen we hartstochtelijk aanmoedigend met haar naar de finish. Met een mooie PR komt ze over de finish. Even later blijkt dat ze zelfs in de prijzen is gevallen bij de clubkampioenschappen: een mooie derde plaats. Gefeliciteerd Corine!!

Lopers Company Bosloop Leiden

Na de Zegerplasloop van gisteren heb ik last gekregen van de onderkant van mijn voet. Last? Zeg maar gerust pijn. Toch besluit ik om mee te doen met de Lopers Company Bosloop in Leiden, onderdeel van het Zorg en Zekerheidcircuit. Het loopje van het parkeerterrein naar de start/finish is al pijnlijk. Ik twijfel heel erg of ik nu wel/niet mee zal doen, maar de kriebels voor het hardlopen lijken de pijn te verdrijven en ik sta dan ook al op tijd in het startvak. Redelijk vooraan en niet, zoals bij de andere lopen van het Zorg en Zekerheidcircuit, achteraan. Het lopen is dan toch moeilijker door de grote tempoverschillen.

Het is koud, tegen het vriespunt aan, maar een heerlijk zonnetje vergoed veel. Ik had voor mezelf al besloten om niet voluit te gaan en het als een tempotraining te beschouwen. De eerste kilometer looop ik dan ook in een gemiddelde van 5.35min. per km. Mijn voet voel ik wel, maar het lijkt wel alsof het strakker aantrekken van mijn schoen de pijn enigszins verzacht. De volgende kilomters kom ik aardig in mijn tempo. Ik loop voor mijn gevoel niet te hard, mijn ademhaling voelt goed aan en mijn hartslag zit op 85-90%. Ik loop de volgende 6 km op een gemiddelde van 4.55min. per km en durf zelfs heel even aan een PR te denken. Maar het verstand zegeviert. De eerste kilomter is daarvoor te langzaam gegaan, het doel was een tempoloop en niet om voluit te gaan. Buiten dat, ik wil ook de komende dagen nog normaal kunnen lopen. De laatste 2km door De Leidse Hout gaan voor mijn gevoel ook lekker, maar ik kan het tempo niet volhouden waardoor ik uiteindelijk op een tijd van 48.04 uitkom. Gezien de omstandigheden en het feit dat dit mijn tweede 10km is in twee dagen, is dit geen slechte tijd. Lichelle staat me na de finish glunderend op te wachten. Ze heeft op de 5km een PR gelopen. Toppie!! Marianne zit compleet uitgeblust op een hekje bij te komen.

 

Het eerste weekend van 2013 is een sportieve geweest. Twee lopen van 10km in één weekend. Twee keer 10 is 20. Nu afwachten hoe de voet reageert op de loop van vandaag.

 

 

Nieuwjaarsloopje

 Het nieuwe jaar inluiden met mijn loopmaatjes

 

Het is 1 januari, 2013 is precies 12 uur onderweg. Het voorstel van loopmaatje Corine op onze besloten loopgroeppagina op Facebook om een nieuwjaarsloopje te houden, is met enthousiasme begroet. In het clubgebouw van AAV'36 staan mijn loopmaatjes al te wachten. Zoals gewoonlijk zijn zij eerder en ik altijd wat later (bespeur ik hier een goed voornemen voor het nieuwe jaar?). Marianne is nog onderweg op de fiets. Zij loopt vanwege haar blessure nog niet mee. Als ook Marianne is gearriveerd en de allerbeste wensen voor 2013 aan elkaar hebben meegegeven, wordt het tijd om te gaan lopen. De benen voelen na de Sylvestercross van gisteren redelijk goed aan. Een meevaller, want ik was er min of meer vanuit gegaan dat de benen stram en stijf zouden zijn. Petra, Tom en Marianne gaan mee als begeleiders op de fiets en Petra legt ons vast op de gevoelige plaat om te kunnen bewijzen dat we echt op 1 januari met elkaar aan het lopen zijn.

Het wordt een rustig rondje langs het Aarkanaal, het golfterrein Zeegersloot en de Zeegerplas waarbij we onderweg nog even stoppen om te rekken en te strekken. Leuk dat ook Lydia weer een keer meeloopt. Als we nabij het keerpunt zijn en als groep wel erg breed over de parallelweg lopen, worden we ingehaald door een andere loper die een behoorlijk snel tempo loopt. We zijn dus niet de enige die moedig zijn deze dag. Ik kan het niet nalaten om hem te volgen. Hij deelt mee dat hij nog een minuut op dit tempo door moet lopen en ik besluit om hem te volgen. Ik heb nog nooit achter een haas aan gelopen. Na ongeveer driekwart minuut merk ik aan mijn hartslag dat ik op de top van mijn kunnen loop, besluit hem te laten gaan en weer terug te keren naar mijn loopmaatjes die me (gelukkig niet allemaal) een beetje voor gek verklaren. Als we weer terugkeren bij het clubgebouw van de atletiekvereniging gebruiken we de kantine nog even om gezellig met elkaar een 'bakkie' te doen met.....ojee daar gaan de afgelopen calorieën weer.......een heerlijke appelflap van de dochter van Corine. Heerlijk!!!

Het jaar is goed, gezellig en sportief begonnen. Dat het een voorbode mag zijn voor de rest van 2013.

2013

Mijn jaar om Alpe d'HuZes te gaan lopen.
Gelukkig Nieuwjaar!!!

Sylvestercross in beeld

De laatste kilometers van 2012 in beeld

Petra heeft van de Sylvestercross een mooie compilatie gemaakt.
Voor het wedstrijdverslag: kijk in het verslag hieronder.

Sylvestercross

Tradities en loodzware kilometers op de laatste dag van het jaar

Afwijken van een traditie
Het is 31 december, de laatste dag van 2012. Veel herinneringen van dit jaar laten we achter ons. De meest memorabele nemen we mee in onze gedachten.
Normaal gesproken worden op deze dag traditiegetrouw olliebollen gebakken. Marianne maakt het deeg klaar, ik bak de oliebollen en appelflappen, Lichelle en Esmee zijn de proefkonijnen.
Maar dit jaar wijken we van deze traditie af. De traditie hebben we een dag vervroegd om vandaag de Sylvestercross in Soest te lopen. Het woord 'cross' zegt het al: het is geen verhard parcours, maar een cross door bos, duinen en zand. Ik wijk op deze laatste dag af van mijn hardlooptraditie: mijn eerste wedstrijdervaring op onverhard terrein.

Om 10.00 uur hebben we afgesproken bij Petra en Jeroen. Frank, Ben, Jeroen en ik als deelnemer en Petra, Marianne en Lichelle als toeschouwer vertrekken naar de Soesterduinen. Gelukkig kunnen we, ondanks de drukte, snel een parkeerplekje vinden en kunnen we ons startnummer nog voor de grote drukte ophalen. Als we bijna bij de kantine van atletiekvereniging Pijnenburg zijn aangekomen, blijkt dat ik mijn telefoon niet bij me heb. Enige ongerustheid maakt mij meester.
Ik vergeet de laatste tijd nl. nog wel eens wat en heb dan hulptroepen nodig om het 'gemiste' te traceren. Maar ik weet dat ik de telefoon in het dashboard heb neergelegd. Dus....terug naar de auto. Het inlopen is al begonnen, want de auto staat ongeveer 500 meter verderop. Al gauw dus een kilometertje extra vandaag.
Nu zijn er natuurlijk alleen maar eerlijke mensen onder de hardlopers en hun toeschouwers, dus ik kan de telefoon natuurlijk rustig laten liggen. Maar een runner is tegenwoordig niets meer zonder zijn Runkeeper of een ander vervangend GPS-programma.

De overigen halen in de tussentijd het startnummer op en staan me al op te wachten. Ik sluit mij aan en er wordt al snel een eerste foto gemaakt. Tijdens de Zevenheuvelenloop hebben we een dergelijke foto voor de eerste keer gemaakt en het lijkt erop dat dit een traditie gaat worden....een leuke wel te verstaan. Alhoewel we op tijd zijn, maken we ons toch al klaar voor de wedstrijd die om even voor half één staat gepland en hebben we tijd genoeg voor een bakje koffie.
In de tussentijd ontmoeten we voor het eerst Nathalie die al een tijdje lid is van onze loopgroep op Facebook, maar die we nog niet live hebben gezien. Zij is samen met Arnold en even later schuift ook Chrik even aan.

Tijd om in te gaan lopen. Maar niet voordat er, volgens traditie, een groepsfoto is gemaakt. Van alle kanten worden we op de kiek gezet: Frank die een wildvreemde mevrouw bereid vindt om zijn telefoon even vast te houden, Petra en Lichelle voor de Facebookpagina. Een aantal omstanders kijkt ook vreemd op als ze zien dat we in een jolige stemming ons op de gevoelige plaat vast laten leggen. Zoveel fotografen is voor ons deelnemers erg verwarrend en het kost dan ook enige foto's voordat we allemaal redelijk in de juiste camera kijken. Maar dan is het tijd voor het echte werk: inlopen en de westrijd.

De wedstrijd

Het parcours is aan de andere kant van het spoor. We lopen nog even kort in over een bospad waarna we richting de start gaan die aan de rand van één grote zandvlakte ligt. De eerste deelnemers staan al klaar. Een bescheiden aantal dat ook enkele tellen voor de start zo bescheiden blijft. Ook het aantal toeschouwers valt mij tegen. Ik heb besloten om achterin te starten. Het is tenslotte mijn eerste keer.

Als het startschot klinkt is het niet anders als bij een wegwedstrijd. De eersten vertrekken als een stel losgeslagen paarden en gooien al hun pk's in het spel om als eerste het bos in te lopen.

De mooie route van 2km loopt heuvelachtig door het bos. Her en der is extra zand gestort om de plassen, die door het slechte weer van de laatste dagen zijn ontstaan, weg te werken. De organisatie zit goed in elkaar. Op meerdere punten langs het parcours staan parcourswachters en medewerkers van het Rode Kruis.

Als ik het bos uitkom, heb ik mijn eerste ronde van 2 kilometer bijna afgerond. Ik heb vooral last van de warmte en besef me dan dat ik mijn sjaaltje nog omheb. De zware benen horen er nu eenmaal bij. Maar verder lijkt het me na de zware start door het zand nog mee te vallen, wetende dat het laatste deel van het parcours ook door het zand zal gaan. En dat zand nekt je toch echt. Bij elke stap die je doet, heb je nagenoeg geen afzet. Je kracht 'valt weg' in het zand. Ik ben meer een souplesse- dan krachtloper en maak kleine pasjes hetgeen je bij de lange afstanden goed van pas komt. Maar in het zand is een hoge kniehef en kracht toch echt van belang om goed vooruit te komen. Mijn hartslag gaat tot boven de 100%. Het kost me veel energie.

Ik ben in ieder geval weer blij als ik het zandgedeelte heb gehad en het bos weer in kan lopen. Daar kan ik weer op adem komen. Al snel zie ik onze supporters en geef ik mijn pet en sjaaltje af. Ook in mijn tweede ronde kan ik mijn warmte niet kwijt. Het lopen door het bos gaat nog wel, alhoewel mijn benen al behoorlijk stram aanvoelen als ik de op zich kleine heuveltjes oploop. Als ik me later terugzie op de beeldopname die Petra heeft gemaakt, blijkt dat dit stramme lopen niet alleen voor het heuveltje op geldt. Het bos uitkomend neem ik opnieuw het zandgedeelte. Ik probeer zo goed mogelijk de gang erin te houden, maar het voelt en gaat zwaar. Enkele vrouwelijke toeschouwers zien het geploeter aan en klappen me bemoedigend toe richting het bos. Ik heb niet eens de puf om mijn duim omhoog te steken, hetgeen ik meestal doe als toeschouwers me aanmoedigen. Later blijkt op mijn Runkeeper dat ik deze ronde ruim een halve minuut langzamer heb gelopen dan de eerste ronde (10.51 om 11.28).

Al snel in de derde ronde zie ik Marianne, Lichelle en Petra staan. Ik besluit om verder te lopen in alleen mijn thermoshirt, maar als dan blijkt dat de GPS nog om mijn arm zit, kost het enige tijd voordat ik verder kan. Ik verlies Jeroen definitief uit het oog. In de vorige ronden heb ik hem telkens nog in het vizier, maar de afstand is nu te groot geworden. Ook de loper achter mij loopt voor me. Ik loop nu op de laatste plaats. Normaal gesproken wil ik vermijden om laatste te worden, maar gedurende de derde ronde is het voor mij al duidelijk dat het uitlopen voor mij nu prioriteit nummer 1 is geworden. Opgeven is geen optie! Dat geldt ook hier. Misschien is dit wel een voorbode van hetgeen ik ga voelen als ik op 6 juni omhoog loop. Wie zal het zeggen.

Als ik voor de derde keer het bos uitkom op weg naar de zandvlakte, staan daar opnieuw Marianne, Lichelle en Petra. Naar hen toelopend vraag ik me af of zij nu zo snel naar de andere kant van het parcours zijn gelopen of dat ik nu zo langzaam ben. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik over deze ronde ongeveer even lang heb gedaan als de tweede ronde. Later blijkt dat ik over de ronde 11.39 heb gedaan. De snelste ronde van de dag. Als ik de laatste doorgang heb, staan de vrouwelijke toeschouwers nog steeds op dezelfde plek alle lopers aan te moedigen. TOP!!!

De laatste keer het bos inlopend, probeer ik om in het kielzog te blijven van de twee lopers voor mij. Normaal gesproken heb ik de intentie om naar een loper voor mij toe te lopen, maar het lijkt wel alsof zij sneller gaan lopen als ik dat ook doe. De benen zijn zwaar. Voor de laatste keer het parcours door het bos, voor de laatste keer het bos uit, voor de laatste keer een deel door het zand op weg naar...........de FINISH. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar het einde van een wedstrijd. In het zandgedeelte nabij de laatste bocht staan opnieuw Lichelle, Marianne en Petra me in de laatste meters aan te moedigen. TOP!!! Na de laatste bocht volgt voor de vierde keer de laatste heuvel die elke ronde meer in je kuiten gaat zitten. De lopers voor me heb ik moeten laten gaan, maar ik zie de finish. Twee heren van de organisatie willen deze al afsluiten als ze mij nog het heuveltje op zien komen met een blik van 'o ja, die kwam er ook nog aan'. Ik mag gelukkig nog doorlopen.....ik ben er....YES!!! In een tijd van 45.43 kom ik als laatste over de finish van mijn eerste cross.....de Sylvestercross. Met een herinneringstegeltje en een flesje energydrank plof ik neer op de eerste de beste bank die ik tegenkom. Jeroen staat net op van zijn rustmoment. Frank en Ben komen al aangekleed aanlopen. We zijn het er allemaal over eens: het was zwaar, een zwaar parcours, een cross is toch andere koek dan lopen over de weg. Maar we zijn wel blij dat we het gedaan hebben.